Morderstwo na wzgórzu

eśli tęsknicie za kryminałami z duszą, takimi, które zamiast przytłaczać brutalnością, wciągają klimatem, inteligencją i subtelnym napięciem, „Morderstwo na wzgórzu” będzie dla Was jak filiżanka herbaty w porcelanowej filiżance, wypita przy kominku z widokiem na deszczową angielską wioskę. Idealna. Z lekkim dreszczem tajemnicy.

Flora Steele i Jack Carrington nie są zawodowymi śledczymi, ale posiadają to, czego często brakuje profesjonalistom – instynkt, odwagę i serce. Gdy nowy mieszkaniec wioski znika w tajemniczych okolicznościach, a jego ciało zostaje odnalezione u podnóża wzgórza, gdzie toczy się spór o lokalną farmę, para przyjaciół nie może przejść obok tego obojętnie.

Im głębiej zaglądają za kotarę lokalnych sekretów, tym więcej znajdują, nie tylko poszlak, ale i emocji.

Zazdrość, ambicje, niezrealizowane marzenia, wszystko miesza się tu w idealnie skonstruowaną intrygę, w której każdy ma coś do ukrycia, a nikt nie jest tak niewinny, jak się wydaje.

A wszystko to w scenerii, którą aż chce się wdychać: prowincjonalna Anglia lat 50., z jej plotkami i konwenansami.

„Morderstwo na wzgórzu” to klasyczny kryminał w najlepszym wydaniu – z elegancją, ale i pazurem. Bez taniej sensacji, za to z misternie utkanym śledztwem, które do samego końca trzyma w napięciu. To książka, która daje satysfakcję.

Ale to nie tylko intryga, to także portret dwojga ludzi, którzy być może zbyt długo udają, że łączy ich wyłącznie praca. Chemia między Florą i Jackiem jest wyczuwalna, ale nienachalna, idealna dla tych, którzy cenią sobie romantyzm w wersji slow-burn, bez lukru, ale z prawdziwym napięciem emocjonalnym.

Dla wszystkich, którzy kochają Agathę Christie, a przy tym marzą o książce, która nie tylko zaintryguje, ale też... da po prostu przyjemność czytania.

Ja już nie mogę się doczekać kolejnego tomu. Flora i Jack mają w sobie wszystko, by stać się nową, kultową parą detektywów literackich.