Słodkie przeznaczenie. Niegrzeczny duet. Tom 2

Szczerze mówiąc to nie miałam pojęcia, czego się spodziewać po drugiej części. Pierwszy tom mnie wciągnął, ale zostawił tyle niedopowiedzeń między Dylanem a Audrey, że bardziej byłam ciekawa ich reakcji przy kolejnym spotkaniu niż samej fabuły. No i dostałam dokładnie to, czego chciałam, choć nie zawsze w takiej formie, jakiej się spodziewałam. Ale od początku. A właściwie nie, bo tu wszystko trudno poukładać chronologicznie, tak samo jak im.

Czytając, złapałam się na tym, że całe to ich uczucie jest jak zapach perfum, który zostaje na ubraniu po kimś, kto dawno wyszedł. Niby nie powinno mieć znaczenia, a jednak ciągle wraca. Dylan udaje, że już nie potrzebuje bliskości, ale wszyscy wiemy, że to raczej taka jego metoda na przetrwanie. Facet po przejściach, emocjonalnie mocno ostrożny, ale jednocześnie człowiek, który jednym spojrzeniem potrafi zdradzić, że jednak coś tam w środku czuje. Audrey z kolei ma w sobie mieszankę wiary w bajki i twardego realizmu, bo tak naprawdę nie jest naiwna, tylko zmęczona tym, że nie może przebić się przez jego lęki.

W połowie książki miałam ochotę potrząsnąć Dylanem, bo jego rozterki zaczynały mnie męczyć. Wiem, że autorka chciała pokazać jego wewnętrzną walkę, ale momentami czułam się jak przy powtarzającej się płycie. Audrey daje sygnały, robi krok, próbuje, otwiera się, a on znów wszystko zamyka i udaje, że nic się nie dzieje. I niby rozumiem, że facet po rozwodzie może być ostrożniejszy, tylko mam wrażenie, że tu nie chodzi o ostrożność, a bardziej o zwykły strach przed tym, że ktoś może go zranić bardziej niż poprzednio.

Mimo tego wszystkiego ich relacja ma sens. Naprawdę ma. Ona nie jest tylko tą młodszą dziewczyną, a on nie jest tylko zgorzkniałym mężczyzną z Londynu. Są jak dwa różne rytmy, które czasem się zderzają, a czasem nagle zaczynają bić równo. Najlepsze były momenty, w których Audrey mówiła coś prostego, a w nim aż widać było to drobne drgnięcie, coś na kształt nadziei. A potem oczywiście znowu wracamy do jego murów.

Jeśli chodzi o tempo akcji, to książkę czytało mi się naprawdę szybko. Nie ma tam wielkich zwrotów, nie dzieje się nic bardzo dramatycznego, ale jest emocjonalne napięcie i to wystarcza. Pożądanie też gra tu swoją rolę, chociaż na szczęście nie przykrywa reszty historii. W pierwszej części było tego sporo, tutaj mam wrażenie, że autorka trochę lepiej wyważyła te elementy, chociaż niektóre sceny nadal mogłyby być mniej nachalne. Ale nie będę narzekać, bo przynajmniej nie miałam wrażenia, że cała fabuła to tylko tło do scen łóżkowych.

Końcówka zostawiła mnie w takim stanie, że niby wiedziałam, że jest dobrze, ale jednak chciałabym jeszcze trochę więcej. Może jedno dodatkowe spotkanie, jedną rozmowę, cokolwiek. Wyszło tak, że musiałam sobie dopowiedzieć pewne emocje sama. Nie było to złe, po prostu mam wrażenie, że dla Dylana to był ważny moment i chciałabym zobaczyć więcej z jego strony.

To nie jest historia, która sprawiła, że przepadłam bez reszty, ale na pewno taka, którą czytałam z zaangażowaniem. I powiem jedno. Laurelin Paige znowu udowadnia, że nawet prostą historię potrafi opowiedzieć tak, że czytelnik chce wiedzieć, co będzie dalej. A ja, jak zwykle, dam się na to złapać.