Małe życie

Jest to tytuł z rodzaju tych, które chce bardzo przeczytać, ale nie mogę się za nie zabrać, a w przypadku tego dochodzi też pewnego rodzaju obawa. Obawa przed gatunkiem, tematyką i ilością stron. Opis książki stosunkowo mało o niej mówi i zupełnie nie oddaję tego, co czeka na ciebie w środku. W dodatku opinie ludzi potrafią wprowadzić w dezorientację, bo są one w stylu “czytaj, ale nie czytaj”. Także kompletnie nieświadoma niczego ja z przeświadczeniem tylko, że jest to książka smutna, bo wielokrotnie przewijały mi się tiktoki płaczących ludzi na niej, przystąpiłam do jej lektury. Byłam praktycznie pewna, że nie uronię łez, bo bardzo rzadko płacze na książkach. I miałam rację. Nie uroniłam łez. Nie uroniłam łez, ponieważ był to wodospad łez.

Jest to książka przeogromnie ciężka, wręcz traumatyczna. Jeśli jesteście osobami o słabszych nerwach, to polecam zapoznać się z TW przed przystąpieniem do czytania, których jest naprawdę sporo. Ja tego nie zrobiłam i nie żałuje, bo w tym przypadku spojlerują one 70% książki. Uważam, że mocniej uderzy w Was ta historia jeśli będziecie nieświadomi odkrywali ją powoli.

Początkowo trudno było mi się wkręcić i zaczęłam się obawiać, czy jest to na pewno książka dla mnie. Pierwsze 100 stron nieszczególnie zachęca do kontynuowania tej przygody, ale trust the process. Gdy już przez to przebrniecie, włącza się w was odkrywca i coraz bardziej chcecie znać dalsze losy bohaterów.

To co odkryjecie nie będzie miłe ani łatwe. Nie jest to historia usiana w tęcze i jednorożce. Ta książka to jedna wielka trauma. Jeden wielki ból. Nieszczęście, niesprawiedliwość, bezsilność. A im dalej się w nią zagłębiasz, tym jest gorzej. “Małe życie” nie bierze jeńców.

Momentem przełomowym dla mnie okazał się Caleb. To wtedy całkowicie pękłam i polały się pierwsze łzy. To wtedy po raz pierwszy musiałam przerwać czytanie, bo to było dla mnie za dużo. To wtedy po raz pierwszy książka wywołała we mnie tyle negatywnych emocji. Czułam złość, smutek, żal, bezsilność. I to nie był ostatni raz, gdy się tak czułam.

Jednakże nie jest to tylko historia o wielkim cierpieniu. Jest to też historia o pięknej przyjaźni. O wzlotach i upadkach. O dorastaniu i o prawdziwości życia. Nie ma tu fałszywego upiększania. O miłości pięknej, ale jednocześnie bardzo wymagającej i poruszającej te trudne jej aspekty.

Koniec części piątej chyba zatrzymał moje serce na kilka sekund. Zapomniałam jak się oddycha. Wpadłam do jakiejś próżni, bo przez kilka chwil nie dochodziło do mnie, to co przed momentem przeczytałam. “Gorzej już być nie może” to największa nieprawda w odniesieniu do tej książki. I wbrew pozorom to nie wtedy wylałam wodospad łez. Wtedy moje zwoje mózgowe doznały lekkiego zwarcia i dopiero wraz z czytaniem części szóstej mój ból, moje łzy nawarstwiały się, by w końcu wybuchnąć. Pół godziny przesiedziałam w fotelu wyjąc.

“Małe życie” to historia, która zostanie w jakiś sposób z tobą na zawsze. Jest to książka, której nie da się zapomnieć. Opowieść ta zniszczy cię emocjonalnie. Obedrze cię ze wszystkiego, a ty jej na to pozwolisz. To historia, do której nie da się podejść bez emocji. A na koniec, gdy emocje już ochłoną, stwierdzisz, że kiedyś jeszcze do niej wrócisz, wiedząc co cię czeka.

“It’s a good story” he said.

“I’ll tell you”