Potęga nadziei

W czerwcu zdecydowałam się kupić sobie prezent urodzinowy :) Poszłam do księgarni i wybór padł na nową książkę Francine Rivers. Była ona dość gruba, ale nie przeszkadzało mi to, ponieważ czytałam kilka innych książek tej autorki i wiem, że jest mistrzynią w opowiadaniu historii. "Potęga miłości" to moja ulubiona historia miłosna, jaką kiedykolwiek napisano, dlatego zaintrygował mnie tytuł nowej książki. Poza tym bardzo potrzebowałam jakiejś beletrystyki do czytania, ponieważ ostatnio pochłaniam "książki dla nauczycieli". Lato to dobry czas na czytanie takich powieści dla przyjemności!

Historia zaczęła się dość powoli. Kiedy książka się zaczynała, Marta była ośmioletnią dziewczynką mieszkającą w maleńkiej wiosce w Szwajcarii. Na początku bardzo się gubiłam, bo trudno mi było zrozumieć uciążliwości kulturowe Europejczyków i czas w historii, w którym rozgrywa się akcja. Pierwszy rozdział jest datowany na rok 1905.

Było tam dużo niemieckich słów, a niektóre z nich rozumiałam, ponieważ w tym roku czytaliśmy w klasie A Paradise Called Texas.

Było kilka scen, które były emocjonalnie trudne do przeczytania, ponieważ Marta była fizycznie maltretowana przez swojego ojca. Na egzaminach szkolnych prześcignęła brata, a jej ojciec był zły, że przyniosła rodzinie wstydu. Był okrutnym człowiekiem, który źle traktował Martę i jej matkę. Bardzo współczułam Marcie, bo choć matka zachęcała ją do podróżowania, zawsze czuła się winna, że porzuciła rodzinę. Kiedy zmarła jej matka, a ona dowiedziała się, że jej młodsza siostra popełniła samobójstwo, byłam wstrząśnięta. Myślę, że ja też opuściłabym swoją ojczyznę i rozpoczęła nowe życie, w którym nie musiałabym codziennie przypominać sobie o swoim żalu. Oczywiście, ból serca podążał za nią i w końcu pozwoliła, by krzywda dotknęła jej własnej rodziny.

Mniej więcej w połowie książki główna bohaterka zmieniła się z Marty na jej córkę Hildemarie. Na początku mi to przeszkadzało, ponieważ narrator zmieniał role, ale teraz myślę, że autorka chciała, żebym zobaczyła, jak życie matki i córki było splecione ze sobą jak gobelin. Współczułam Hildie, ponieważ Marta była dla niej tak surowa. Swoje nierozwiązane uczucia związane z siostrą, Elise, przenosiła na córkę, co w końcu spowodowało, że Hildie zaczęła żywić urazę do matki.

Ta książka potwierdziła to, co już wiedziałam o tym, jak tajemnice pokoleniowe powodują spustoszenie w życiu dzieci. Zastanawiałam się nad tym, dlaczego w przeszłości ludzie byli tak zamknięci w sobie i dlaczego odmawiamy szczerości w opowiadaniu o naszych problemach i bólu serca. Tak się cieszę, że żyjemy w świecie, w którym wrażliwość i przejrzystość są cenione, a nie odrzucane. Tajemnice i wstyd mogą spowodować wiele bólu w sercu, jeśli im na to pozwolimy.

Byłam totalnie załamana, gdy po przewróceniu ostatniej strony książki odkryłam, że jest to seria. Muszę czekać aby przeczytać kolejną część i dowiedzieć się, czy Marta i Hildie pokonają dzielące je różnice. Bardzo podobała mi się notka autorki, w której wyjaśniła, że postacie te są oparte na prawdziwych osobach z jej własnej rodziny. Nie wiem, czy można to uznać za biografię, czy nie, ale uwielbiam, gdy autorzy łączą prawdę z fikcją. Francine Rivers jest autorką, którą zamierzam śledzić jeszcze przez wiele lat!

Muszę przyznać, że okładka tej książki wydała mi się nieco zbyt cukierkowa, obiecująca ten rodzaj oswojonego, pełnego nadziei przesłania, zanurzonego w cukrze, jakie mają w zwyczaju niektóre książki inspirowane wiarą. Zauważyłam, że wiele powieści chrześcijańskich stara się pokazać, że związek z Chrystusem nagle wszystko naprawia i sprawia, że jest lepiej. Uwielbiam to w książkach inspirowanych wiarą, ale w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że czytam je dla ucieczki, w podobny sposób, w jaki oglądam filmy Disneya... wszystko kończy się zgrabnie na końcu. W ten sposób powstają emocjonalne historie, które chwytają mnie za serce, ale nigdy nie trafiają w samo sedno. Prawda jest bowiem taka, że nawet gdy żyjemy wiarą w nadzieję, cierpienie nadal istnieje, czy to w naszych relacjach z innymi, czy w naszym niezrozumieniu Boga, czy w znoszeniu trudów, jakie mogą przynieść inni, czy też w ciągłym rozpoznawaniu naszych własnych słabości.

Francine Rivers ma umiejętność pisania inspirujących powieści bez słodzenia twardych stron życia. Dzięki niej mogłam pokochać Martę nawet wtedy, gdy często mówi ona bardzo okrutne rzeczy swojej córce. Byłam w stanie utożsamić się zarówno z Martą, jak i Hildemarą Rose, nawet gdy odczuwałam niepokój i bliskie porażki w ich związku. Czasami chciało mi się śmiać i kibicować Marcie - jej nieustraszoność wobec ludzi, jej dar stawiania innym wyzwań i wydobywania z nich tego, co najlepsze, były tak zabawne, że aż miło było patrzeć, jak się rozwija. Aż do momentu, gdy zaczęła ciągle krzyczeć na swojego męża i nie ufać mu, gdy było jasne, że głęboko kocha ją i Boga - wtedy miałam ochotę nią potrząsnąć. I Hildemara Rose - były momenty, kiedy jej głęboka wiara i umiejętność modlenia się za nauczyciela nawet pod wpływem ciągłej krytyki były bardzo piękne - ale były też takie, kiedy, podobnie jak Marta, chciałam, żeby pokazała trochę kręgosłupa. Czasami Marta miała dla swojej córki idealne działanie lub słowo - często jednak mówiła lub robiła dokładnie to, co najbardziej zraniłoby Hildemarę.

Z tej książki wyniosłam to, że każdy z nas ma swój szczególny dar, piękny sam w sobie, ale nikt z nas nie jest najlepszy bez innych, którzy uzupełniają te dary i pokazują nam drogi inne niż nasze własne. Po drugie, zobaczyłam, że większość z nas w naszych najgłębszych relacjach skorzystałaby na zwolnieniu tempa, nie reagowaniu tak szybko i nauczeniu się spokojnego słuchania drugiej osoby. Marta nigdy nie nauczyła się reagować na Hildie, widząc złe skutki działania własnej siostry, do której Hildie była podobna. Często możemy być tak ślepi na to, co jest przed nami, z powodu przeszłości, która jest za nami. Wreszcie zobaczyłam, że mimo najlepszych chęci trudno jest uniknąć drobnych przykrości, które zadajemy sobie nawzajem, gdy wzrastamy w naszym charakterze i wierze. Łatwo jest wyobrazić sobie "idealną rodzinę", która nigdy się nie kłóci ani nie mówi krzywdzących rzeczy, ale wszystkim nam się to zdarza, a bolesny proces uczenia się miłości do siebie nawzajem w takich okolicznościach jest często bardziej odkupiający niż gdybyśmy byli rodziną, która mogłaby istnieć w ciągłej harmonii.

W czerwcu zdecydowałam się kupić sobie prezent urodzinowy :) Poszłam do księgarni i wybór padł na nową książkę Francine Rivers. Była ona dość gruba, ale nie przeszkadzało mi to, ponieważ czytałam kilka innych książek tej autorki i wiem, że jest mistrzynią w opowiadaniu historii. "Potęga miłości" to moja ulubiona historia miłosna, jaką kiedykolwiek napisano, dlatego zaintrygował mnie tytuł nowej książki. Poza tym bardzo potrzebowałam jakiejś beletrystyki do czytania, ponieważ ostatnio pochłaniam "książki dla nauczycieli". Lato to dobry czas na czytanie takich powieści dla przyjemności!

Historia zaczęła się dość powoli. Kiedy książka się zaczynała, Marta była ośmioletnią dziewczynką mieszkającą w maleńkiej wiosce w Szwajcarii. Na początku bardzo się gubiłam, bo trudno mi było zrozumieć uciążliwości kulturowe Europejczyków i czas w historii, w którym rozgrywa się akcja. Pierwszy rozdział jest datowany na rok 1905.

Było tam dużo niemieckich słów, a niektóre z nich rozumiałam, ponieważ w tym roku czytaliśmy w klasie A Paradise Called Texas.

Było kilka scen, które były emocjonalnie trudne do przeczytania, ponieważ Marta była fizycznie maltretowana przez swojego ojca. Na egzaminach szkolnych prześcignęła brata, a jej ojciec był zły, że przyniosła rodzinie wstydu. Był okrutnym człowiekiem, który źle traktował Martę i jej matkę. Bardzo współczułam Marcie, bo choć matka zachęcała ją do podróżowania, zawsze czuła się winna, że porzuciła rodzinę. Kiedy zmarła jej matka, a ona dowiedziała się, że jej młodsza siostra popełniła samobójstwo, byłam wstrząśnięta. Myślę, że ja też opuściłabym swoją ojczyznę i rozpoczęła nowe życie, w którym nie musiałabym codziennie przypominać sobie o swoim żalu. Oczywiście, ból serca podążał za nią i w końcu pozwoliła, by krzywda dotknęła jej własnej rodziny.

Mniej więcej w połowie książki główna bohaterka zmieniła się z Marty na jej córkę Hildemarie. Na początku mi to przeszkadzało, ponieważ narrator zmieniał role, ale teraz myślę, że autorka chciała, żebym zobaczyła, jak życie matki i córki było splecione ze sobą jak gobelin. Współczułam Hildie, ponieważ Marta była dla niej tak surowa. Swoje nierozwiązane uczucia związane z siostrą, Elise, przenosiła na córkę, co w końcu spowodowało, że Hildie zaczęła żywić urazę do matki.

Ta książka potwierdziła to, co już wiedziałam o tym, jak tajemnice pokoleniowe powodują spustoszenie w życiu dzieci. Zastanawiałam się nad tym, dlaczego w przeszłości ludzie byli tak zamknięci w sobie i dlaczego odmawiamy szczerości w opowiadaniu o naszych problemach i bólu serca. Tak się cieszę, że żyjemy w świecie, w którym wrażliwość i przejrzystość są cenione, a nie odrzucane. Tajemnice i wstyd mogą spowodować wiele bólu w sercu, jeśli im na to pozwolimy.

Byłam totalnie załamana, gdy po przewróceniu ostatniej strony książki odkryłam, że jest to seria. Muszę czekać aby przeczytać kolejną część i dowiedzieć się, czy Marta i Hildie pokonają dzielące je różnice. Bardzo podobała mi się notka autorki, w której wyjaśniła, że postacie te są oparte na prawdziwych osobach z jej własnej rodziny. Nie wiem, czy można to uznać za biografię, czy nie, ale uwielbiam, gdy autorzy łączą prawdę z fikcją. Francine Rivers jest autorką, którą zamierzam śledzić jeszcze przez wiele lat!

Muszę przyznać, że okładka tej książki wydała mi się nieco zbyt cukierkowa, obiecująca ten rodzaj oswojonego, pełnego nadziei przesłania, zanurzonego w cukrze, jakie mają w zwyczaju niektóre książki inspirowane wiarą. Zauważyłam, że wiele powieści chrześcijańskich stara się pokazać, że związek z Chrystusem nagle wszystko naprawia i sprawia, że jest lepiej. Uwielbiam to w książkach inspirowanych wiarą, ale w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że czytam je dla ucieczki, w podobny sposób, w jaki oglądam filmy Disneya... wszystko kończy się zgrabnie na końcu. W ten sposób powstają emocjonalne historie, które chwytają mnie za serce, ale nigdy nie trafiają w samo sedno. Prawda jest bowiem taka, że nawet gdy żyjemy wiarą w nadzieję, cierpienie nadal istnieje, czy to w naszych relacjach z innymi, czy w naszym niezrozumieniu Boga, czy w znoszeniu trudów, jakie mogą przynieść inni, czy też w ciągłym rozpoznawaniu naszych własnych słabości.

Francine Rivers ma umiejętność pisania inspirujących powieści bez słodzenia twardych stron życia. Dzięki niej mogłam pokochać Martę nawet wtedy, gdy często mówi ona bardzo okrutne rzeczy swojej córce. Byłam w stanie utożsamić się zarówno z Martą, jak i Hildemarą Rose, nawet gdy odczuwałam niepokój i bliskie porażki w ich związku. Czasami chciało mi się śmiać i kibicować Marcie - jej nieustraszoność wobec ludzi, jej dar stawiania innym wyzwań i wydobywania z nich tego, co najlepsze, były tak zabawne, że aż miło było patrzeć, jak się rozwija. Aż do momentu, gdy zaczęła ciągle krzyczeć na swojego męża i nie ufać mu, gdy było jasne, że głęboko kocha ją i Boga - wtedy miałam ochotę nią potrząsnąć. I Hildemara Rose - były momenty, kiedy jej głęboka wiara i umiejętność modlenia się za nauczyciela nawet pod wpływem ciągłej krytyki były bardzo piękne - ale były też takie, kiedy, podobnie jak Marta, chciałam, żeby pokazała trochę kręgosłupa. Czasami Marta miała dla swojej córki idealne działanie lub słowo - często jednak mówiła lub robiła dokładnie to, co najbardziej zraniłoby Hildemarę.

Z tej książki wyniosłam to, że każdy z nas ma swój szczególny dar, piękny sam w sobie, ale nikt z nas nie jest najlepszy bez innych, którzy uzupełniają te dary i pokazują nam drogi inne niż nasze własne. Po drugie, zobaczyłam, że większość z nas w naszych najgłębszych relacjach skorzystałaby na zwolnieniu tempa, nie reagowaniu tak szybko i nauczeniu się spokojnego słuchania drugiej osoby. Marta nigdy nie nauczyła się reagować na Hildie, widząc złe skutki działania własnej siostry, do której Hildie była podobna. Często możemy być tak ślepi na to, co jest przed nami, z powodu przeszłości, która jest za nami. Wreszcie zobaczyłam, że mimo najlepszych chęci trudno jest uniknąć drobnych przykrości, które zadajemy sobie nawzajem, gdy wzrastamy w naszym charakterze i wierze. Łatwo jest wyobrazić sobie "idealną rodzinę", która nigdy się nie kłóci ani nie mówi krzywdzących rzeczy, ale wszystkim nam się to zdarza, a bolesny proces uczenia się miłości do siebie nawzajem w takich okolicznościach jest często bardziej odkupiający niż gdybyśmy byli rodziną, która mogłaby istnieć w ciągłej harmonii.