Płonące umysły. Źródła rewolucyjnej wiary

W XIX wieku, początkowo niespełniona utopijna idea przerodziła się w powszechnie przyjmowaną koncepcję, która okazała się jednym z głównych motorów napędowych Europy, a następnie stała się jedną z najskuteczniej rozprzestrzeniających się ideologii Zachodu w XX wieku. Ta książka nie opowiada o rewolucjach, ale o ludziach, którzy nadawali im kształt: twórcach nowej tradycji. Chronologicznie historia ta rozciąga się na 125 lat, zaczynając od upadku rewolucji francuskiej u schyłku XVIII wieku i kończąc na pierwszej rewolucji rosyjskiej z początku XX wieku. Europa przemysłowa tego okresu stanowi główną arenę wydarzeń, a szczególną rolę odgrywają wydawnictwa prasowe w dużych europejskich miastach.

Przekonania rewolucjonistów, wbrew powszechnemu przekonaniu, nie wywodzą się bezpośrednio z racjonalizmu oświecenia francuskiego, lecz są raczej inspirowane okultyzmem i niemieckim protoromantyzmem. Wiara rewolucyjna narodziła się we Francji w czasach rewolucji w środowisku intelektualistów i literatów, którzy zajmowali się dziennikarstwem. Byli oni zafascynowani tajnymi stowarzyszeniami i dążyli do stworzenia „ideologii”, która mogłaby zastąpić religijne przekonania swojej epoki. Jak wyjaśnia autor we wstępie, rewolucyjni myśliciele pełnili rolę świeckich przewodników duchowych, stojąc na czele dynamicznych przemian społecznych.