Syn cyrku

Bardzo lubię Irvinga. „Hotel New Hampshire” i „Modlitwa za Owena” były dla mnie przełomowe. Irving wydaje mi się jak najbardziej racjonalnym z ludzi, ale fascynują go postaci, które nie są tak rozsądne. Odkładałem lekturę „Syna cyrku” przez kilka miesięcy po tym, jak go kupiłem. Nie interesowały mnie zbytnio indiańskie cyrki. Oczywiście, myliłem się. Wciągnięcie się w tę książkę zajęło mi około setki stron ze względu na specyficzny styl pisania Pana Irvinga. Jest on nieco chaotyczny, a wydarzenia przeskakują między teraźniejszością powieści a wydarzeniami z przeszłości. Kiedy już udało mi się zorientować w linii czasu, „Syn cyrku” zaczął mi się mega podobać. Czytanie zajęło mi więcej czasu niż w przypadku większości książek z powodu bardzo dużej ilości stron zapisanych drobną czcionką.

„Syn cyrku” zabawnie spogląda na życie ludzi mieszkających w Indiach. Styl życia miejscowych i ludzi urodzonych w Indiach, którzy wyjeżdżają, a potem wracają i czują się jak obcokrajowcy. Niewiele osób rozumie Indie z perspektywy mieszkających tam miejscowych intelektualistów i osób o radykalnych poglądach politycznych, ale ta książka pokazuje tę perspektywę. Ojciec głównego bohatera jest zdecydowanym ateistą i fascynujące jest jego stanowisko wobec Hindusów jako całości. Inne postacie są głęboko religijne i tradycyjne, a czytelnik odczuwa frustrację głównego bohatera w kontaktach z takimi ludźmi. Tę powieść czyta się jak bollywoodzki film, który został przełożony na papier: transseksualiści, gwiazdy filmowe, mnisi, cyrkowi akrobaci, karły jeżdżące limuzynami, dawno zaginione bliźnięta, morderstwa, brudni hipisi… A jednak Irvingowi udaje się w jakiś sposób uczynić cały ten chaos wiarygodnym. Osoby uwikłane w poszczególne wątki wydają się prawdziwymi ludźmi, którzy podejmują wątpliwe decyzje. Nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak dziwne jest to wszystko, dopóki nie próbujemy wyjaśnić tego komuś innemu. Tak czy inaczej, jak w przypadku wszystkich książek Irvinga, każdy najmniejszy szczegół jest ważny dla całości opowieści. Każda postać, każde wydarzenie. Uwielbiam to, jak wszystko jest ze sobą powiązane.

„Syn cyrku” to najdziwniejsza książka, jaką napisał John Irving - prawdopodobnie z powodu umiejscowienia jej w Indiach i bardzo nietypowego cyrku. Można też powiedzieć, że bohaterowie tej książki są bardzo dziwaczni. Irving jest geniuszem w tworzeniu ciekawych postaci i już samo to sprawia, że warto przeczytać tę książkę.

„Jeśli chodzi o moje zdanie, mój drogi, to uważam, że masturbacja zrobiłaby ci lepiej niż msza” – fragment z tym tekstem zrobił mi dzień xD

Bardzo lubię Irvinga. „Hotel New Hampshire” i „Modlitwa za Owena” były dla mnie przełomowe. Irving wydaje mi się jak najbardziej racjonalnym z ludzi, ale fascynują go postaci, które nie są tak rozsądne. Odkładałem lekturę „Syna cyrku” przez kilka miesięcy po tym, jak go kupiłem. Nie interesowały mnie zbytnio indiańskie cyrki. Oczywiście, myliłem się. Wciągnięcie się w tę książkę zajęło mi około setki stron ze względu na specyficzny styl pisania Pana Irvinga. Jest on nieco chaotyczny, a wydarzenia przeskakują między teraźniejszością powieści a wydarzeniami z przeszłości. Kiedy już udało mi się zorientować w linii czasu, „Syn cyrku” zaczął mi się mega podobać. Czytanie zajęło mi więcej czasu niż w przypadku większości książek z powodu bardzo dużej ilości stron zapisanych drobną czcionką.

„Syn cyrku” zabawnie spogląda na życie ludzi mieszkających w Indiach. Styl życia miejscowych i ludzi urodzonych w Indiach, którzy wyjeżdżają, a potem wracają i czują się jak obcokrajowcy. Niewiele osób rozumie Indie z perspektywy mieszkających tam miejscowych intelektualistów i osób o radykalnych poglądach politycznych, ale ta książka pokazuje tę perspektywę. Ojciec głównego bohatera jest zdecydowanym ateistą i fascynujące jest jego stanowisko wobec Hindusów jako całości. Inne postacie są głęboko religijne i tradycyjne, a czytelnik odczuwa frustrację głównego bohatera w kontaktach z takimi ludźmi. Tę powieść czyta się jak bollywoodzki film, który został przełożony na papier: transseksualiści, gwiazdy filmowe, mnisi, cyrkowi akrobaci, karły jeżdżące limuzynami, dawno zaginione bliźnięta, morderstwa, brudni hipisi… A jednak Irvingowi udaje się w jakiś sposób uczynić cały ten chaos wiarygodnym. Osoby uwikłane w poszczególne wątki wydają się prawdziwymi ludźmi, którzy podejmują wątpliwe decyzje. Nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak dziwne jest to wszystko, dopóki nie próbujemy wyjaśnić tego komuś innemu. Tak czy inaczej, jak w przypadku wszystkich książek Irvinga, każdy najmniejszy szczegół jest ważny dla całości opowieści. Każda postać, każde wydarzenie. Uwielbiam to, jak wszystko jest ze sobą powiązane.

„Syn cyrku” to najdziwniejsza książka, jaką napisał John Irving - prawdopodobnie z powodu umiejscowienia jej w Indiach i bardzo nietypowego cyrku. Można też powiedzieć, że bohaterowie tej książki są bardzo dziwaczni. Irving jest geniuszem w tworzeniu ciekawych postaci i już samo to sprawia, że warto przeczytać tę książkę.

„Jeśli chodzi o moje zdanie, mój drogi, to uważam, że masturbacja zrobiłaby ci lepiej niż msza” – fragment z tym tekstem zrobił mi dzień xD

Podoba mi się styl pisania Johna Irvinga, przejrzysty, pełen żywych i wyrazistych postaci - ekscentrycznych, szalonych i irracjonalnych - które wzbudzają zainteresowanie i ciekawość, co będzie dalej. Subtelnym punktem tej historii, z którym wielu z nas może się identyfikować, jest dylemat tożsamości doktora Darawalli. Urodził się w Indiach, wykształcił w Europie, a zamieszkał w Kanadzie. Z tego powodu stracił swoją tożsamość. W Kanadzie czuje się jak Hindus, w Indiach jak Kanadyjczyk. Jako cudzoziemiec należę do tej grupy i nie wiem, jak John Irving zawarł to w swojej opowieści - to coś, co trzeba przeżyć, aby się do tego odnieść. Akcja "Syna cyrku" rozgrywa się w Bombaju około 1990 roku. Pierwsze 3/4 książki ma zdecydowanie komediowy charakter. Chociaż w książce poruszane są takie tematy, jak morderstwo, skrajne ubóstwo, karłowatość, nietolerancja religijna i deprawacja seksualna, nie wydają się one zbyt drastyczne ani nie wpływają na życie, ponieważ narracja toczy się w komediowych zwrotach. Narracja sprawiła, że przejąłem się losami bohaterów i tym, co się wokół nich działo (zdecydowanie mocna strona Irvinga). Kiedy książka stała się poważna, nagle zaczęło mnie poruszać to, co działo się z tymi postaciami. Szczególnie poruszył mnie dr Daruwalla i jego walka o to, by czuć się zasymilowanym przez kogokolwiek i cokolwiek, jako że urodził się w Indiach, wykształcił się w Europie, jest mieszkańcem i obywatelem Toronto.

Choć na początku „Syn cyrku” wydawał mi się dziwny, prawda jest taka, że potem styl Johna Irvinga zaczął mnie zachwycać. Poczucie humoru autora jest nie do podrobienia i podczas lektury nie raz się śmiałam, a wierzcie mi, że nie zdarzyło mi się to jeszcze przy żadnej innej książce. Nie należę do osób, które łatwo się śmieją. Mnóstwo postaci, skomplikowana fabuła, retrospekcje i retrospekcje w retrospekcjach. Ale wytrwałem i zostałem nagrodzony tym arcydziełem. Są tu wszystkie typowe tematy Irvinga: religia, katolicyzm, misjonarze, geje, pisarze, Wiedeń (minimalnie), dziwne postacie, śmierć, komizm, melancholia, ... "Syn cyrku" jest pełen tragedii, miłości, niemożliwych wątków, które czasami nie mają sensu, ale mimo to są w jakiś sposób połączone i splecione, co w końcu prowadzi do zakończenia książki, bardzo satysfakcjonującego zakończenia.

Jeśli lubicie dziwaczne postaci, mądre pisarstwo z licznymi wartymi zapamiętania cytatami i wartką, zabawną i rozległą historię, to zdecydowanie warto przeczytać tę książkę.

„Syn cyrku” 5 gwiazdek. Każdy, kto ceni dobrą literaturę piękną, powinien mieć ją już w koszyku.

Podoba mi się styl pisania Johna Irvinga, przejrzysty, pełen żywych i wyrazistych postaci - ekscentrycznych, szalonych i irracjonalnych - które wzbudzają zainteresowanie i ciekawość, co będzie dalej. Subtelnym punktem tej historii, z którym wielu z nas może się identyfikować, jest dylemat tożsamości doktora Darawalli. Urodził się w Indiach, wykształcił w Europie, a zamieszkał w Kanadzie. Z tego powodu stracił swoją tożsamość. W Kanadzie czuje się jak Hindus, w Indiach jak Kanadyjczyk. Jako cudzoziemiec należę do tej grupy i nie wiem, jak John Irving zawarł to w swojej opowieści - to coś, co trzeba przeżyć, aby się do tego odnieść. Akcja "Syna cyrku" rozgrywa się w Bombaju około 1990 roku. Pierwsze 3/4 książki ma zdecydowanie komediowy charakter. Chociaż w książce poruszane są takie tematy, jak morderstwo, skrajne ubóstwo, karłowatość, nietolerancja religijna i deprawacja seksualna, nie wydają się one zbyt drastyczne ani nie wpływają na życie, ponieważ narracja toczy się w komediowych zwrotach. Narracja sprawiła, że przejąłem się losami bohaterów i tym, co się wokół nich działo (zdecydowanie mocna strona Irvinga). Kiedy książka stała się poważna, nagle zaczęło mnie poruszać to, co działo się z tymi postaciami. Szczególnie poruszył mnie dr Daruwalla i jego walka o to, by czuć się zasymilowanym przez kogokolwiek i cokolwiek, jako że urodził się w Indiach, wykształcił się w Europie, jest mieszkańcem i obywatelem Toronto.

Choć na początku „Syn cyrku” wydawał mi się dziwny, prawda jest taka, że potem styl Johna Irvinga zaczął mnie zachwycać. Poczucie humoru autora jest nie do podrobienia i podczas lektury nie raz się śmiałam, a wierzcie mi, że nie zdarzyło mi się to jeszcze przy żadnej innej książce. Nie należę do osób, które łatwo się śmieją. Mnóstwo postaci, skomplikowana fabuła, retrospekcje i retrospekcje w retrospekcjach. Ale wytrwałem i zostałem nagrodzony tym arcydziełem. Są tu wszystkie typowe tematy Irvinga: religia, katolicyzm, misjonarze, geje, pisarze, Wiedeń (minimalnie), dziwne postacie, śmierć, komizm, melancholia, ... "Syn cyrku" jest pełen tragedii, miłości, niemożliwych wątków, które czasami nie mają sensu, ale mimo to są w jakiś sposób połączone i splecione, co w końcu prowadzi do zakończenia książki, bardzo satysfakcjonującego zakończenia.

Jeśli lubicie dziwaczne postaci, mądre pisarstwo z licznymi wartymi zapamiętania cytatami i wartką, zabawną i rozległą historię, to zdecydowanie warto przeczytać tę książkę.

„Syn cyrku” 5 gwiazdek. Każdy, kto ceni dobrą literaturę piękną, powinien mieć ją już w koszyku.