Urbanistyka A La Francaise. Tysiąc lat doświadczeń i europejskich innowacji dopełnienie obrazu. W poszukiwaniu źródeł urbanistyki europejskiej. Modele średniowiecznej organizacji przestrzeni.

Książka, która powstała jako trzyczęściowa publikacja, pragnie pokazać unikalność i innowacyjność urbanistyki francuskiej. Autorzy wskazują, że ta specyfika była kluczowa dla rozwoju zasad miejskiego planowania w Europie, nadając jej przydomek "la française". Tysiącletni zakres czasowy, oznaczony w tytule, każe przemyśleć popularną tezę, jakoby francuska szkoła urbanistyki była związana jedynie z epoką absolutyzmu, XIX-wiecznymi przebudowami Haussmanna w Paryżu czy naukami paryskiej École des Beaux-Arts. Autorzy podkreślają, że książka nie przedstawia pełnej ewolucji francuskiej urbanistyki, lecz wprowadza do niej nowe, dotąd nieznane lub niedoceniane elementy, odkryte dzięki ich własnym badaniom.

Pierwszy tom stawia tezę, że od wczesnego średniowiecza we Francji istniały specyficzne cechy organizacji przestrzeni miejskiej, które do tej pory nie były w pełni rozpoznane. Autor wyjaśnia również, że planowanie urbanistyczne we Francji nie zaczęło się od XIII-wiecznych ortogonalnych układów. W rzeczywistości poprzedziły je plany z epoki roku tysiącznego, oparte na formach koła, odkryte w Langwedocji i nazwane przez autora cyrkuladami. Ta nowo odkryta forma była pierwszą próbą zorganizowanego planowania przestrzennego w średniowiecznej Europie. Jej znaczenie docenił Georges Duby, uznany historyk kultury średniowiecznej Francji, a sam termin wszedł do języka potocznego.

W rozwiniętych cywilizacyjnie regionach południowej Francji odkryto jeszcze inne, wcześniej nierozpoznane modele przestrzenne. Wśród nich, obok okręgu, trójkąt stał się szczególnie oryginalnym elementem organizacji przestrzennej. Do tych form dochodzą także figury trapezowe, a także formy kwadratowe i prostokątne. Analizy typologiczne prowadzone na przykładach tych planowo zaprojektowanych przestrzeni, z których wiele nie było wcześniej znanych, pozwoliły skorygować powszechne przekonanie, że rozwój struktur miejskich i wiejskich we Francji był wyłącznie spontaniczny aż do pojawienia się zabudowy typu bastides.