Słowa w ogniu. Literaci w Warszawie 1939-1945

Lato, gorące i intensywne, przynosiło zarówno radość, jak i niepokój. W stolicy panowała atmosfera nieustającego „carpe diem”, a nadzieje na dyplomatyczne rozwiązanie nadciągających burz zdawały się jeszcze nie do końca zaniknąć.

Jednak 1 września 1939 roku, w piątek, wszystko się zmieniło. Tamten dzień obudził wszystkich do brutalnej rzeczywistości, rozwiewając resztki złudzeń i zmieniając bieg historii. Na tle tego turbulentnego czasu zdominowanego przez dwa wyniszczające systemy totalitarne zarysowuje się dynamiczny obraz polskiej literatury. Starsi mistrzowie pióra oraz utalentowana młodzież z impetem rzucili się w wir podziemnej sceny literackiej, na stałe zapisując się w historii. Ich twórczość, zanurzona w emocjach i osobistych przeżyciach, oferuje wgląd w świat zmieniony przez tragedie życia codziennego.

Warszawa, jak Herkulanum i Pompeje, doświadczała destrukcji, nie tracąc jednak swojego ducha. Miasto, mimo wyniszczenia podczas wojny i okupacji, pozostawało dla Polaków symbolem „tlenu” i „powiewem wolności”, niepokorne, pełne życia i nieugięte.

Lidia Sadkowska-Mokkas, absolwentka polonistyki i dziennikarstwa, specjalizująca się w przewodnikach varsavianistycznych i szkicach literackich, jest także autorką biografii takich jak „Przystanek Warszawa. Subiektywny przewodnik literacki”, „Warszawa skamandrytów”, „Konwicki. Cudzoziemiec tranzytowy” i „Dygat Pan”. Jej prace ożywiają historię miasta, łącząc przeszłość ze współczesnością.