Pianissimo

Ona to kobieta, którą życie boleśnie doświadczyło, zmuszona do desperackiej ucieczki ku samozniszczeniu. Chociaż z zewnątrz może wydawać się, że posiada wszystko, co można sobie zażyczyć, wiele lat temu straciła coś, co było dla niej najważniejsze, pozostawiając pustkę i brak celu. Jej jedyną nadzieją stała się gwałtowna i przedwczesna śmierć. On, osamotniony sierota, który zdaje się komunikować jedynie poprzez muzykę, jest prawdopodobnie autystycznym stroicielem fortepianów, z dnia na dzień uznanym za przyszłość polskiego świata muzycznego. Wyrwany z surowej dyscypliny klasztornego sierocińca, trafia do wiru wielkomiejskiego życia, gdzie stara się dostosować do jego zasad i oczekiwań. By przetrwać, skupia się na jednym celu — triumfie w Konkursie Chopinowskim. Oboje są zranieni, balansujący na cienkiej granicy egzystencji. Nie zaznali miłości, zmuszeni do walki o przeżycie na własnych warunkach. Ich drogi przecięły się nieoczekiwanie, a to przypadkowe spotkanie okazało się dla nich wstrząsające. On, po raz pierwszy, zakochuje się bez reszty, gwałtownie i z intensywnością, która zapiera dech. Ona pragnie ostatni raz doświadczyć niewinności, która jest dla niej czymś czystym i nieskalanym.