Równoumagicznienie. Świat Dysku. Tom 3

Pod tytułem "Równoumagicznienie" kryje się rozprawa na temat równouprawnienia i zakorzenionych w społeczeństwie przekonań dotyczących płci. Ta część cyklu Świat Dysku po raz pierwszy przedstawia nam postać Babci Weatherwax, czarownicy o solidnych podstawach moralnych, kobietę o dużym doświadczeniu i mądrości.

"Równoumagicznienie" ma najbardziej prostą i śmiem twierdzić, że tradycyjną strukturę gatunku fantasy ze wszystkich książek w serii, które do tej pory czytałem. Nadaje się ona do łatwego streszczenia, do tego stopnia, że brzmi podejrzanie jak typowa przygoda fantasy. Książka zaczyna się od tego, że umierający czarodziej przypadkowo obdarza swoimi mocami noworodka - co miało być ósmym synem ósmego syna, który będzie kontynuował dumną tradycję czarodziejów. Niestety, dziecko okazuje się być dziewczynką o imieniu Esk. Jej wczesna edukacja magiczna przypada więc miejscowej czarownicy Babci Weatherwax, do czasu aż Esk zdecyduje się wyruszyć do Ankh-Morpork i spróbować dostać się na Niewidoczny Uniwersytet, gdzie kształci się wyłącznie męskich czarodziejów.

Pratchett był feministą i nie ma lepszego sposobu niż kontrast między pierwszymi powieściami wokół niekompetentnego Rincewinda, a bezinteresownymi i mądrymi czarownicami, aby pokazać i zademonstrować męskie braki i walory kobiet. Kiedykolwiek głodni władzy, manipulujący, konserwatywni, leniwi, agresywni mężczyźni, czarodzieje, cesarze, żołnierze coś robią, chaos, zniszczenie i szaleństwo są logicznym rezultatem. Podczas gdy z drugiej strony, wszystko pobłogosławione z pomocą czarownic, przebiega płynnie i bezpiecznie. Motyw ten powtarza się w całej serii, czy to w powieściach o czarownicach, Tiffany Aching, czy w innych podseriach, jest to najbardziej realistyczna część tego świata fantasy, odzwierciedlenie aberracji świata rzeczywistego, rządzącego przez tysiąclecia, odkąd matriarchat został zniesiony przez wszystkie pomniki patriarchalnego idiotyzmu zwanego historią ludzkości.

W "Równoumagicznieniu", czarodzieje z NU (a także konserwatywna Babcia Weatherwax) mocno wierzą w różnicę między płciami, co jest widoczne w sposobie, w jaki uważają za naturalne, że istnieją formy magii specyficzne dla danej płci, formy bardziej zgodne z tym, co uważają za definiujące atrybuty każdej z płci (ziemska, pielęgnacyjna i psychologiczna moc czarów dla kobiet; logiczna, kalkulacyjna, oparta na energii moc magii dla mężczyzn).

Sprytnym odkryciem książki jest to, że te atrybuty nie są w rzeczywistości nieodłącznymi cechami płci, ale społecznie akceptowanymi konwencjami, zakorzenionymi w zbiorowej podświadomości przez długą historię patriarchalnych rządów. Jak się okazuje, między dziewczyną praktykującą magię a staniem się czarodziejem nie stoi nic poza patriarchatem. Jak dla mnie to świetna literatura feministyczna.

Oczywiście, to nadal jest książka Terry'ego Pratchetta, co oznacza mnóstwo śmiechu, mnóstwo przygód i zaskakującą ilość wiedzy dla mózgu z czegoś, co wydaje się tak lekkie i rozkojarzone.

To jest moje pierwsze podejście do Terry'ego Pratchetta i jego niesamowitej kreacji Wielkiego A'Tuina i wszystkich rzeczy związanych ze Światem Dysku. Do tej pory udało mi się uniknąć znaczących przecieków na temat fabuły książek i ich stylu, nawet tych najbardziej znanych. Byłam więc bardzo zaskoczona tym, co prezentuje sobą Świat Dysku i stylem, niestety już nieżyjącego, Terry'ego Pratchetta.

Autor tworzy niezwykle zabawną kreaturę standardowych stworzeń występujących w gatunku fantasy, w tym czarownic i czarodziejów. Poznajemy świat, w którym tylko mężczyźni mogą być czarodziejami, a kobietom pozostaje rola czarownic, aż do momentu, gdy w drodze wypadku pewna dziewczynka tuż po urodzeniu zostaje obdarzona czarodziejskimi mocami. Zaczynamy śledzić jej drogę do zostania pierwszą na świecie kobietą czarodziejem i jej walkę o obalenie stereotypów występujących w społeczeństwie. Oczywiście nie może tego wszystkiego zrobić sama, więc przedstawia nam Esmereldę Weatherwax, czyli babcię, czarownicę i jedną z najlepszych postaci, o których kiedykolwiek czytałam. Możesz być kimkolwiek chcesz, nawet jeśli ludzie wmawiają nam inaczej - taki przekaz płynie z tej powieści.

Styl pisania Pratchetta charakteryzuje humor, a czyta się niezwykle płynnie. Zaczynasz czytać i problemem staje się jej odłożenie. Bynajmniej nie sięgaj po nią, gdy masz sesję na studiach ;) Coś co rzuciło mi się w oczy podczas czytania, to powstający chaos podczas fragmentów, w których akcja przyśpiesza. Wówczas nadmiar humoru zaczyna przeszkadzać, a ja gubiłam się w dialogach. Oczywiście zbudowany świat w powieści jest bardzo oryginalny i dobrze wykreowany. Autor zadbał nawet o wyjaśnienie, jak na płaski dysk planety pada światło słoneczne. Tym zabawniej czytało się o płaskiej planecie, biorąc pod uwagę, że absurdalne poglądy płaskoziemców są coraz popularniejsze za sprawą mediów społecznościowych i wzajemnemu poklaskowi.

Rzeczy, które zauważyłam i którymi nie mogę się nie podzielić:

-Niewidoczny Uniwersytet = Hogwart,
-Książki na tym uniwersytecie przeciekają magią = książki w bibliotece Hogwartu,
-Pomniki w niewidzialnym Uniwersytecie mogą się poruszać = gadające portrety w Harrym Potterze.
-Stary mag Drum Billet = Dumbledore
-Niewidzialne lub złe rzeczy z innego wymiaru = Dementor
-Magiczna laska z Esk = magiczna laska w Hogwarcie
Być może J.K Rowling zaczerpnęła stąd inspirację do niektórych elementów dodanych w jej książkach. Być może.

Podsumowując, "Równoumagicznienie" było magiczne, momentami mega zabawne, zawierało kilka filozoficznych cytatów i było lekką lekturą. Polecam :))

Pod tytułem "Równoumagicznienie" kryje się rozprawa na temat równouprawnienia i zakorzenionych w społeczeństwie przekonań dotyczących płci. Ta część cyklu Świat Dysku po raz pierwszy przedstawia nam postać Babci Weatherwax, czarownicy o solidnych podstawach moralnych, kobietę o dużym doświadczeniu i mądrości.

"Równoumagicznienie" ma najbardziej prostą i śmiem twierdzić, że tradycyjną strukturę gatunku fantasy ze wszystkich książek w serii, które do tej pory czytałem. Nadaje się ona do łatwego streszczenia, do tego stopnia, że brzmi podejrzanie jak typowa przygoda fantasy. Książka zaczyna się od tego, że umierający czarodziej przypadkowo obdarza swoimi mocami noworodka - co miało być ósmym synem ósmego syna, który będzie kontynuował dumną tradycję czarodziejów. Niestety, dziecko okazuje się być dziewczynką o imieniu Esk. Jej wczesna edukacja magiczna przypada więc miejscowej czarownicy Babci Weatherwax, do czasu aż Esk zdecyduje się wyruszyć do Ankh-Morpork i spróbować dostać się na Niewidoczny Uniwersytet, gdzie kształci się wyłącznie męskich czarodziejów.

Pratchett był feministą i nie ma lepszego sposobu niż kontrast między pierwszymi powieściami wokół niekompetentnego Rincewinda, a bezinteresownymi i mądrymi czarownicami, aby pokazać i zademonstrować męskie braki i walory kobiet. Kiedykolwiek głodni władzy, manipulujący, konserwatywni, leniwi, agresywni mężczyźni, czarodzieje, cesarze, żołnierze coś robią, chaos, zniszczenie i szaleństwo są logicznym rezultatem. Podczas gdy z drugiej strony, wszystko pobłogosławione z pomocą czarownic, przebiega płynnie i bezpiecznie. Motyw ten powtarza się w całej serii, czy to w powieściach o czarownicach, Tiffany Aching, czy w innych podseriach, jest to najbardziej realistyczna część tego świata fantasy, odzwierciedlenie aberracji świata rzeczywistego, rządzącego przez tysiąclecia, odkąd matriarchat został zniesiony przez wszystkie pomniki patriarchalnego idiotyzmu zwanego historią ludzkości.

W "Równoumagicznieniu", czarodzieje z NU (a także konserwatywna Babcia Weatherwax) mocno wierzą w różnicę między płciami, co jest widoczne w sposobie, w jaki uważają za naturalne, że istnieją formy magii specyficzne dla danej płci, formy bardziej zgodne z tym, co uważają za definiujące atrybuty każdej z płci (ziemska, pielęgnacyjna i psychologiczna moc czarów dla kobiet; logiczna, kalkulacyjna, oparta na energii moc magii dla mężczyzn).

Sprytnym odkryciem książki jest to, że te atrybuty nie są w rzeczywistości nieodłącznymi cechami płci, ale społecznie akceptowanymi konwencjami, zakorzenionymi w zbiorowej podświadomości przez długą historię patriarchalnych rządów. Jak się okazuje, między dziewczyną praktykującą magię a staniem się czarodziejem nie stoi nic poza patriarchatem. Jak dla mnie to świetna literatura feministyczna.

Oczywiście, to nadal jest książka Terry'ego Pratchetta, co oznacza mnóstwo śmiechu, mnóstwo przygód i zaskakującą ilość wiedzy dla mózgu z czegoś, co wydaje się tak lekkie i rozkojarzone.

To jest moje pierwsze podejście do Terry'ego Pratchetta i jego niesamowitej kreacji Wielkiego A'Tuina i wszystkich rzeczy związanych ze Światem Dysku. Do tej pory udało mi się uniknąć znaczących przecieków na temat fabuły książek i ich stylu, nawet tych najbardziej znanych. Byłam więc bardzo zaskoczona tym, co prezentuje sobą Świat Dysku i stylem, niestety już nieżyjącego, Terry'ego Pratchetta.

Autor tworzy niezwykle zabawną kreaturę standardowych stworzeń występujących w gatunku fantasy, w tym czarownic i czarodziejów. Poznajemy świat, w którym tylko mężczyźni mogą być czarodziejami, a kobietom pozostaje rola czarownic, aż do momentu, gdy w drodze wypadku pewna dziewczynka tuż po urodzeniu zostaje obdarzona czarodziejskimi mocami. Zaczynamy śledzić jej drogę do zostania pierwszą na świecie kobietą czarodziejem i jej walkę o obalenie stereotypów występujących w społeczeństwie. Oczywiście nie może tego wszystkiego zrobić sama, więc przedstawia nam Esmereldę Weatherwax, czyli babcię, czarownicę i jedną z najlepszych postaci, o których kiedykolwiek czytałam. Możesz być kimkolwiek chcesz, nawet jeśli ludzie wmawiają nam inaczej - taki przekaz płynie z tej powieści.

Styl pisania Pratchetta charakteryzuje humor, a czyta się niezwykle płynnie. Zaczynasz czytać i problemem staje się jej odłożenie. Bynajmniej nie sięgaj po nią, gdy masz sesję na studiach ;) Coś co rzuciło mi się w oczy podczas czytania, to powstający chaos podczas fragmentów, w których akcja przyśpiesza. Wówczas nadmiar humoru zaczyna przeszkadzać, a ja gubiłam się w dialogach. Oczywiście zbudowany świat w powieści jest bardzo oryginalny i dobrze wykreowany. Autor zadbał nawet o wyjaśnienie, jak na płaski dysk planety pada światło słoneczne. Tym zabawniej czytało się o płaskiej planecie, biorąc pod uwagę, że absurdalne poglądy płaskoziemców są coraz popularniejsze za sprawą mediów społecznościowych i wzajemnemu poklaskowi.

Rzeczy, które zauważyłam i którymi nie mogę się nie podzielić:

-Niewidoczny Uniwersytet = Hogwart,
-Książki na tym uniwersytecie przeciekają magią = książki w bibliotece Hogwartu,
-Pomniki w niewidzialnym Uniwersytecie mogą się poruszać = gadające portrety w Harrym Potterze.
-Stary mag Drum Billet = Dumbledore
-Niewidzialne lub złe rzeczy z innego wymiaru = Dementor
-Magiczna laska z Esk = magiczna laska w Hogwarcie
Być może J.K Rowling zaczerpnęła stąd inspirację do niektórych elementów dodanych w jej książkach. Być może.

Podsumowując, "Równoumagicznienie" było magiczne, momentami mega zabawne, zawierało kilka filozoficznych cytatów i było lekką lekturą. Polecam :))