Pełnia nieszczęścia

Peter Handke zbudował swoją reputację jako literacki nowator jeszcze zanim jego debiutancka powieść "Szerszenie" zdobyła uznanie krytyki. Znany ze swojego prowokacyjnego wystąpienia w 1966 roku na spotkaniu Grupy 47 w Princeton, Handke potrafił wyzwać konwencje panujące w niemieckiej literaturze. Zarzucał pisarzom konserwatywne podejście do znanych metod oraz brak innowacyjności, co zjednało mu opinię gorącego orędownika świeżych form w literaturze.

"Szerszenie" stanowią interesujący formalny eksperyment, w którym Handke rzucił wyzwanie tradycyjnej sztuce pisarskiej, koncentrując się na technikach narracyjnych, które wykorzystywał tylko raz. Jego kolejne dzieła kontynuowały tę innowacyjną ścieżkę poprzez zmiany metod narracyjnych i wprowadzanie nietypowych anty-dramatów. Zaskoczeniem dla jego czytelników okazały się jednak książki "Krótki list na długie pożegnanie" (1972) i "Pełnia nieszczęścia" (1974). W obu utworach Handke zwrócił się ku osobistym emocjom, opisując dramatyczne momenty swojego życia, takie jak rozpad rodziny spowodowany decyzją żony oraz samobójstwo matki.