Trzynaście zagadek. Panna Marple. Tom 15

Wyprostowane plecy, mrugające oczy, czasem ręce zajęte robieniem na drutach - w przypadku Jane Marple zawsze wydaje się, że coś więcej kryje się za tym, co rzuca się w oczy. Są tacy ludzie, którzy, gdy są młodzi, mają w sobie coś ze starców. Ale są i tacy ludzie, którzy w starości wydają się był pełni zapału i energii, jak nastolatkowie.

Panna Marple to powrót do dawnych czasów. Pobożna, purytańska, wciąż robi to, czego się od niej wymaga w jej historiach. To znaczy rozwiązuje zbrodnie. Fabuła jest głównie o ludziach spotykających się na towarzyskiej kolacji i każda osoba proponuje tajemnicę. Każda tajemnica jest zagadką, błagającą o rozwiązanie przez każdego, kto potrafi. I Marple nie tylko potrafi, ale wyjaśnia, jak wpadła na rozwiązanie.

Większość tajemnic wiąże się z morderstwem i wszystkie trzymają w napięciu. Myślę, że "Trzynaście zagadek" zostało napisane, gdy autorka była w swoim najlepszym okresie. Każde z tych krótkich opowiadań mogłoby być pełnoprawną powieścią.
Podobały mi się wszystkie wymyślone historie, ale szczególnie spodobały mi się dwie z nich: "Błękitne geranium", w którym pewna Pani zeszła ze świata po otrzymaniu listu, w którym napisano, że Błękitne geranium oznacza śmierć oraz "Ziele śmierci", opowiadające o zabójczym obiedzie.

Sposób w jaki została napisana ta książka sprawia, że łatwo poczuć się, członek klubu, który siedzi przy jednym stole z resztą osób. Rozwiązania zagadek nie są ujawniane natychmiast, dzięki czemu mamy możliwość wrócić do tekstu historii i samemu spróbować dojść do prawdy. Osobami, które zasiadają przy jednym stole są lekarz, malarka, pisarz, prawnik, detektyw Scotland Yardu oraz panna Marple. Poziom trudności zagadek jest zróżnicowany. Część z nich wydaje się niemożliwa do rozwikłania dla zwykłego czytelnika, a druga część nie sprawi dużego problemu nawet nowicjuszom w gatunku kryminału.

Z pewnością to lepszy zbiór opowiadań od nierealistycznego "Dopóki starczy światła" oraz nierównego "Świadka oskarżenia". Największą wadą "Trzynastu zagadek" jest fakt, że są to tylko opowiadania. Ich długość nie pozwala wkręcić się na dobre i poznać dogłębnie procesów myślowych bohaterów. Cóż, na szczęście mamy całkiem sporo pełnometrażowych powieści od mistrzyni kryminału.

Jeśli potrzebujesz trzynastu małych powodów, aby przekonać się, że Christie jest rzeczywistą królową kryminału, to nie szukaj dalej. Te trzynaście osobnych opowieści łączy zmysł dedukcji oraz przenikliwość wspaniałej panny Marple, która jak można się domyślić, wpada na rozwiązanie każdej z osobna.

Wplatanie autobiograficznych odniesień, to stały element twórczości Christie. Wszystkie postacie z tej książki, w pewnym momencie wykazują zainteresowania, które odpowiadają moim zdaniem samej Christie i opowiadają historyjki, które są związane z jej własnym życiem. Przez postać Panny Marple, Christie przedstawia czytelnikowi wskazówki, które mają pomóc nam w trudnej czynności, jaką jest rozwiązywanie zagadek kryminalnych. Oczywiście są również pomoce wynikające z samego tekstu. "Trzynaście zagadek" przypomina nam, że sztuka pisania daje wgląd w ludzką naturę i być może właśnie to czyni tę książkę tak znakomitą lekturą. Portret postaci i fabuła Christie są dziś tak samo żywe, jak 80 lat temu, kiedy zostały wymyślone.

Mogłabym podsumować tę książkę w jednym słowie: wspaniała.

Krótkie historie są jak pyszne czekoladki w bombonierce, które tylko razem dają tak wspaniały efekt. Nie ma ani jednego niewypału. Panna Marple jest czarująca jak zawsze. Zbiór został wydany w 1932 , a przed tym czasem powstała tylko jedna książka z jej udziałem pt. "Morderstwo na plebanii", które zachwyciło opinię publiczną. To gratka znaleźć wskazówki dotyczące jej osobowości i życia rozrzucone wśród tych opowiadań. Kwintesencja "przytulnych" brytyjskich tajemnic. Nie ma krwi i brutalności. Są to czyste intelektualne zagadki, osadzone w łagodnej atmosferze przyjaciół wokół stołu obiadowego. Te historie ustawiają poprzeczkę tak wysoko, że szczerze mówiąc uważam je za niedoścignione w gatunku detektywistycznym. Czytając je ponownie, przypominam sobie, dlaczego kocham Agathę i darzę ją tak wielkim szacunkiem. Próbowała wielu podejść w swojej fikcji, z różnym stopniem sukcesu, ale kiedy była w szczytowej formie, nikt wtedy ani później nie mógł się z nią równać.

Obecnie "Trzynaście zagadek" zajmuje drugie miejsce w moim prywatnym rankingu dzieł Christie, tuż po "A.B.C."

Wyprostowane plecy, mrugające oczy, czasem ręce zajęte robieniem na drutach - w przypadku Jane Marple zawsze wydaje się, że coś więcej kryje się za tym, co rzuca się w oczy. Są tacy ludzie, którzy, gdy są młodzi, mają w sobie coś ze starców. Ale są i tacy ludzie, którzy w starości wydają się był pełni zapału i energii, jak nastolatkowie.

Panna Marple to powrót do dawnych czasów. Pobożna, purytańska, wciąż robi to, czego się od niej wymaga w jej historiach. To znaczy rozwiązuje zbrodnie. Fabuła jest głównie o ludziach spotykających się na towarzyskiej kolacji i każda osoba proponuje tajemnicę. Każda tajemnica jest zagadką, błagającą o rozwiązanie przez każdego, kto potrafi. I Marple nie tylko potrafi, ale wyjaśnia, jak wpadła na rozwiązanie.

Większość tajemnic wiąże się z morderstwem i wszystkie trzymają w napięciu. Myślę, że "Trzynaście zagadek" zostało napisane, gdy autorka była w swoim najlepszym okresie. Każde z tych krótkich opowiadań mogłoby być pełnoprawną powieścią.
Podobały mi się wszystkie wymyślone historie, ale szczególnie spodobały mi się dwie z nich: "Błękitne geranium", w którym pewna Pani zeszła ze świata po otrzymaniu listu, w którym napisano, że Błękitne geranium oznacza śmierć oraz "Ziele śmierci", opowiadające o zabójczym obiedzie.

Sposób w jaki została napisana ta książka sprawia, że łatwo poczuć się, członek klubu, który siedzi przy jednym stole z resztą osób. Rozwiązania zagadek nie są ujawniane natychmiast, dzięki czemu mamy możliwość wrócić do tekstu historii i samemu spróbować dojść do prawdy. Osobami, które zasiadają przy jednym stole są lekarz, malarka, pisarz, prawnik, detektyw Scotland Yardu oraz panna Marple. Poziom trudności zagadek jest zróżnicowany. Część z nich wydaje się niemożliwa do rozwikłania dla zwykłego czytelnika, a druga część nie sprawi dużego problemu nawet nowicjuszom w gatunku kryminału.

Z pewnością to lepszy zbiór opowiadań od nierealistycznego "Dopóki starczy światła" oraz nierównego "Świadka oskarżenia". Największą wadą "Trzynastu zagadek" jest fakt, że są to tylko opowiadania. Ich długość nie pozwala wkręcić się na dobre i poznać dogłębnie procesów myślowych bohaterów. Cóż, na szczęście mamy całkiem sporo pełnometrażowych powieści od mistrzyni kryminału.

Jeśli potrzebujesz trzynastu małych powodów, aby przekonać się, że Christie jest rzeczywistą królową kryminału, to nie szukaj dalej. Te trzynaście osobnych opowieści łączy zmysł dedukcji oraz przenikliwość wspaniałej panny Marple, która jak można się domyślić, wpada na rozwiązanie każdej z osobna.

Wplatanie autobiograficznych odniesień, to stały element twórczości Christie. Wszystkie postacie z tej książki, w pewnym momencie wykazują zainteresowania, które odpowiadają moim zdaniem samej Christie i opowiadają historyjki, które są związane z jej własnym życiem. Przez postać Panny Marple, Christie przedstawia czytelnikowi wskazówki, które mają pomóc nam w trudnej czynności, jaką jest rozwiązywanie zagadek kryminalnych. Oczywiście są również pomoce wynikające z samego tekstu. "Trzynaście zagadek" przypomina nam, że sztuka pisania daje wgląd w ludzką naturę i być może właśnie to czyni tę książkę tak znakomitą lekturą. Portret postaci i fabuła Christie są dziś tak samo żywe, jak 80 lat temu, kiedy zostały wymyślone.

Mogłabym podsumować tę książkę w jednym słowie: wspaniała.

Krótkie historie są jak pyszne czekoladki w bombonierce, które tylko razem dają tak wspaniały efekt. Nie ma ani jednego niewypału. Panna Marple jest czarująca jak zawsze. Zbiór został wydany w 1932 , a przed tym czasem powstała tylko jedna książka z jej udziałem pt. "Morderstwo na plebanii", które zachwyciło opinię publiczną. To gratka znaleźć wskazówki dotyczące jej osobowości i życia rozrzucone wśród tych opowiadań. Kwintesencja "przytulnych" brytyjskich tajemnic. Nie ma krwi i brutalności. Są to czyste intelektualne zagadki, osadzone w łagodnej atmosferze przyjaciół wokół stołu obiadowego. Te historie ustawiają poprzeczkę tak wysoko, że szczerze mówiąc uważam je za niedoścignione w gatunku detektywistycznym. Czytając je ponownie, przypominam sobie, dlaczego kocham Agathę i darzę ją tak wielkim szacunkiem. Próbowała wielu podejść w swojej fikcji, z różnym stopniem sukcesu, ale kiedy była w szczytowej formie, nikt wtedy ani później nie mógł się z nią równać.

Obecnie "Trzynaście zagadek" zajmuje drugie miejsce w moim prywatnym rankingu dzieł Christie, tuż po "A.B.C."