Postanowiłam się nie zestarzeć

- Co sądzi Pani o amerykańskim systemie gwiazd, Madame? – zapytał dziennikarz. Wspaniała aktorka z najpiękniejszym akcentem odpowiedziała z oburzeniem: – To najgorsze, co mogło spotkać świat sztuki. Jest ubogi, odrażający, niszczy geniusz. To śmierć prawdziwej sztuki. Gdyby Pan wiedział, jak ciężko jest występować na scenie z zespołem, który nie dorównuje poziomem. Słyszeć, jak wszyscy mówią: „Zobacz, to ona, jaka piękna sukienka”. Stojąc za kulisami, czuć, że żaden z aktorów nie przyciąga uwagi, bo publiczność czeka tylko, by skupić się na jednej osobie i przez cały wieczór dyskutować o jej stroju. Być sprowadzoną do takiej powierzchowności jest naprawdę trudne. W Europie ludzie cenią sztukę za jej wartość artystyczną i literacką, nie wybierają się do teatru, by obejrzeć i ocenić konkretną aktorkę wraz z jej kreacją, zaspokajając zwykłą ciekawość. Aktorzy powinni być zarówno widoczni, jak i słyszani. Każde słowo autora musi być dokładnie odbierane. Natomiast system „gwiazd” eksponuje pojedynczego aktora jako obiekt ciekawości, głównie dla zysku menedżerów, który faktycznie przynosi.

Książka ta nie jest skierowana wyłącznie do historyków teatru. Materiały w niej zawarte poszerzają nasze rozumienie kariery Modrzejewskiej, a zarazem pozwalają na wgląd w jej codzienność, nawyki i rytuały, które nie są uwypuklone w często wznawianej biografii pióra Józefa Szczublewskiego. Wydobywa z niej prywatny obraz wybitnej aktorki, który bez wątpienia zainteresuje zarówno badaczy, jak i czytelników ciekawych codziennego życia, oferując wgląd w kwestie takie jak stroje, dieta, używki czy higiena prywatnych pomieszczeń w amerykańskich teatrach, co bywa ważniejsze od artystycznego mitu stworzonego przez krytyków i samą Modrzejewską.

Opinia wyrażona w przeglądzie dr. hab. Krzysztofa Kurka, profesora UAM, podkreśla wartość tej pozycji literackiej.