Miasto popiołów. Dary anioła. Tom 2

Trzeba przyznać, że nawet jeśli doceniłam pierwszy tom, to jego zakończenie było godne Mody na sukces - naprawdę mnie zirytowało i pozostawiło w zmieszaniu. Wspaniały wielokąt miłosny, z czterema stronami, w którym dwoje kochanków okazuje się być połączonych więzami krwi, w tle, z ich najlepszymi przyjaciółmi, z których każdy pociąga jednego z nich... Na szczęście, dzięki pisarstwu Cassandry Clare i jej mitologicznemu światu pełnemu tajemnic i wątków, udało mi się pochłonąć całość książki i żałuję, że nie zrobiłam tego dużo wcześniej.

Po raz kolejny Clare skąpała nas w swoim mrocznym, bogatym i złożonym uniwersum. Z przyjemnością odkryłam w Mieście popiołów jeszcze więcej niezbadanych stworzeń, od wróżek po wilkołaki, a także mnóstwo demonów, z których każdy jest bardziej niebezpieczny i przerażający od poprzedniego. Dawno żadne uniwersum fantasy nie porwało mnie i nie zainspirowało tak bardzo. Podobnie jak słynnej J.K. Rowling, Cassandrze Clare udaje się wskrzesić do życia świat, który jest zupełnie nierealny. . Z pomocą swojego pióra podaje nam multum szczegółów dotyczących każdego odwiedzanego miejsca i krzyżowanych postaci, mocno akcentując to poczucie rzeczywistości. Paradoksalnie, nawet jeśli jest to przedstawione nam mroczne uniwersum, uważam, że jest ono naprawdę czarujące i pełne życia. Mroczny klimat opowieści w serii „Dary anioła” rozjaśniają gorące i bardzo zabawne dyskusje między bohaterami, a ja naprawdę wiele razy się uśmiałam. Tworzy to wspaniałą kompozycję suspensu, dramatu, fantazji, humoru i uczuć.

Jednym z ważniejszych punktów mojej lektury była postać Clary. Bardzo lubię tę postać i byłam zachwycona jej odwagą, siłą i małym charakterkiem. Mimo, że inni ją spychają w dół, pozostaje zdeterminowana i robi wszystko co w jej mocy. Jej sytuacja jest niebezpieczna, ale chce przez nią przejść, chce też udowodnić, że jest w stanie zrobić coś dobrego.

Z drugiej strony Jace mnie denerwował. Uważam, że jest zbyt arogancki i nie okazuje wdzięczności wobec innych. Jego lekkomyślność momentami mnie irytowała, podobnie jak jego nieuczciwość, która prowadzi do jeszcze większych problemów. Polubiłam Isabelle, która podobnie jak Clary ma fajny charakter. Z drugiej strony nadal mam problem z Aleckiem, który jest dla mnie zbyt pogardliwy. Miałam też pewne trudności z Simonem, ale w miarę upływu czasu jest coraz lepiej. Jeszcze lepiej, że w tym tomie pojawiają się nowe postacie, co dodaje pewnej świeżości jej twórczości. Co więcej, nawet jeśli postać Inkwizytorki często głęboko mnie irytowała podczas lektury, to z przyjemnością odkrywałam, kto kryje się za tą dyktatorką

Fabuła jest naprawdę ciekawa. Jest dużo akcji, więc nie jest nudno. Stawka jest coraz wyższa, podobnie jak stopień niebezpieczeństwa. Podobało mi się to, że jest zróżnicowana grupa bohaterów, którzy mimo różnic łączą siły przeciwko wspólnemu wrogowi. Różne istoty odkładają na bok swoje żale czy zastrzeżenia, by dołączyć do walki. Chyba najbardziej widowiskowym fragmentem Miasta popiołów była dla mnie wizyta u królowej Jasnego dworu, kiedy to nie było wiadomo, czy uda im się stamtąd wydostać. No i ten pocałunek Clary i Jace…

Próba pokonania Valentina sprawia, że Miasto popiołów ma w sobie dużo akcji. To świetna kontynuacja pierwszej części, nieco inna i dobrze zapowiadająca sequel. Wiem, że wiele ludzi stwierdzi, że Dary Anioła i ogólnie twórczość Clare nie należy do najbardziej ambitnej literatury, ale mam to gdzieś. Świetnie się bawię i serdecznie polecam również wam.

„Miasto popiołów” jest moim zdaniem o poziom lepszym dziełem od „Miasta kości”, które też przecież bardzo mi się podobało. Zazwyczaj, gdy pierwsza część jakiejś dowolnej sagi tak bardzo mi się podoba, bardzo boję się kontynuować kolejny tom, bo boję się, że zepsuje on dobry obraz pierwszej książki. Muszę jednak powiedzieć, że „Miasto popiołów” może wydawać się swoistym pomostem pomiędzy pierwszą powieścią, w której zostajemy wprowadzeni w sytuację i bohaterów, a trzecią, w której sytuacja zostanie rozwiązana. Ta powieść to nic innego jak przerywnik, a przez przerywnik rozumiem coś, co trzyma nas w napięciu, ale w zasadzie nic nam nie daje, nie mówi nic nowego. W „Mieście popiołów” poznajemy nowe rzeczy, nowe tropy, które obalają nasze założenia, elementy, które powodują szybsze bicie serca.

Świat stworzony przez Clare staje się coraz bardziej złożony, ale przede wszystkim coraz bardziej zarysowany i żywy, niemalże bardziej realny. To także zasługa tego, że historia dobrze komponuje się z tłem, czyli mrocznym, ale konkretnym i dobrze opisanym Nowym Jorkiem. Rytm narracji jest napięty, wydarzenia następują po sobie bez chwili przerwy, ale bez wprowadzania zamętu.

Clary mogłaby wykazać czasem trochę więcej pomyślunku na temat podejmowanych przez siebie działań. Na pewno nie musi wszystkiego robić sama. Chodzi mi o to, jaką wartość dodaną może ona, jako niewyszkolony Nocny Łowca, wnieść do walki z demonami? Czy nie rozsądniej byłoby zostawić to weteranom, żeby nie być dla nich ciężarem? Niestety, Clary widzi sprawy nieco inaczej ? Nie żebym narzekał, ale chciałbym zobaczyć, że może chociaż spróbuje potrenować walkę, zamiast iść i bez sensu się ranić.

Miłość wydaje się być tematem bardzo drogim sercu Clary. Czytamy o miłości we wszystkich jej formach: rodzinnej, przyjacielskiej i wobec tego, kogo życzymy sobie jako partnera życiowego, a autorka nigdy nie zapomina powiedzieć nam, że jest coś, co tyle samo daje i tyle samo zabiera, i jak bardzo męcząca jest droga, którą zmusza nas do podążania.

Jace jest nadal moją ulubioną postacią. Tutaj też był fantastyczny, począwszy od różnych konfrontacji na statku, przez ratowanie Simona, aż do spotkania twarzą w twarz z Clary na końcu książki, gdzie wzruszenie wzięło górę.

Pomimo bycia najgorszym ojcem jaki istnieje na Ziemi, Valentine jest wyjątkowy w swojej nikczemności: jest wulkanem inteligencji, perswazji, potrafi przewidzieć czyjeś ruchy, jest żądny władzy, potrafi odczytać intencje drugiej osoby i odkryć twoje największe lęki, wykorzystując je przeciwko tobie. W pewnym sensie podoba mi się, że ma to upodobanie do Jace'a. Niby są tak podobni, a jednak tak różni. Jace to biel, Valentine to czerń.

Styl Cassandry Clare jest tak wciągający, że mimo ponad 430 stron, wcale czas czytania się nie dłuży, a wręcz przeciwnie, dociera się do końca i zastanawia się, jak to możliwe, że strony tak szybko przeleciały. Po raz kolejny zostałem wciągnięty w cudowny świat Nocnych Łowców. Jeszcze głębiej poznałam moich ulubionych bohaterów i poznałam nowych, którzy również zyskali moją sympatię. Nie muszę chyba pisać, że „Miasto popiołów”, tak jak poprzedniczka, od początku do końca trzymała w napięciu. Koniec końców powieść utwierdziła mnie w przekonaniu, że świat nie zawsze jest sprawiedliwy, taki jakiego byśmy oczekiwali. Czas zabierać się za trzecią część ?