Twoja ostatnia wiadomość

przed tym, co w nas nastało
wszystko nasze
przed tym, co nas rozdrapało
było jasne
piękne i zwyczajne
lśniło, drżało
nie było marne
żyło w nas, brzmiało
nie było czarne

wszystko po
bo ciebie już nie ma
wszystko
jest samotnością
co duszę rozrywa
jest bezradnością
co serce okrywa
i miłością
co się z serca wyrywa

tamte strzały
i ty
tamte obrazy
i sny
nadzieja i zwątpienie
tęsknota i cierpienie

ty byłeś moją jasnością
prawdę twoją odszukam
gdy życie się stanie ciemnością
do drzwi przeszłości zapukam

„Jeśli cokolwiek...”. Zapisane słowa, a w nich wszystko. Początek tragedii. Koniec tego, co znajome. Bliskie. Głęboko gdzieś. Jego portret rozmyty przez zły czyn. Niezrozumiały. Bliski, a odległy. Znany, a tak nieznajomy już. Czy to ten, którego kocha? Świat się rozpada, a samotność już czeka. Puka do drzwi. Puk. Puk. Puk. Za nimi bolesna rzeczywistość. A w niej już jego nie ma. Została tylko tęsknota. Łza. I nadzieja. Że gdzieś jest. Że żyje. I że mimo wszystko, jest dobry. Taki, jakiego go znała.

Winny. Niewinny. Między bólem a ciszą. Między traumą a stratą. Strachem a walką. Jest nadzieja. Iskierka. Płomyk. Choć delikatny tylko. Siedem lat. Długich. Samotnych. Nagle wraca przeszłość. Bo w niej wszystko trwa. Ona jest odpowiedzią. Na pytania, które są udręką. Oddane strzały. Odebrane życia. Ucieczka. Nagle wszystko wraca. Bo miłość silniejsza jest niż wszystko inne. Jest oddechem. Wszystkim jest.

Zdarzają się sobie ludzie. Człowiek zdarza się człowiekowi. Zdarzają się straty. Ta książka to głos, co drży siłą miłości. Wiary i wytrwałości. Ten głos cicho szepce nadzieją i głośno krzyczy walką o siebie. Ona szuka prawdy o mężu, choć boi się jej znać. On szuka siebie w traumie, co przynosi złe sny. Ten thriller ma duszę. Rozpycha się w myślach. Sprawia, że odczuwa się więcej i to czucie zostaje na długo. Głębia łączy się z lekkością stylu autorki. Jest w tym też jakieś wzruszenie. Serca poruszenie. Mocno ta książka się wczepia w duszę. Czytajcie.