Omerta

Podoba mi się sposób, w jaki Mario Puzo opisał przestępczy biznes i ludzi w nim działających, a także to, że główny bohater idzie za zabójcami, (view spoiler) i innymi ludźmi, którzy próbowali zniszczyć jego rodzinę. W dodatku zakończenie nie jest tak płaskie i nudne, jak się spodziewałam po mafijnej beletrystyce!

Biorąc pod uwagę, że “Omerta” jest ostatnią książką mafijnej trylogii Mario Puzo po Ojcu chrzestnym i Ostatnim Donie, muszę przyznać, że ta książka trochę mnie rozczarowała.

Historia zaczyna się od tego, że umierający Don z Sycylii oddaje swojego wkrótce osieroconego syna do adopcji swojemu przyjacielowi z Ameryki. Jakieś 30 lat później sierota wyrósł na młodego mężczyznę, który prowadził małą firmę, a jego przybrane rodzeństwo również dorastało, nie wiedząc nic o interesach ojca. Wtedy (zobacz spoiler) adoptowany syn i jego rodzeństwo muszą się zjednoczyć, by stawić czoła nieznanemu wrogowi, który nie tylko chce ich fortuny, ale i życia.

Pierwsza połowa książki jest świetna, bardzo podoba mi się sposób, w jaki napisani są policjanci, FBI, płatni zabójcy, gangsterzy, a także opis tego, jak prowadzą swoje interesy. Podoba mi się również to, jak napisane są postacie kobiece (np. Nicole, Rosie, itd.) w tej historii. Poza tym jest tu ciekawy, wciągający rozwój fabuły (zobacz spoiler), dzięki któremu ta powieść utrzymała się dla mnie na powierzchni.

Bohaterowie są sympatyczni i wiarygodni w mojej opinii. Dlatego czytając tę książkę, musiałam sobie przypominać, że prawie wszyscy bohaterowie, o których czytam, mają krew na rękach (nawet MC) i większość z nich zabiłaby jeszcze więcej osób, aby chronić siebie i swoje pieniądze.

Jednak chyba nie do końca rozumiem, skąd ta omerta w fabule (jako że nigdy nie byłam fanką gatunku mafijnego, więc nie wiem tak wiele o zwyczajach gangsterów), podobno omerta to ślub milczenia wśród sycylijskiej mafii, co oznacza, że nie rozmawiasz ani nie zadajesz się z władzą (np. policjantami) i nie zdradzasz policji żadnego sekretu swojej Rodziny.

Omerta jest zrozumiała, gdy wszyscy żyją w małej, zamkniętej społeczności (jak w latach 40. i 60.): jeśli chcesz akceptacji i ochrony, powinieneś zachować tajemnice... ale akcja tej książki rozgrywa się głównie w latach 90. i jak ktoś może sobie z tym jeszcze poradzić? Zamiast tego widzę, jak jeden z bossów przestępczych współpracuje z policją, podczas gdy policja również decyduje się grać razem, pozwalając na drobne przestępstwa, aby skupić się na większych przestępstwach i...... - tego rodzaju działania są dla mnie bardziej zrozumiałe (jak powiedział jeden z bohaterów: rząd jest zbyt silny w tym wieku, więc bezpośrednia konfrontacja jest samobójstwem).

Po drugie, uważam, że MC, pomimo swojego uroku i zdolności, jest bardzo nudny, ponieważ przez całą książkę nigdy nie poniósł żadnej porażki ani nie doznał niepowodzenia. Wiem, przybrany ojciec MC (potężny Don) szkolił go już od czasu, gdy był nastolatkiem, ale nawet gdy był dzieckiem, wciąż nie mógł popełnić żadnego błędu. Czy to ma prawo zdarzyć się w prawdziwym życiu?

Ulubione cytaty:


"Nie licz na wdzięczność za czyny dokonane dla ludzi w przeszłości, musisz sprawić, by byli wdzięczni za rzeczy, które zrobisz dla nich w przyszłości".

"Sam byłem kiedyś młody i wierz mi, że w miłości prawda nie ma żadnego znaczenia".


"Nie możemy korygować tego, w co wierzymy, tylko dlatego, że sprawia nam to ból".

Skończyłem tę książkę kilka dni temu i nadal nie wiem, co sądzę o Astorre Violi - budzi we mnie zupełnie ambiwalentne uczucia ten główny bohater książki “Omerta”.

W "Omercie" Puzo na nowo kreuje postać mafijnego dona w świecie, w którym stare mafijne tradycje zanikły. Idee honoru i szlachetności, wymierzania bezkompromisowej i bezlitosnej sprawiedliwości, poczucia własnej sprawiedliwości i kompleksu Boga lub Króla prawie zniknęły. Miejsce przy stole zajęły takie rzeczy jak chciwość i niepotrzebne gromadzenie władzy.

Astorre Viola odkrywa swoje korzenie w tych starych tradycjach, odnajduje swój pień w lesie nowych i prostych żądz, a jego gałęzie sięgają po swoje przeznaczenie, nakreślone dla niego przez wielkiego Dona wiele lat wcześniej.

Wszystko w Omercie rzuca wyzwanie oczekiwaniom czytelnika co do życia mafiosa i ostatecznego celu, do którego prowadzi jego droga. W toku narracji czytelnik, podobnie jak wrogowie Astorre, zastanawia się nad ukrytym sprytem lub złośliwym podtekstem w jego działaniach - a może jest on naprawdę tak niewinny, a jego intencje są dobre? Dokąd zaprowadzi go jego przeznaczenie? Czy uda mu się obalić nowy, skorumpowany świat, w którym granice prawne ledwie odróżniają przestępcę od stróża prawa?

Podobnie jak w przypadku "Ojca chrzestnego" i "Sycylijczyka", Omerta bardzo mi się podobała. Trzyma czytelnika w napięciu i prowadzi go w szybkim tempie, nie słysząc żadnych skarg. Ale w przeciwieństwie do Michaela Corleone i Salvatori Giulianno, Astorre Viola jest bohaterem, który podejmuje wyzwanie władzy i przeznaczenia, ale broni się przed korupcją i śmiercią. A może tak jest? Przypuszczam, że zależy to od tego, jaki jest stosunek czytelnika do władzy i sprawiedliwości, przeznaczenia i wyboru.

Podoba mi się sposób, w jaki Mario Puzo opisał przestępczy biznes i ludzi w nim działających, a także to, że główny bohater idzie za zabójcami, (view spoiler) i innymi ludźmi, którzy próbowali zniszczyć jego rodzinę. W dodatku zakończenie nie jest tak płaskie i nudne, jak się spodziewałam po mafijnej beletrystyce!

Biorąc pod uwagę, że “Omerta” jest ostatnią książką mafijnej trylogii Mario Puzo po Ojcu chrzestnym i Ostatnim Donie, muszę przyznać, że ta książka trochę mnie rozczarowała.

Historia zaczyna się od tego, że umierający Don z Sycylii oddaje swojego wkrótce osieroconego syna do adopcji swojemu przyjacielowi z Ameryki. Jakieś 30 lat później sierota wyrósł na młodego mężczyznę, który prowadził małą firmę, a jego przybrane rodzeństwo również dorastało, nie wiedząc nic o interesach ojca. Wtedy (zobacz spoiler) adoptowany syn i jego rodzeństwo muszą się zjednoczyć, by stawić czoła nieznanemu wrogowi, który nie tylko chce ich fortuny, ale i życia.

Pierwsza połowa książki jest świetna, bardzo podoba mi się sposób, w jaki napisani są policjanci, FBI, płatni zabójcy, gangsterzy, a także opis tego, jak prowadzą swoje interesy. Podoba mi się również to, jak napisane są postacie kobiece (np. Nicole, Rosie, itd.) w tej historii. Poza tym jest tu ciekawy, wciągający rozwój fabuły (zobacz spoiler), dzięki któremu ta powieść utrzymała się dla mnie na powierzchni.

Bohaterowie są sympatyczni i wiarygodni w mojej opinii. Dlatego czytając tę książkę, musiałam sobie przypominać, że prawie wszyscy bohaterowie, o których czytam, mają krew na rękach (nawet MC) i większość z nich zabiłaby jeszcze więcej osób, aby chronić siebie i swoje pieniądze.

Jednak chyba nie do końca rozumiem, skąd ta omerta w fabule (jako że nigdy nie byłam fanką gatunku mafijnego, więc nie wiem tak wiele o zwyczajach gangsterów), podobno omerta to ślub milczenia wśród sycylijskiej mafii, co oznacza, że nie rozmawiasz ani nie zadajesz się z władzą (np. policjantami) i nie zdradzasz policji żadnego sekretu swojej Rodziny.

Omerta jest zrozumiała, gdy wszyscy żyją w małej, zamkniętej społeczności (jak w latach 40. i 60.): jeśli chcesz akceptacji i ochrony, powinieneś zachować tajemnice... ale akcja tej książki rozgrywa się głównie w latach 90. i jak ktoś może sobie z tym jeszcze poradzić? Zamiast tego widzę, jak jeden z bossów przestępczych współpracuje z policją, podczas gdy policja również decyduje się grać razem, pozwalając na drobne przestępstwa, aby skupić się na większych przestępstwach i...... - tego rodzaju działania są dla mnie bardziej zrozumiałe (jak powiedział jeden z bohaterów: rząd jest zbyt silny w tym wieku, więc bezpośrednia konfrontacja jest samobójstwem).

Po drugie, uważam, że MC, pomimo swojego uroku i zdolności, jest bardzo nudny, ponieważ przez całą książkę nigdy nie poniósł żadnej porażki ani nie doznał niepowodzenia. Wiem, przybrany ojciec MC (potężny Don) szkolił go już od czasu, gdy był nastolatkiem, ale nawet gdy był dzieckiem, wciąż nie mógł popełnić żadnego błędu. Czy to ma prawo zdarzyć się w prawdziwym życiu?

Ulubione cytaty:


"Nie licz na wdzięczność za czyny dokonane dla ludzi w przeszłości, musisz sprawić, by byli wdzięczni za rzeczy, które zrobisz dla nich w przyszłości".

"Sam byłem kiedyś młody i wierz mi, że w miłości prawda nie ma żadnego znaczenia".


"Nie możemy korygować tego, w co wierzymy, tylko dlatego, że sprawia nam to ból".

Mario Puzo podobno skończył tę ostatnią powieść o mafii na krótko przed śmiercią. Myślę, że jest to odpowiedni prezent pożegnalny dla jego fanów, choć epilog każe mi się zastanawiać, czy rzeczywiście skończył ją w całości, czy może prawdziwe zakończenie pozostało w jego głowie na zawsze?

Jak zwykle Puzo po raz kolejny przedstawia nam listę fascynujących postaci mafiosów, które współgrają ze sobą w ramach złożonej i intrygującej historii. Szczególnie zainteresował mnie główny bohater Astorre Viola, ale niemal cała lista osób, które poznałem dzięki autorowi, była dla mnie bardzo przekonująca.

Pod względem szerszej fabuły Puzo nigdy nie zdołał osiągnąć ogromnej jakości Ojca chrzestnego, ale kto może go winić? Wydarzenia w Omercie są na pewno wystarczająco interesujące, a niektóre rozdziały to prawdziwe mrożące krew w żyłach sceny, ale ostatni rozdział trochę mnie rozczarował. Nie będę spoilerował, ale po przeczytaniu kilkuset stron, które były bardzo mocne, czułem niedosyt.

To jednak tylko drobny zarzut, wszystkie mafijne historie tego autora są najwyraźniej tym, czego szukam. Z wyjątkiem Ojca chrzestnego nie nazwałbym ich raczej "literaturą wysoką", ale podobnie jak jego rodzeństwo Omerta przyniosła mi wiele radości, dla fanów Puzo pozycja obowiązkowa, dla tych z was, którzy dopiero odkrywają jego świat, będzie to…. inny świat niż ten, który znają - tajemniczy, niebezpieczny i intrygujący!