Nie odpuszczaj

<p>W jednym z wywiadów na temat „Nie odpuszczaj” Harlan Coben wyznał, że na końcu zostaniemy niebywale zaskoczeni. No tak! Muszę przyznać, że w pewnym momencie mogłam dostrzec czarny charakter opowieści (w thrillerze zawsze jest czarny charakter), ale ponieważ zacieranie granic jest jego mocną stroną, Harlan Coben zdołał mnie zmylić. Zresztą czego innego można spodziewać się u Cobena. Zaskoczenia na końcu książek są jego charakterystycznym punktem.</p><p>Napoleon Dumas (Nap) ma 18 lat, jest uczniem szkoły średniej i jest zakochany w pięknej Maurze, bardzo zakochany, tak że czuje motylki w brzuchu i takie tam. Wydaje się, że dostał dobre karty i jego perspektywy są obiecujące - aż pewnego dnia cały jego świat się zawala. Tego dnia zostaje znaleziony jego brat bliźniak, Leo wraz z dziewczyną Diana - potrąceni przez pociąg, martwi. Zaraz potem znika również Maura - a Nap zostaje całkowicie pogrążony w żalu i z mnóstwem pytań bez odpowiedzi.</p><p>Ojciec Diany, Augie, bierze Napa pod swoje skrzydła i 15 lat później Nap pracuje jako policjant - ale nigdy nie otrząsnął się po stracie Leo i Maury. A teraz wspomnienia na nowo ożywają, gdy w pobliskim miasteczku zostaje znaleziony zamordowany policjant - a w śledztwie pojawiają się odciski palców Maury. W dodatku zabity policjant, Rex, chodził do tego samego liceum co Nap - więc Maura musiała go też znać. Nap rozpoczyna desperackie poszukiwania Maury i odpowiedzi na pytania, które dręczą go od 15 lat. Ale wydaje się, że wszyscy inni są zawsze o krok do przodu i wiedzą więcej niż Nap. Co próbują ukryć? Czy próbują go osłonić przed prawdą, której żaden człowiek nie chciałby poznać? Kiedy kolejny dawny kolega ze szkoły zostaje zamordowany, Nap wie, że ma do czynienia ze sprawą znacznie poważniejszą i niebezpieczniejszą niż przypuszczał. Po raz kolejny sztuka suspensu Cobena przez całe śledztwo była miodem na moje serce. Od początku śledzimy postać Napa: policjanta, który od dawna jest samotny i który, aby ukarać "tych złych", przestrzega tylko jednego prawa - własnego! Detektyw Nap pasuje do stereotypu zrzędliwego śledczego, ociekającego czarnym humorem. Myśli Napa często kierują się w stronę jego zmarłego brata. Dla mnie wydawało się to nieco poszatkowane, gdyż często wytrącało mnie z czytelniczego flow. Mimo to całkiem polubiłam Napa, co było chyba głównie zasługą jego humoru.</p><p>Postacie drugoplanowe są dobrze przedstawione. Każdy z nich ma do odegrania jakąś rolę, historię do opowiedzenia, wskazówkę do ujawnienia, która posunie poszukiwania do przodu. Więc postacie drugoplanowe nie są tylko po to, aby zapchać dziury.&nbsp;</p><p>Przede wszystkim Harlan Coben ma bardzo płynny styl pisania, więc może się wydawać, że tekst czyta się sam. Bardzo podoba mi się sposób w jaki przeplatają się tu historie, konstrukcja enigmy i to, że wiele małych decyzji może prowadzić do ogromnych konsekwencji.</p><p>W „Nie odpuszczaj” jest też fajne potraktowanie żałoby i tego, jak każdy człowiek ją przyswaja i, potencjalnie, pokonuje. Reakcje są prawdziwe, a poszczególne postacie mają prawdziwą głębię.</p><p>Nap nie odpuścił - i ja też nie odpuściłam, gdy już miałam „Nie odpuszczaj” w ręku.</p><p>==</p><p>Na koniec chciałam jeszcze powiedzieć, że jestem bardzo zaskoczona, że kupowanie używanych książek może być takie fajne. Jakość książek nie odbiega znacznie od tego, co możemy dostać w księgarniach stacjonarnych, za to ceny już są na pewno inne (niższe ofc ?). Na pewno będę polecać skupszop znajomym.</p>

Detektyw Nap Dumas traci swojego brata bliźniaka Leo i jego dziewczynę Dianę w tragicznym wypadku kolejowym. Własna dziewczyna Napa, Maura, również znika bez słowa. Nap nigdy tak naprawdę nie był w stanie pogodzić się z tą okolicznością. Kiedy 15 lat później odciski palców Maury zostają znalezione w sprawie o morderstwo, ledwo zagojone rany znów się otwierają. I potwierdza się niepokojące przeczucie Napa, że katastrofa kolejowa nie odbyła się ponad podziałami. Podczas swoich badań natrafia na tajny klub prowadzony przez jego brata bliźniaka Leo. Jeden po drugim, sześciu członków klubu zostaje znalezionych martwych. To już nie może być przypadek, a Nap stopniowo składa kawałki układanki w całość, co w efekcie daje makabryczny obraz całości. <br> <br> Harlan Coben Czasami nazywam go człowiekiem moich bezsennych nocy. Pochłaniam każdą z jego książek. Zdarzyło też się, że jedna z jego książek dotarła do mnie w pociągu w drodze z Warszawy do Krakowa. Książka była tak ciekawa, że skończyłam ją czytać w samą porę, żebym mogła wysiąść z pociągu w Krakowie. Gdyby nie to, pewnie po raz pierwszy w życiu przegapiłabym wyjście. <br> <br> Nap Dumas jest dla mnie całkiem sympatyczny. Jest on bowiem policjantem, który staje w obronie większej sprawiedliwości na świecie. Kiedy jego dziewczyna Ellie ponownie donosi o złych losach w schronisku dla kobiet, mści się na złoczyńcach. W swojej codziennej pracy policyjnej staje również w obronie dobra. Ale zmaga się też z losem. Prowadzi ciągły dialog ze swoim zmarłym bratem bliźniakiem i szuka jego rady w swoich myślach. Rozwiązanie sprawy również go dręczy, bo zawodzą go najbliżsi. <br> <br> Harlan Coben stworzył tu kolejny świetny przypadek. Była baza wojskowa, która podobno należy do Ministerstwa Rolnictwa. Nastoletni związek, który spotyka się ze smutnym końcem, a którego konsekwencje nieoczekiwanie eskalują i kończą się ludzką tragedią. Krąg przyjaciół, którzy są tak głęboko zaangażowani w tragiczną tajemnicę, a mimo to trzymają się razem. I rozwiązanie sprawy, którego się nie spodziewałam. Typowy Coben, który porywa i nie pozwala się oderwać. Bohaterowie, których da się lubić i fabuła, która jest logicznie skonstruowana. Na pewno w jednym czy dwóch miejscach można było trochę więcej popracować, ale nie ma to większego znaczenia dla fabuły. <br> <br> Okładka jest ponownie odpowiednio dobrana: mroczna i tajemnicza, pasuje do zagadki, którą Nap Dumas jest w stanie rozwiązać.

"Nie odpuszczaj", czyli.... minęło piętnaście lat, odkąd detektyw Nap Dumas stracił brata bliźniaka Leo. To właśnie wtedy Leo i jego dziewczyna Diana zostają znalezieni martwi w tajemniczych okolicznościach na torach kolejowych w ich rodzinnym New Jersey. Wtedy Maura, wielka miłość Napa, również zniknęła bez słowa pożegnania. Teraz, kiedy odciski palców Maury znajdują się w samochodzie podejrzanego o morderstwo, Nap ma nadzieję, że w końcu otrzyma jakieś odpowiedzi. Ale zamiast tego napotyka tylko coraz to nowe pytania: o kobietę, którą kiedyś kochał, o opuszczoną bazę wojskową, a przede wszystkim o Leo i Dianę. Ponieważ powody, dla których musieli umrzeć są mroczne i niebezpieczne. Boicie się? Powinniście! <br> <br> "Nie odpuszczaj" to thriller, który potrafi wywołać napięcie nawet bez szybkiego tempa, zwrotów akcji czy groźnych w stukach strzelanin. Nap jest policjantem, który w życiu prywatnym czasem wykracza poza granice tego prawa. Nie jest najbardziej sympatycznym facetem, ale jednym z najbardziej szczerych, to na pewno można mu oddać. Wraz z rozwojem akcji desperacko chcesz wiedzieć, jak Maura i Leo pasują do tego morderstwa, co ich łączy z tą mroczną zbrodnią. Mimo powagi sytuacji, nie brakuje tu dobrze ulokowanego sarkazmu/humoru, który sprawia, że Nap i jego znajomi/przyjaciele stają się tym bardziej swojscy, im bardziej tajemnica przeszłości młodych ludzi powoli się odsłania. Biorąc pod uwagę że historia zaczyna się od tego, że Nap zostaje zabrany przez dwóch policjantów, aby zostać przesłuchanym w sprawie, zbyt mało dowodów przemawia jednak za uznaniem go winnym.... <br> <br> Miałam z grubsza pojęcie, kto jest mordercą, ale do końca nie wiedziałam dlaczego i jaki jest motyw tej okrutnej zbrodni To wyjaśnienie zostało wytłumaczone w sposób wiarygodny i na końcu wszystko cudownie do siebie pasowało, a to zawsze cenie w kryminałach i thrillerach, gdy są wiarygodne i całość ich opowiadanej historii łączy się w jedno. <br> <br> Wspaniała historia z barwnymi postaciami i kilkoma zwrotami akcji, których niekoniecznie można się spodziewać. Jeden z najlepszych thrillerów, jakie ostatnio czytałam, bardzo wciągający. Zdecydowanie polecam!

<p>Co my tu mamy?&nbsp;</p><p>Baza wojskowa ukryta w czasie zimnej wojny, następnie przejęta przez państwo, a jej dostęp do dziś jest monitorowany i zabroniony. Tajemnicze miejsce. Rządowy spisek? Hank, wówczas starszy licealista, próbował dowiedzieć się, co kryje się za tymi wszystkimi tajemnicami.</p><p>Tymczasem Maura Wells to nastolatka, która zniknęła bez śladu 15 lat temu. Ale co nakręca fabułę powieści - jej odciski palców pojawiają się dziś ponownie i to nie byle gdzie: na miejscu zbrodni.</p><p>Napoleon Dumas, francuski policjant, był w tym czasie chłopakiem Maury. Jest narratorem, tyle że nie mówi do nas, lecz do swojego brata bliźniaka, Leo, który w noc zaginięcia Maury został odnaleziony martwy wraz ze swoją dziewczyną na torach kolejowych.</p><p>Rex, również policjant, członek małej wówczas grupy przyjaciół, zostaje dziś brutalnie zabity podczas zwykłego zatrzymania w ruchu drogowym.</p><p>Takie są wstępne kropki, które trzeba spróbować połączyć linią. Przeszłość, teraźniejszość, dziwne zbiegi okoliczności. Napoleon (Nap), Francuz, nigdy nie przestanie próbować ogarnąć, jak i dlaczego zginął jego brat. Jego dążenie do prawdy bliskie jest szaleństwu, ale prowadzi go w dobrym kierunku. Nigdy nie przyjął za prawdę tej tragedii, a jego wytrwałość będzie jego terapią, aby spróbować przerobić ten temat i w końcu o tym zapomnieć.&nbsp;</p><p>Fabuła thrillera „Nie odpuszczaj” wzbudzała moją ciekawość, chwyta od samego początku, prowadzi różnymi ścieżkami i zmusza do bardziej krytycznego spojrzenia na to, co na początku wydaje się być majakami młodego człowieka pełnego różnorakich emocji. Ten nowy zwrot w sprawie zniknięcia Maury zmusza Napa do wstrząśnięcia najbliższymi mu osobami, do rozpalenia na nowo pokładów żalu i niewiedzy. I każdy chroni swoje tajemnice, aby chronić siebie. Ale Nap nie poddaje się.&nbsp;</p><p>Harlan Coben w „Nie odpuszczaj” opowiada nam o tajemnicach, niewypowiedzianych słowach, lojalności wobec jednego, która w oczach drugiego jest zdradą, poczuciu winy, solidarności, która łączy jednostki, które straciły bliską osobę, ale o bólu, który nieustannie odgradza od szczęścia.</p><p>Nap przez całą opowieść mówi do brata, tak jakby ten brat bliźniak był u jego boku, milczący, ale zawsze obecny. Znak niedokończonej żałoby lub silnej więzi bliźniaczej, czymkolwiek jest, Nap udowodni nam, że nigdy nie znamy kogoś do końca…</p><p>Uwaga: Coben wykonuje tu ukłon w stronę jednej ulubionych postaci tego autora – Myrona Bolitara.&nbsp;</p><p>Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że „Nie odpuszczaj” to był bardzo dobry, trzymający w napięciu thriller i naprawdę świetnie bawiłem się przy tej historii. Zapomniałem już, jak dobrze Harlan Coben potrafi wciągnąć w swój świat, dzięki czemu można zapomnieć o otaczającej nas rzeczywistości pełnej pogoni za pieniądzem i obawy o swoje bezpieczeństwo.</p>