Rozbieranie Madonny. Ponowoczesna proza polska

Autor książki "Rozbierając Madonnę" deklaruje, że podchodzi do analizy motywu maryjnego we współczesnej literaturze, sztukach plastycznych i fotografii z perspektywy osoby żyjącej w czasach postmodernizmu, pełnej podejrzliwości i refleksji. Chociaż określa się jednocześnie jako osobę wierzącą, co na początku mogło sugerować, że książka nie znajdzie odbiorców – katolicy mogą uważać ją za zbyt mało religijną, a antykatolicy za zbyt religijną – te obawy są nieuzasadnione.

Okazuje się, że "postmodernistyczna podejrzliwość" autora prowadzi do ciekawych wniosków. W utworach, które mogą wydawać się jedynie próbami dekonstrukcji maryjnego kultu, autor dostrzega także swoistą bezradność wobec jego siły oraz niezamierzony podziw dla jego kulturowego i duchowego znaczenia. Ważnym spostrzeżeniem jest zauważenie fascynacji współczesnej prozy feministycznej postacią Maryi, która z jednej strony jest wynikiem krytyki świata zdominowanego przez mężczyzn, a z drugiej – zdziwienia pozycją Madonny w tej rzeczywistości.

Autor analizuje także, jak współczesne literackie odwołania do Maryi często są próbą polemiki z narodowym kultem oraz polską tradycją maryjną, jednakże nie ogranicza się tylko do głównego nurtu literatury. Dostrzega istnienie dzieł, które mimo wszystko potwierdzają żywotność maryjnego kultu.