Kaznodzieja

“Kaznodzieja” zaczyna się od tego, że sześcioletni chłopiec dokonuje makabrycznego odkrycia - znajduje brutalnie zamordowane ciało młodej kobiety. Bezpośrednią zagadką jest to, że ciało zaginionej kobiety zostaje znalezione w wąwozie w malowniczej okolicy turystycznej, zrzucone z klifu. Pod tym ciałem znajdują się dwa szkielety młodych zaginionych kobiet sprzed dwudziestu czterech lat. Nowe ciało było torturowane i zabite w ten sam makabryczny sposób, co stare ciała.

Zło powróciło do Fjällbacki (a może nigdy nie opuściło?), a detektyw Patrik Hedström prowadzi śledztwo, by dowiedzieć się, kto jest jego sprawcą. Wszystko zdaje się wskazywać na rodzinę religijnych fanatyków i przestępców. Kiedy znika kolejna młoda dziewczyna Patrik uznaje za konieczne odnalezienie i postawienie przed sądem tego, kto jest odpowiedzialny za wszystkie te zbrodnie. Zwłaszcza, że jego dziewczyna, Erika, jest w ciąży z ich dzieckiem.

Fabuła toczy się z dużym naciskiem na życie osobiste detektywów, a także na członków rodziny podejrzewanych o ostatnie zaginięcia tak samo, jak podejrzewano ich dwadzieścia lat temu.

Muszę przyznać, że ta książka podobała mi się bardziej niż “Księżniczka z lodu”. Głównie dlatego, że czułam, że “Kaznodzieja” bardziej skupiał się na aspektach dotyczących zbrodni. Oczywiście było kilka fragmentów z Eriką, które potrafiły być irytujące. Zwłaszcza, że miała ogromny problem z mówieniem "nie" niespodziewanym gościom. Erika jest w ósmym miesiącu ciąży, cierpi z powodu upałów i nadwagi, a mimo to ma problem z wyrzuceniem niechcianych gości z własnego domu. Albo powstrzymać się przed zaproszeniem ich do środka. Ale mimo tego aspektu osobowości Eriki nie była tak irytująca jak w “Księżniczce z lodu”. Anna, młodsza siostra Eriki, również się pojawia i dowiadujemy się, że wciąż nie nauczyła się, jak wybrać dobrego mężczyznę dla siebie i swoich dzieci.

Tak więc, w zasadzie ta książka nie jest taka jak poprzednia, a my możemy skupić się bardziej na tym, co ważne: wielkiej tajemnicy dotyczącej martwej dziewczyny i dwóch kobiecych szkieletów. I, uwierzcie mi, więcej sekretów z naprawdę dziwnej i zaburzonej rodziny wkrótce się pojawi.

Bardziej podobał mi się fakt, że w sprawę zaangażowany jest fanatyzm religijny, bo wydawało się, że zwiększa to mrok. Fakt, że dotyczyło to zwaśnionej rodziny, z tajemnicami i ciężkimi powiązaniami z grupą religijną, sprawił, że wszystko było jeszcze bardziej interesujące.

Oszczędza się nam graficznych szczegółów seksualnego wykorzystywania i torturowania ofiar, ale dostajemy krótkie zapisy myśli kobiet, prawie jakby prowadziły pamiętniki. Zostajemy uraczeni ciasną, wiarygodną i złożoną fabułą. Kiedy zarządza się ekshumację grobu w celu przeprowadzenia badań DNA, otrzymujemy trzy niespodzianki, którymi karmią nas po kolei różne wyniki.

Dostajemy też lokalny koloryt Szwecji i Fjällbacki, małej nadmorskiej miejscowości turystycznej na zachodnim wybrzeżu Szwecji. Jest to rzeczywiste miasteczko, w którym dorastał autor.

Podsumowując, to solidna skandynawska powieść kryminalna, która łączy sceny domowe i sceny grozy, w socjaldemokratycznym kontekście, który ma swój udział w religijnych fanatykach. Oceniła bym ją wyżej, ale czułam, że użycie wszechwiedzącego narratora czasami przeszkadzało w opowiadaniu. Wolę, gdy wszystko co niezbędne do ostatecznego zrozumienia fabuły wyłania się z opowieści, niż gdy wszechwiedzący narrator wymyśla mnóstwo dodatkowych, brakujących materiałów pod sam koniec książki.

Tom drugi serii Fjallbace.
Znani już bohaterowie i nieznane tajemnice do odkrycia.
Nie mniej zajmująca część niż poprzednia.
Lackberg nie obniża lotów.

W Wąwozie Królewskim pewien mały chłopiec znajduje nagie ciało martwej kobiety.
Policjant Parick i jego kompani wszczynają śledztwo. Szkoda, że Erika już nie włącza się czynnie w rozwikłanie zagadki. Bardzo lubię tę dziewczynę. Ale, ale! Wracam do książki. Jakby tego było mało, pojawia się też sprawa zaginięcia dwóch dziewczyn. Miało ono miejsce dwadzieścia pięć lat temu. Zastanawiające, prawda? Czy te dwa zdarzenia mają jakiś wspólny mianownik? A może fakt, że dzieją się w tym samym momencie jest zupełnie przypadkowy? A jeśli morderca jest ten sam i teraz powrócił?

Po raz drugi nie udało mi się wytypować sprawcy tych zdarzeń. Już nawet nie będę próbowała, ponieważ u tej autorki zawsze jest tak że zostajemy gdzieś „podprowadzeni” i już z uśmiechem stwierdzamy: „Wiem!”, ale szybko okazuje się, iż nie jest to prawdą. Zdecydowanie lepiej dać się ponieść powieści.
Bardzo odpowiada mi fakt, że Camilla Lackberg mocno rysuje część obyczajową. Świetnie jest obserwować zwyczajne życie bohaterów, których już zdążyłam polubić. Ciekawe co jeszcze przed nami, przecież jest tych tomów aż jedenaście!
Czy nie znudzę się w pewnym momencie?
Zobaczymy!
Póki co zachęcam do czytania!

Kolejny świetny kryminał królowej nordic noir - kryminał autorki nazywanej szwedzką Agatą Christie - wcale mnie to nie dziwi. Opisywany przeze mnie "Kaznodzieja" to egzemplarz wydany w roku 2020 przez wydawnictwo Czarna Owca, które jeszcze nie zawiodło mnie swoimi produktami. "Kaznodzieję" można bez problemu czytać jako samodzielną książkę, jednakże należy do sagi o miasteczku Fjallbaca, położonym na zachodnim wybrzeżu Szwecji, gdzie mieszkają bohaterowie tej książki.

Akcja książki skupia się na pokręconej, skłóconej rodzinie Hultów, potomkach nieżyjącego już kaznodziei Ephraima, który przekazał swoje niezwyczajne zdolności dwóm synom. Członkowie rodziny to zarówno bogaty księgowy mieszkający w wielkiej willi, jak i zdecydowanie zbyt gruba kobieta z dwoma synami, którzy żyją z kradzieży. W Wąwozie Królewskim zostaje znalezione ciało młodej zaginionej kobiety, a pod ciałem dwa szkielety kobiet zaginionych ponad dwadzieścia lat temu. Ciekawość budzi fakt, że wszystkie trzy ciała były potraktowane w dokładnie ten sam sposób, a dramaturgię wzmacnia zaginięcie kolejnej kobiety.

Tak toczy się skomplikowana fabuła "Kaznodziei", w którym duży nacisk położony został na życie osobiste detektywów, jak również członków rodziny podejrzanych w zbrodniach dwadzieścia cztery lata temu. Podczas lektury niegłupim pomysłem jest notowanie ważniejszych faktów na jakiejś kartce papieru, co ułatwi odnalezienie się. Hedstrom i Falck oczekują na przyjście swojego dziecka, a kobieta w zespole detektywistycznym nie spotyka się z odpowiednim szacunkiem ze strony części mężczyzn. W "Kaznodziei" nie dostajemy szczegółowych opisów seksualnego wykorzystywania i masakrowania ofiar, ale otrzymujemy za to krótkie zapiski myśli kobiet rodem z pamiętników. Ekshumacja grobów do celu zbadania DNA dostarczają spore niespodzianki.
Bardzo podobał mi się aspekt fanatyzmu religijnego, który tylko potęgował mrok zbrodni, już i tak ogromny przez samą śmierć kobiet. Fakt, że dotyczyło to skłóconej rodziny, z sekretami i silnym powiązaniem z grupą religijną, sprawił, że wszystko było jeszcze bardziej interesujące.

To świetna skandynawska powieść kryminalna, która łączy sceny domowe i sceny grozy z tłem fanatyzmu religijnego. Oceniłbym ją wyżej, ale czułem, że użycie narratora "wszechwiedzącego" czasami przeszkadzało w opowiadaniu. Wolę, gdy wszystko, co niezbędne do ostatecznego zrozumienia fabuły, wyłania się z opowieści, niż gdy wszechwiedzący narrator wymyśla mnóstwo dodatkowego, brakującego materiału na samym końcu książki.

Zdecydowanie warto sięgać po książki Camilli Lackberg, bo dostarczają wszystkiego, czego może oczekiwać koneser kryminału i grozy w umiarkowanym stopniu.

"Kaznodzieja" to jak dotąd moja ulubiona powieść Läckberg. To była jej druga wydana powieść - 2010 rok - i z pewnością ma pewne cechy, których nie można/lub ledwo można doświadczyć w jej kolejnych dziełach. Lackberg tym razem za temat obrała sobie dwie zaginione dziewczyny, które po kilkudziesięciu latach zostają znalezione martwe, tuż po tym jak odnaleziono jeszcze inną ofiarę.

Bardzo spodobał mi się sposób, w jaki skonstruowana jest ta książka. Ma niemal identyczną strukturę jak inne powieści Lackberg, jakie do tej pory czytałam. Książka, choć liczy ponad 400 stron, posiada tylko 13 rozdziałów, a więc są długie i składają się z różnych wątków fabularnych, np.: Patrick badający ciała, codzienne życie rodziny Hult czy pani Erica przygotowująca się na przyjście dziecka. Autorka nie stroniła od retrospekcji z lat 70-tych, w których ginęły dziewczyny. Na pewno nie wszystkim taka forma przypadnie do gustu, ale dla mnie sprawdziła się wyjątkowo dobrze. Narracja nigdy nie pozostawia czytelnika w tym samym miejscu zbyt długo i nie pozwala się zacząć nudzić, a najważniejsze szczegóły ujawniane są stopniowo i zachęcająco, aby czytać dalej.

Potworność złego bohatera w "Kaznodziei" jest naprawdę wielka, a co więcej jest on oryginalny. Nie mówimy tu o jakim archetypowym złoczyńców lub totalnie złym osobniku. W zasadzie można mu nawet momentami współczuć, choć z pewnością do zdrowych na umyśle nie należał. Warto zauważyć, że pomimo makabrycznej tematyki, "Kaznodzieja" w swojej treści unika ukazywania zbytniej brutalności w postaci krwi i flaków...

Jeśli natomiast chodzi o Patricka i Erikę nie mam zbyt wiele do napisania. Są jak najbardziej w porządku. Na pewno ich lubię, podobało mi się ich poznawanie na wczesnym etapie związku. Być może brakuje im nutki oryginalności? Rodzina Huntów jest fascynująca i dość zabawna. Dwie strony toczą wojno coś, ale nawet nie wiedzą o co.

To co uwielbiam we wszystkich książkach z cyklu mającym miejsce w miasteczku o wciąż trudnej dla mnie nazwie Fjällbacka, świat przedstawiony jest wspaniały. Klimat tego miasteczka da się poczuć, a jego podskórne tajemnice sprawiają tworzą niepowtarzalną głębię.
Konkluzja: w tej powieści wszystko się zgadza, a nie wspomniałam jeszcze przecież o tempie i napięciu, jakie towarzyszy przy czytaniu. To jest przykład, jak tworzyć dobre kryminały.