Sprawcza moc przechadzki, czyli polski literat...

W dzisiejszych czasach poznawanie odległych zakątków świata nie wymaga opuszczania własnych czterech ścian. Wystarczy spojrzeć na ekran telewizora czy monitora komputera, by doświadczyć widoków, które znajdują się tysiące kilometrów od nas. Kiedyś taką możliwość dawały jedynie książki podróżnicze i malarstwo. Obecnie, mimo różnorodnych ograniczeń finansowych, czasowych czy zawodowych, możemy cieszyć się obrazami odległych miast i krajobrazów bez potrzeby fizycznego przemieszczania się. Każda opowieść, którą otrzymujemy, związana jest jednak z pewną dynamiką podróży — rytmem stawianych kroków i poruszaniem się środkami transportu. Chodzenie, będące najprostszą i najbardziej naturalną formą przemieszczania się, wymaga od nas jednak spełnienia pewnych warunków. Porusza się pieszo z punktu do punktu, co wymusza postawę wyprostowaną oraz odmierzanie drogi krokami, które mogą być ograniczane zmęczeniem fizycznym. Ruch ten wymaga także skupienia, bo pieszy musi unikać przeszkód, wchodzić w interakcje z otoczeniem, omijać i wyprzedzać innych. Droga jest zdeterminowana przez sieć miejskich ulic i alejek, a sposób stawiania kroków potrafi być różnorodny — od tanecznych, przez marszowe, aż po te w stylu żółwim lub milowym. Chodzenie z natury rzeczy jest fragmentaryczne, pozwala na poznawanie przestrzeni kawałek po kawałku. Każdy przechodzień układa z tych fragmentów swoją własną całość, różniącą się za każdym razem zależnie od indywidualnego rytmu i wysiłku. Jedna przestrzeń staje się mozaiką map, utrwalonych przez różnorodnych użytkowników, tworząc wyjątkowe układanki.