Niewinny

Jeśli myślisz, że thrillery prawnicze to utarte schematy, nudne przemowy na sali sądowej i przewidywalne zakończenia – „Niewinny” Grahama Moore’a skutecznie zrewiduje Twoje poglądy. To książka, która nie tylko wbija w fotel, ale też robi to z elegancją, klasą i intelektualną finezją. Moore, zdobywca Oscara za scenariusz do „Gry tajemnic”, udowadnia, że potrafi pisać tak, by każda strona była jak kolejny odcinek świetnie zrealizowanego serialu – pełna napięcia, emocji i zaskoczeń.

Fabuła krąży wokół sprawy młodego nauczyciela oskarżonego o morderstwo uczennicy – pozornie prosta sprawa, która dzięki jednej ławniczce kończy się uniewinnieniem. A potem… robi się naprawdę ciekawie. Lata później wracamy do tej historii, ale już z zupełnie innej perspektywy – bo przeszłość nie daje o sobie zapomnieć, a jedna decyzja ciągnie za sobą lawinę tragicznych zdarzeń. I nagle to Maya Seale, nasza bohaterka, staje się podejrzaną. Prawdziwy rollercoaster.

To, co wyróżnia „Niewinnego”, to nie tylko świetnie skonstruowana intryga (choć ta naprawdę daje radę), ale też głębia psychologiczna postaci. Maya to nie jest kartonowa bohaterka z podręcznika pisania thrillera – to kobieta z krwi i kości, z wątpliwościami, traumami i determinacją, która nie pozwala jej się poddać. Moore rewelacyjnie pokazuje, jak cienka jest granica między sprawiedliwością a samowolą, winą a niewinnością, prawdą a narracją.

Na uwagę zasługuje też styl autora – dynamiczny, obrazowy, ale nieprzesadnie efekciarski. To ten typ pisania, który nie potrzebuje tanich sztuczek, by zbudować napięcie – wystarczą precyzyjne zdania, świetne dialogi i umiejętnie dawkowane informacje. Do tego Moore zgrabnie przemyca pytania o to, jak działają media, jak konstruujemy wspomnienia i jak często „fakty” to po prostu wersja wydarzeń, która komuś się opłaca.

„Niewinny” to coś więcej niż thriller. To literacki pojedynek z naszymi wyobrażeniami o sprawiedliwości i mechanizmach społecznych. Dla fanów „Dwunastu gniewnych ludzi”, „Making a Murderer” czy „Zaginionej dziewczyny” – pozycja obowiązkowa. A dla wszystkich, którzy lubią książki, po których zostaje nie tylko opad szczęki, ale i chęć na długą, gorzką refleksję – absolutny strzał w dziesiątkę.