Prawdziwa historia

„Prawdziwa historia” Delphine de Vigan to coś, czego nigdy wcześniej nie czytałam. To powoli rozwijająca się psychologiczna zagadka, która głęboko wnika w umysł i nie chce puścić. Im dalej zagłębiasz się w relację między dwiema głównymi kobietami, tym bardziej zaczyna wkradać się narastające poczucie niepokoju. To uczucie narasta stopniowo z każdą stroną, szarpiąc krawędzie świadomości, jakbyś wiedziała, że na horyzoncie jest burza, ale jeszcze jej nie widziałaś. A kiedy ta burza uderzy, nie będzie to chaotyczna, niszczycielska burza, której się spodziewasz — to coś bardziej subtelnego, bardziej psychologicznego, ale pozostawiającego niepokojące echo, które pozostaje długo po zakończeniu książki.

Ta powieść jest mądra — tak mądra w sposobie, w jaki wciąga cię, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Na pierwszy rzut oka wydaje się prostą historią o autorce, bardzo podobnej do samej de Vigan, która zaprzyjaźnia się z tajemniczą kobietą o imieniu L. po sukcesie swojej najnowszej książki. Ale od początku jest jakiś dziwny podtekst, uczucie, że coś jest „nie tak”. W miarę jak ich przyjaźń się rozwija, czujesz się niemal zahipnotyzowana, mimo że wiesz, że coś złego czai się tuż za rogiem. Sposób, w jaki pisze de Vigan, sprawia, że ​​nie sposób odłożyć książki, nawet jeśli jakaś część ciebie czuje, że powinnaś to zrobić.

Dla mnie geniusz tej książki polega na tym, jak tworzy niemal nieustanne napięcie bez polegania na dramatycznej akcji lub przesadnych zwrotach akcji. Atmosfera jest gęsta od napięcia, ale nie dlatego, że na powierzchni dzieje się coś wyraźnego. To uporczywe, natrętne uczucie niepokoju, jakbyś czekał, aż wydarzy się coś strasznego, ale nie potrafisz dokładnie określić, co to jest. De Vigan kreuje ten nastrój tak mistrzowsko, że niemal czujesz, jakby czytelnik był częścią historii — uwięziony w tej samej sieci dezorientacji i wątpliwości co protagonista.

To, co naprawdę mnie zafascynowało w „Prawdziwej historii”, to sposób, w jaki bawi się koncepcją prawdy. Nie chodzi tylko o fabułę; chodzi o samo pisanie, o opowiadanie historii i zatarte granice między faktem a fikcją. Główna bohaterka, która na wiele sposobów odzwierciedla de Vigan, nieustannie kwestionuje siebie, swoją pracę i to, czego oczekują od niej czytelnicy. Jest rozdarta między mówieniem prawdy a jej upiększaniem dla dobra dobrej historii. I to prowadzi do kilku prowokujących do myślenia pytań: Czego naprawdę chcą czytelnicy? Czy pragną autentyczności, czy też pociągają ich wzmożone emocje i dramatyzm, jakie niesie ze sobą fikcja? A w dzisiejszym świecie, w którym jesteśmy tak zafascynowani „prawdziwymi historiami”, co to w ogóle jeszcze znaczy?

Zmagałam się z tymi pytaniami przez całą książkę. Czy historia, którą czytamy, jest prawdziwa? Czy emocje i doświadczenia protagonistki są naprawdę jej własnymi? A może to wszystko jest po prostu misterną fikcją, zaprojektowaną tak, abyśmy kwestionowali wszystko, co czytamy? Uwielbiałam tę dwuznaczność — dodaje ona książce dodatkowej głębi i złożoności. I szczerze mówiąc, nie sądzę, żeby istniała prawidłowa odpowiedź. To właśnie sprawia, że ​​ta powieść jest tak genialna. De Vigan nie karmi nas łyżeczką starannie opakowanej historii; zaprasza nas, abyśmy zagubili się w zamieszaniu, abyśmy skonfrontowali się z naszymi własnymi założeniami dotyczącymi prawdy i kłamstw.

Ale bądźmy szczerzy — to nie jest szybki thriller pełen akcji, która przyspiesza bicie serca. Jeśli szukasz dużej adrenaliny, to prawdopodobnie nie jest książka dla ciebie. „Prawdziwa historia” to raczej powolne spalanie, psychologiczne studium obsesji, manipulacji i tożsamości. Jest to przejmujące na swój cichy sposób, a napięcie narasta nie z powodu fizycznego niebezpieczeństwa, ale z powodu emocjonalnego i psychicznego zamętu postaci. To książka, która zmusza do siedzenia z dyskomfortem, do odczuwania ciężaru.

Jeśli szukasz książki, która będzie dla ciebie wyzwaniem, która wciągnie cię w głąb siebie i sprawi, że będziesz myśleć długo po skończeniu czytania, to „Prawdziwa historia” jest dla ciebie.