Skarb. Rodzina Monet. Tom 1

Czternastoletnia Haile Monet w wyniku traumatyzujących wydarzeń, jakimi była utrata matki, poznaje swoich 5 przyrodnich braci. Przeprowadza się do n owego, nieznanego świata n- Ameryki. Jest on przepełniona przemocą oraz pieniędzmi.

W ogólnej ocenie książka była interesująca i wciągająca, momentami nawet i ciekawa. Przez masę dźwięków na tikktoku, stała się ona w pewnym sensie pośmiewiskiem czy obiektem drwin, wskazywana jako jedną z „upadku literatury”. Ja jednak tak nie uważam. Oczywiście ma ona swoje wady, jak każda książka. Jednak zdecydowanie jej nie odradzam, bo jednak da się przy niej w jakimś stopniu bawić.
Z mankamentów… Miałam wrażenie, że co chwila „odgrzewamy stare frytki”, bo zapomnieliśmy, iż już to zrobiliśmy. Zmierzam do tego, że w moim odczuciu co chwila była przedstawiona ta sama, jedna, nic nie wnosząca do fabuły, myśl. Momentami denerwowało mnie zachowanie bohaterów – nie rozumiałam ich wyborów i nie popierałam ich decyzji.
Jednak gdybyśmy popatrzyli na całokształt z trochę innej strony zobaczymy, że jest tutaj przedstawionych parę, naprawdę pięknych wartości. Rodzina jest najważniejsza i trzeba o nią dbać i, że w pewnych sytuacjach pieniądze nie grają roli.
W moim umyśle Hailie oraz jej bracia zakorzenili się na dłużej. Możliwe, że kiedyś sięgnę po kolejne tomy, jednak pom treściach przedstawionych na tt mam pewne obawy. Mimo to jestem dość zainteresowana w którą stronę rozwinie się fabuła, bo jest ona intrygująca.
Jeśli chodzi o kategorię wiekową tego tomu, uważam, że jest top solidne 14/15+ ze względu na przemoc i inne tego typu rzeczy.

"Rodzina Monet. Skarb" to pierwszy tom nowej serii autorstwa Weroniki Marczak, która szturmem podbiła serca czytelników Wattpada. Książka przenosi nas do mrocznego i niebezpiecznego świata braci Monet, skrywających liczne sekrety i tajemnice.

Główną bohaterką jest Hailie, która po śmierci ukochanej mamy przeprowadza się do Nowego Jorku, aby zamieszkać z piątką dotąd nieznanych jej braci. Dziewczyna szybko orientuje się, że jej nowa rodzina skrywa wiele tajemnic. Bracia otaczają ją chłodną obojętnością, a ich luksusowa rezydencja skrywa mroczne sekrety. Z każdym dniem Hailie odkrywa coraz więcej niepokojących informacji, a mroczna przeszłość rodziny Monet powoli wychodzi na jaw.

Autorka mistrzowsko buduje napięcie, stopniowo odkrywając karty i dawkując czytelnikowi coraz więcej informacji. Fabuła jest wciągająca i pełna zwrotów akcji, a mroczne sekrety rodziny Monet nie pozwalają oderwać się od książki.

Jednym z największych atutów powieści są kreacje bohaterów. Postacie są wielowymiarowe i niejednoznaczne, a ich relacje są pełne napięcia i emocji. Hailie jest odważną i inteligentną dziewczyną, która nie boi się walczyć o to, w co wierzy. Z kolei jej bracia skrywają wiele tajemnic i sekretów, a każdy z nich ma swoje mroczne strony. Autorka w mistrzowski sposób oddaje ich skomplikowane emocje i motywacje, sprawiając, że czytelnik zżywa się z nimi i kibicuje im, mimo ich błędów.

"Rodzina Monet. Skarb" to nie tylko wciągająca historia pełna tajemnic i zwrotów akcji, ale również poruszająca opowieść o rodzinnych więzach, miłości i stracie. Autorka porusza ważne problemy, takie jak przemoc, trauma i uzależnienia, a robi to w sposób delikatny i nienachalny.

Książka jest napisana prostym, ale przyjemnym językiem, a akcja powieści toczy się wartko, dzięki czemu czyta się ją z wypiekami na twarzy. "Rodzina Monet. Skarb" to idealna propozycja dla fanów mrocznych thrillerów i młodzieżowych powieści obyczajowych.

Polecam tę książkę wszystkim, którzy szukają wciągającej lektury pełnej tajemnic, emocji i zwrotów akcji. Gwarantuję, że nie będziecie się nudzić!

Powieść ma jednak pewne minusy. Niektórym czytelnikom może przeszkadzać nadmiar opisów i szczegółów, które spowalniają akcję. Ponadto, język bohaterów momentami wydaje się sztuczny i nienaturalny.

Mimo tych drobnych wad, "Rodzina Monet. Skarb" to zdecydowanie książka warta przeczytania. To wciągająca historia o mrocznych sekretach i rodzinnych więzach, która z pewnością na długo zapadnie wam w pamięć

Hailie Monet mimo młodego wieku niesie niemały bagaż doświadczeń. W wypadku samochodowym giną dwie najbliższe dla niej osoby; mama i babcia. W związku z tym, że jest niepełnoletnia, obowiązki opiekuna prawnego zaczyna sprawować nad nią starszy brat, o którego istnieniu nie miała pojęcia. Zmiana opiekuna wiąże się jednak ze zmianą miejsca zamieszkania. Hailie jest zmuszona opuścić swój skromny, rodzinny dom i przeprowadza się do willi rodziny Monet, którą zamieszkuje piątka jej przyszywanych braci. Już od przekroczenia progu rezydencji jej życie zmienia się o 180 stopni.

Opinie o tej książce są albo niesamowicie pozytywne, albo skrajnie negatywne. Mam wrażenie, że nie istnieje nic pomiędzy i musiałam przekonać się na własnej skórze, jak to jest naprawdę? Pomysł na fabułę jest dosyć ciekawy, młoda dziewczyna trafia do przepełnionego testosteronem domu, w którym żaden domownik nie wie właściwie jak się z nią obchodzić. Postacie docierają się wzajemnie, jedni szybciej, inni wolniej, ale nie jest to przedstawione źle. Jedyne co w relacjach rodzinnych mi nie pasowało, to niekiedy wyczuwalne nuty romantyzmu ze strony Hailie (?). Wydaje mi się że mając braci, niektóre myśli po prostu nie przychodzą do głowy. Niemniej jednak było to sporadyczne, a ogół relacji z braćmi często zahaczał o realia posiadania rodzeństwa i kilkukrotnie udało mi się uśmiechnąć na wspomnienie własnych przeżyć (serdeczne buziaki dla moich braci, moje traumy to Wasza wina XD❤️‍🩹).

Z „Rodziną Monet” mam ten problem, że trochę nie wiem co o niej sądzić. Z jednej strony to dosyć poczytna pozycja, przez którą brnie się całkiem płynnie, niekiedy wpadając w znużenie. Jednocześnie pełna niezrozumianych emocji, agresji i swego rodzaju przemocy psychicznej oraz jawnej fizycznej, która objawia się przez braci Monet względem każdego w ich otoczeniu. A to wszystko okraszone dziecinną jeszcze Hailie, która nie potrafi sama rozmawiać o emocjach, jednoczenie mając problem do reszty, że nikt jej nie rozumie. Wielokrotnie przewracałam oczami widząc treść i zachowanie jakiegoś bohatera, a określenia typu „dziewczynko” czy „malutka” powodowały u mnie poczucie głębokiego niesmaku (naprawdę nie wiem jaki brat mówi tak do swojej siostry). Wepchnięty na siłę wątek ED, który rozwiązany jest na zasadzie „jedz i nie jęcz”. Pseudo rozwiązanie tego za pomocą psychologa nie dochodzi do skutku i temat nigdy nie wraca, a Hailie magicznie zdrowieje.


Przemoc, broń, bogactwo, mafijne porachunki to motywy, z którymi niespecjalnie mi po drodze. Z jakiegoś powodu są dla mnie bardzo infantylne i przerobione w każdy sposób. Być może to ja mam zakrzywiony obraz piętnastolatek, ale wydaje mi się, że nie są one tak nierozwinięte emocjonalnie jak Hailie. Przez całą książkę miałam w głowie bohaterkę raczej jako jedenastolatkę, bo właśnie taki poziom sobą ukazywała.

Język książki nie jest zbyt wyrafinowany. Panuje w nim ogólna prostota i na próżno szukać w niej cytatów do analizy, ale właśnie chyba to sprawia, że jest tak poczytna. Strony szybko się kartkuje i nawet jak ominiemy jakiś fragment to po chwili odnajdziemy się w fabule. Coś co niezwykle mnie denerwowało, ale mam wrażenie, że to przypadek wielu współczesnych pisarek, to opasłe, zupełnie zbędne opisy. Kilkustronicowy opis wyglądu rezydencji naprawdę nie jest specjalnie istotny, ani ciekawy.

Raczej nie będzie to pozycja dla osób, które oczekują po książce jakiejś głębi czy skłonienia do refleksji. Ot historyjka do szybkiego odhaczenia i zresetowania mózgu przy poważniejszych pozycjach. Jednocześnie fabuła na tyle jest ciekawa, że nie skreślam kategorycznie serii i przyszłościowo chciałabym poznać dalsze losy Hailie w willi Monetów