Poczwórne źródło twierdzenia o podstawie dostatecznej

Arthur Schopenhauer (1788-1860), choć nie założył żadnej formalnej szkoły filozoficznej, pozostaje jednym z najbardziej wpływowych niemieckich filozofów. Jego myśli zainspirowały wielu, w tym Henriego Bergsona, który rozwijał intuicjonizm, oraz Friedricha Nietzschego z jego filozofią życia. Schopenhauer jest często określany jako twórca filozoficznego pesymizmu, jednak jak zauważa Jan Garewicz, jego pesymizm nie miał charakteru katastroficznego, ani nie wiązał się z negacją postępu naukowego czy technologii. Filozof nauczał o rezygnacji bez pokory, współczuciu bez miłości bliźniego, oraz buncie bez działania.

Mimo że Schopenhauer neguje rzeczywistość, jednocześnie uznaje ją za jedyną możliwą. Taki pogląd wynika z jego aksjologicznych i ontologicznych założeń. Kluczową postacią wpływającą na jego myśl był Immanuel Kant, a ontologia Schopenhauera jest głęboko zakorzeniona w kantyzmie. Mimo to, Schopenhauer wyróżniał się oryginalnością i nie był tylko naśladowcą Kanta. Jan Garewicz zauważa, że Schopenhauer wskazywał konieczność uznania doświadczenia jako jedynego źródła wiedzy i proponował stworzenie metafizyki opartej na empirycznych podstawach. „Poczwórne źródło wiedzy...” to pierwsza próba w kierunku stworzenia nowej metafizyki według jego koncepcji.