Stan książek
Nasze książki są dokładnie sprawdzone i jasno określamy stan każdej z nich.






Nowa
Książka nowa.





Używany - jak nowa
Niezauważalne lub prawie niezauważalne ślady używania. Książkę ciężko odróżnić od nowej pozycji.





Używany - dobry
Normalne ślady używania wynikające z kartkowania podczas czytania, brak większych uszkodzeń lub zagięć.





Używany - widoczne ślady użytkowania
zagięte rogi, przyniszczona okładka, książka posiada wszystkie strony.
Średniowieczna sztuka wojenna. Tom 1. Wczesne średniowiecze
DODAJ DO LISTY ŻYCZEŃ
Masz tę lub inne książki?
Sprzedaj je u nas
Hans Delbrück, urodzony 11 listopada 1848 roku w Bergen na wyspie Rugia, jest uznawany za jednego z najważniejszych historyków wojskowości swoich czasów. Jako wybitny polityk i naukowiec, jego wkład w historię sztuki wojennej miał znaczący wpływ na międzynarodowym forum. Studiował od 1868 roku na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn, a swoje wiedzę praktyczną zdobywał jako ochotnik w trakcie wojny francusko-pruskiej w 1870 roku. Wkrótce po zakończeniu nauki, w 1874 roku, został mianowany nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma.
W latach 1882-1885 służył jako członek pruskiej Izby Posłów z ramienia Freikonservative Partei, a od 1884 do 1890 był członkiem Reichstagu. Delbrück nie bał się otwarcie przeciwstawiać pruskiemu rządowi, szczególnie w kwestiach dotyczących Polaków i Duńczyków. Jego akademicka kariera również była znamienita – w 1885 roku został mianowany profesorem historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie zdobył uznanie za swoje nowatorskie prace. Od 1883 roku był także współredaktorem wpływowego periodyku Preussischen Jahrbücher aż do jego zamknięcia w 1920 roku.
Delbrück ceniony był za próbę kontynuacji pracy Carla von Clausewitza, którego często cytował i interpretował. Jego innowacyjne podejście do historii wojskowości, polegające na dokładnej analizie i odbudowie tez, wywoływało żywe dyskusje wśród współczesnych mu historyków. Jego kluczowym dziełem była "Historia sztuki wojennej" (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte). Ponadto, w jego bogatym dorobku znalazły się takie prace jak "Die Perserkriege und die Burgunderkriege" (1887), "Die Strategie des Perikles erlutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen" (1890), "Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau" (1894), "Bismarcks Erbe" (1915), "Krieg und Politik" (1918) oraz "Die Polenfrage" (1894).
Podczas I wojny światowej Delbrück był przeciwnikiem obranej strategii wojennej, co doprowadziło do konfliktu z niemieckim sztabem generalnym. Jego zaangażowanie znalazło wyraz także w pracach komisji pokojowej, która podpisała traktat wersalski. Zdecydowanie sprzeciwiał się tezie, że Niemcy przegrały wojnę z powodu tzw. "ciosu w plecy" (Dolchstosslegende) rzekomo zadawanego przez Żydów i komunistów. Odszedł na emeryturę w 1920 roku, a jego życie zakończyło się 14 lipca 1929 roku w Berlinie.
Wybierz stan zużycia:
WIĘCEJ O SKALI
Hans Delbrück, urodzony 11 listopada 1848 roku w Bergen na wyspie Rugia, jest uznawany za jednego z najważniejszych historyków wojskowości swoich czasów. Jako wybitny polityk i naukowiec, jego wkład w historię sztuki wojennej miał znaczący wpływ na międzynarodowym forum. Studiował od 1868 roku na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn, a swoje wiedzę praktyczną zdobywał jako ochotnik w trakcie wojny francusko-pruskiej w 1870 roku. Wkrótce po zakończeniu nauki, w 1874 roku, został mianowany nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma.
W latach 1882-1885 służył jako członek pruskiej Izby Posłów z ramienia Freikonservative Partei, a od 1884 do 1890 był członkiem Reichstagu. Delbrück nie bał się otwarcie przeciwstawiać pruskiemu rządowi, szczególnie w kwestiach dotyczących Polaków i Duńczyków. Jego akademicka kariera również była znamienita – w 1885 roku został mianowany profesorem historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie zdobył uznanie za swoje nowatorskie prace. Od 1883 roku był także współredaktorem wpływowego periodyku Preussischen Jahrbücher aż do jego zamknięcia w 1920 roku.
Delbrück ceniony był za próbę kontynuacji pracy Carla von Clausewitza, którego często cytował i interpretował. Jego innowacyjne podejście do historii wojskowości, polegające na dokładnej analizie i odbudowie tez, wywoływało żywe dyskusje wśród współczesnych mu historyków. Jego kluczowym dziełem była "Historia sztuki wojennej" (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte). Ponadto, w jego bogatym dorobku znalazły się takie prace jak "Die Perserkriege und die Burgunderkriege" (1887), "Die Strategie des Perikles erlutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen" (1890), "Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau" (1894), "Bismarcks Erbe" (1915), "Krieg und Politik" (1918) oraz "Die Polenfrage" (1894).
Podczas I wojny światowej Delbrück był przeciwnikiem obranej strategii wojennej, co doprowadziło do konfliktu z niemieckim sztabem generalnym. Jego zaangażowanie znalazło wyraz także w pracach komisji pokojowej, która podpisała traktat wersalski. Zdecydowanie sprzeciwiał się tezie, że Niemcy przegrały wojnę z powodu tzw. "ciosu w plecy" (Dolchstosslegende) rzekomo zadawanego przez Żydów i komunistów. Odszedł na emeryturę w 1920 roku, a jego życie zakończyło się 14 lipca 1929 roku w Berlinie.