Midnight Mass. Zakazany owoc. Tom 1.5

„A który grzesznik nie chwyta zbawienia obiema rękami?”

Sięgacie po nowelki jako wzbogacenie głównej serii czy odpuszczacie?

[ reklama @wydawnictwopapieroweserca ]

𝐌𝐈𝐃𝐍𝐈𝐆𝐇𝐓 𝐌𝐀𝐒𝐒. Parafrazując Ewelinę Flintę - żałuję, że cię przeczytałam, żałuję, że zaufałam.

Kocham całą trylogię Zakazany owoc. No właśnie, trylogię. Żałuję, że autorka nie pozostawiła stanu rzeczy w ten sposób. Bo MM nie wnosi do historii Poppy i Tylera nic, poza absolutnym obniżeniem mojego szacunku do Tylera.

Tylera, którego pokochałam w Priest, któremu kibicowałam w jego drodze po szczęście. Jednak tutaj? Odklejka weszła za mocno, tryb bezpodstawnej zazdrości i podwójnych standardów.

Zabrakło rozmów od serca, takich, które faktycznie pomogłyby w rozwiązaniu ich problemów. Wątek pracy doktorskiej Tylera, który ponoć miał być istotny, wyparował, bo nie czułam, że faktycznie pełni tam jakąkolwiek funkcję. Było za dużo sksu, a Tyler zamienił się w człowieka-penisa - bo albo był napalony, albo mówił rzeczy takie, że nie dowierzałam w to co czytam. Wszystko próbowali zamaskować sksem, a kiedy skutki były gorsze niż mogli przypuszczać wjeżdżało poczucie winy i sks dla odpuszczenia przewin.

Nie chciałam poznać Poppy i Tylera z tej strony, a dalsze losy ich historii mogły pozostać albo w sferze domysłów, albo na blogu autorki, bo szkoda na to papierów.

Jedyny tak naprawdę dobry element tej nowelki to Gloria, czyli noc przed ślubem Zenny robaczka i Seana. Wciąż ta para pozostaje moją ulubioną i miło było „spotkać” się z nimi ponownie. Czy te kilka dodatkowych stron mogło trafić do Sinnera? Ano mogło i nie czuję, żeby wtedy książka na tym ucierpiała.

Czy polecam? Nie. Zdecydowanie. Te historie nic nie wnoszą, a niektórym z Was dalsze losy Poppy i Tylera mogą wręcz zrujnować zdanie o nich. A to nie jest gra warta świeczki.