Walka kotów

Powieść o chaosie politycznym w Hiszpanii w 1936 roku prowadzącym do hiszpańskiej wojny domowej. Anglik, który jest profesorem sztuki, zostaje wynajęty, by pojechać do Hiszpanii i wycenić kilka obrazów. Choć mówi mu się, że celem wyceny jest uzyskanie przez właściciela pieniędzy na ucieczkę z kraju, w rzeczywistości może chodzić o wsparcie hiszpańskich radykałów dążących do obalenia rządu.

Historia przeradza się w swoisty thriller szpiegowski, gdyż za Anglikiem podążają agenci hiszpańskiego rządu i konsulatu brytyjskiego, a także rosyjscy szpiedzy. I tak jak James Bond, kiedy na ulicach zaczynają pojawiać się trupy, w jego łóżku pojawiają się żywe ciała trzech kobiet.

Fikcyjna historia sztuki służy jako przykrywka do pisania o prawdziwych ludziach, którzy byli zaangażowani w chaotyczne wydarzenia. Jedna z kobiet, z którą się związuje, jest tak naprawdę kochanką przywódcy hiszpańskiej partii komunistycznej. Podsłuchuje nawet tajne plany grupy Franco w domu właściciela sztuki, który gra po obu stronach politycznego płotu.

Jednym z cennych obrazów może być zaginiony obraz Velazqueza. Otrzymujemy wiele informacji i analiz obrazów tego artysty, a nawet informacje biograficzne o nim. Po drodze czytamy o porównaniu hiszpańskich i brytyjskich zwyczajów i kultury, a nawet o tym, jak różni się ich malarstwo.

Krucha Republika Hiszpańska była zupełnie nowa, powstała w 1931 roku. Widzimy ogromną złożoność polityki i przemocy prowadzącej do wojny domowej. Z perspektywy czasu można powiedzieć, że faszystowska hiszpańska partia Falange wspierała wojskowe przejęcie władzy, ale w rzeczywistości obie grupy nigdy sobie nie ufały. Kiedy dochodziło do morderstw księży, podpaleń kościołów i innych aktów przemocy, czy robili to anarchiści, czy też naprawdę faszyści w nadziei, że radykałowie zostaną obwinieni, a ich przywódcy uwięzieni?

Socjaliści i komuniści walczyli między sobą. Potem byli karliści, monarchiści, którzy chcieli przywrócić władzę królewską. Związki zawodowe i partie robotników wiejskich mądrze nie ufały żadnym partiom politycznym. Jednostki wojskowe nie ufały sobie nawzajem - być może armia, marynarka i siły powietrzne planowały zamachy stanu. Ale w przeciwieństwie do "lewicy", "prawica" była zawsze względnie zjednoczona w posiadaniu wspólnego celu: zachowania swoich pieniędzy, ziemi, posiadłości i władzy; lewica była zawsze w konflikcie i rywalizacji między frakcjami. Nic dziwnego, że powstał chaos.

Powieść zdobyła dwie nagrody, gdy została wydana w Hiszpanii w 2010 roku pod tytułem Riña de gatos. Miejscami trochę powolna, ale w sumie dobrze się czyta.

To była jedna z tych powieści, które bardzo chciałam polubić i które powinny mi się ogromnie podobać, a jednak zmagałam się z nimi jakiś czas.

Mam świra na punkcie wszystkiego i wszystkich hiszpańskich i latynoamerykańskich krajów. Kocham Madryt i strasznie lubię muzea, spędziłam sporo godzin w muzeum Prado i znam dzieła Diego Velazqueza. Wszystkie te elementy były obecne i miały centralne miejsce w tej powieści.

Powinnam była bardzo polubić naszego głównego bohatera, Anglika Anthony'ego Whitefieldsa, trzydziestokilkuletniego historyka sztuki, specjalizującego się w malarstwie hiszpańskim. Ma wielki sentyment do Hiszpanii, zwłaszcza do Madrytu i ma absolutną obsesję na punkcie obrazów Velazqueza. Mimowolnie zanurza się w przedrewolucyjną Hiszpanię, gdzie spotyka różne warstwy hiszpańskiego społeczeństwa, od starych szlachciców po nowych faszystów i brudne biedne kobiety, które muszą się prostytuować, aby przeżyć. Przez wszystkie te przygody Anthony Whitefields jest bezradnym obserwatorem, którego głównym i jedynym celem jest sprowadzenie do Anglii nowo odkrytego obrazu Velazqueza.

Powieść ta jest komedią pomyłek i absurdem, czasami satyrycznym, w którym jest intensywne poczucie przygody i historii.

Wiele aspektów powieści nie do końca dobrze się zgrało i czułam, że są wymyślone. Uwielbiam sztukę, malarstwo i historię, ale nieustanne monologi Whitefields na temat obrazów Velazqueza i jego życia były tak długie, tak nużące, że nawet ja się znudziłam i przeskakiwałam nad nimi czasami.

Wiele postaci drugoplanowych wybuchało długimi wypowiedziami z mnóstwem niepowiązanych ze sobą anegdot, co po pewnym czasie stawało się nużące.

Nie wiem, czy to tłumaczenie zawiodło, wydawało mi się, że pismo i ton były staroświeckie, ale nie w ten dobry sposób. To nawet nie jest bardzo literackie, nie było żadnych cytowalnych akapitów, żadnych momentów "wow, to jest nieźle napisane".

Sprawdziłam tę powieść i jej autora i byłam zszokowana, gdy przeczytałam, że zdobyła ona jedną z najbogatszych nagród literackich w Hiszpanii - Premio Planta - wartą 600 000 euro! Dość niewiarygodne, bo choć nie jest ona straszna, a niektóre jej aspekty są interesujące i dobrze zbadane, to nie jest to literacki klasyk, ani łatwa i zabawna lektura.