Od modlitwy do kontemplacji Leonhard Lehmann

Franciszkańska modlitwa, ukształtowana przez duchowość założycieli ruchu franciszkańskiego, wyróżnia się swoją prostotą i głębią. Franciszek z Asyżu, w swojej bliskości z Bogiem, modlił się zarówno spontanicznie, jak i korzystając z Psalmów i tradycyjnych modlitw. Wraz z Klarą z Asyżu, skupiał się na medytacji etapów życia Jezusa, które wyrażają Jego pokorę: narodzinach, codziennej pracy, cierpieniu i krzyżu, umywaniu nóg uczniom oraz Eucharystii. Istotą tej formy modlitwy jest głęboka kontemplacja, w której serce odgrywa większą rolę niż intelekt.

Modlitwa franciszkańska skierowana jest na nawiązanie intymnej relacji z Bogiem, podczas której można odnaleźć pokój i cieszyć się Jego obecnością. Niekiedy odbywa się ona przy minimalnej liczbie słów lub w zupełnej ciszy. Jak kwiaty w lesie czy ryby w wodzie, modlący się po prostu trwa przed Bogiem, bez obaw o to, czy jest zauważany. W takiej chwili można stać, siedzieć, leżeć, z zamkniętymi lub otwartymi oczami, odpoczywając w przekonaniu o Bożej miłości.

Przez samą swoją obecność, wyrażamy naszą miłość do Boga, podobnie jak On wyraża swoją wobec nas. To jak odpowiedź, którą Bóg dał Mojżeszowi, pytającemu Go o imię: "Jestem, który jestem" (Wj 3,14). W tej postawie kontemplacji, po prostu jesteśmy i dzielimy się miłością, którą odczuwamy wobec Boga.