Pociągnięcie pióra

„W każdej z tych historii obserwujemy, jak młody Terry Pratchett stopniowo odnajduje swój niepowtarzalny styl” – pisze Neil Gaiman we wstępie.

Dawno temu, młody Chris Lawrence, zafascynowany jednym z opowiadań Terry'ego Pratchetta, postanowił wyrwać je z lokalnej gazety i powiesić na ścianie swojego pokoju. Przez kolejne trzydzieści pięć lat, mimo licznych przeprowadzek, zawsze zabierał tę historię ze sobą. Pewnego dnia ciekawość skłoniła go do zgłębiania jej pochodzenia. Nie przypuszczał, że jego dociekania doprowadzą do odkrycia dwudziestu nieznanych opowieści z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, które Pratchett napisał pod pseudonimem Patrick Kearns.

Rob Wilkins, były asystent i obecny opiekun literackiego dziedzictwa Pratchetta, był oszołomiony. Przywykł do przekonania, że twórczość autora jest już zamkniętą księgą, zwłaszcza po tym, jak w 2015 roku spełnił jego ostatnią wolę, niszcząc twardy dysk z nowymi pomysłami. Wilkins nie oczekiwał, że kiedykolwiek będzie miał okazję zapoznać się z nowymi dziełami Pratchetta – aż do teraz.

Zebrane w tomie „Pociągnięcie pióra” opowieści to świadectwa początkowych lat kreatywnej kariery pisarza. Choć nie mają związku ze Światem Dysku, nie są mniej zaskakujące i fantazyjne. W tych historiach Pratchett przenosi czytelników do czasów prehistorycznych z Ogą, pierwszym wynalazcą ognia, do ministerstwa nękanego przez tajemnicze duchy, czy do miasteczka z osobliwą pogodą i nieziemskim przybyszem. Podejmuje także tematykę podróży w czasie. Każda z opowieści jest unikalna, lecz wszystkie łączy charakterystyczny styl, za którym tęsknią fani Terry'ego Pratchetta.