Narodziny gatunku

Publikacja analizuje formowanie się powieści w języku hindi w drugiej połowie XIX i na początku XX wieku, skupiając się na dziewięciu kluczowych utworach z tego okresu. Najwcześniejsza z tych książek wydana została w 1870 roku, a najnowsza w 1909 roku. Pomimo różnorodności tematycznej, wszystkie te prace koncentrują się na kwestiach społecznych. Do najważniejszych tytułów należą: "Dewrani dźethani ki kahani" autorstwa Gauridatta, "Bhagjawati" Śraddharama Philauriego, "Pariksza guru" Śriniwasa Dasa, "Nissahaj hindu" Radhakrysznadasa, "Theth hindi ka that" i "Adhkhila phul" Ajodhjasinha Upadhjaja 'Hariaudha', "Saspatohu" Gopalrama Gahmara, "Sultana Razijabegam" oraz "Madhaw-Madhawi wa Madan-Mohini" Kiśorilala Goswamiego.

Autorka pracy rzuca światło na to, jak te powieści, odzwierciedlając ówczesne problemy społeczne, stały się dokumentami literackimi epoki pełnej przemian. Z powodu swojej unikalności, część z tych książek była wydana tylko raz, co czyni je dzisiaj trudno dostępnymi nawet w indyjskich bibliotekach.

Książka bada rozwój powieści hindi, rozpoczynając od różnych podejść badawczych dotyczących jej początków, co prowadzi do wypracowania odpowiednich narzędzi badawczych z teorii literatury. Wczesne powieści w języku hindi przedstawiane są jako gatunek znajdujący się na pograniczu różnych wpływów — starych i nowych, obcych i rodzimych, ustnych i pisemnych — oraz czerpiący z licznych konwencji literackich. Środowisko historyczne ujęte jest w rozdziale trzecim, gdzie przybliżono tematykę podejmowaną w badanych utworach. Autorka analizuje te teksty pod kątem wizji społeczeństwa, którą promują, wyróżniając problemy zarówno ze sfery prywatnej, jak i publicznej. Podczas formułowania wniosków zwraca uwagę na konstrukcję powieści oraz sposób, w jaki budowane są postacie.