Enklawa

Na wstępie zaznaczę, że podróż na Wyspy Owcze od lat cieszy się moim szczególnym zainteresowaniem, podobnie jak możliwość udania się na Islandię - obie wyspy daleko na północ położone od ciepłych szerokości geograficznych mimo wszystko jakoś mnie ku sobie przyciągają, może właśnie za sprawą dość hermetycznego świata, tak odległego od zglobalizowanej wioski w której zyje na codzien. Kiedy zatem dowiedziałem się, że tłem dla wydarzeń przedstawionych przez Mroza a nowej powieści jest właśnie świat Farerów…. poczułem przyjemne podniecenie literackie;-) <br> <br> Wyspy Owcze, to niewielki kraj, mały archipelag wysp należący do Danii, jednak cieszący się sporą autonomią.<br> Dotychczas nie przeczytałem żadnej książki Remigiusza Mroza, postanowiłem zacząć przygodę z jego książkami od właśnie tej pozycji, nordyckiego kryminału z powodów o których wspomniałem wcześniej. Byłoby błędem stwierdzenie iż to skandynawski kryminał. Wyspy Owcze należą de facto do królestwa Danii, ale nie należą do Skandynawii. Podkreślam to, gdyż to samych mieszkańców Wysp Owczych to drażliwy temat. Zresztą w książce relacje duńsko-farerskie są jednym z wątków pobocznych.<br> Wyspy Owcze to bardzo spokojne miejsce. Średnio raz na kilkadziesiąt lat dochodzi tam do morderstwa. Ostatnia ofiara morderstwa to był obcokrajowiec, także na tle miejscowej farerskiej ludności statystyka zabójstw wygląda jeszcze lepiej. Oczywiście wspominam tu statystykę realną, nie tą która poruszona jest w książce "Enklawa".<br> W "Enklawie" mamy do czynienia z dwoma morderstwami. Policja farerska tak rzadko prowadzi śledztwa morderstw, także zostaje wzmocniona przez duńską panią detektyw, która przybywa na Wyspy Owcze w celu przeprowadzenia śledztwa.<br> Duńska policjantka nie zawsze spotyka się z przychylnością miejscowych ludzi oraz policjantów. Jednak skrupulatnie prowadzi śledztwo.<br> Wyspy Owcze zamieszkuje około 50 tyśięcy mieszkańców. Posługują się oni własnym językiem farerskim, należącym do grupy północnych języków germańskich, jednak różniącym się nieco od języka duńskiego. Język farerski bardziej spokrewniony jest z językiem islandzkim niż duńskim. Uważam, że kwestia porozumiewania się duńskiej policjantki z ludnością farerską mogła być lepiej rozwinięta w książce. Co prawda dowiadujemy się, iż istnieje bariera językowa, jednak mało dowiadujemy się na temat problemów komunikacyjnych. Z moich własnego researchu wynika, że język farerski na tyle różni się od duńskiego iż przeciętny Duńczyk nie był w stanie zrozumieć Farerów oraz swobodnie się z nimi porozumiewać bez wcześniejszego zapoznania się z tym językiem. Farerzy natomiast dość mocno trzymają się własnej tożsamości, nie są otwarci aż tak bardzo na język duński. Przyznam, że ta praktyczna kwestia była trochę po macoszemu potraktowana w książce.<br> Ofiarą morderstwa jest nastolatka, badania toksykologiczne wykazują iż była pod wpływem kokainy zanim została zamordowana. Ostatnią osobą którą ją widziała był ojciec jej koleżanki. Całość ma miejsce w małym miasteczku mającym około 1000 mieszkańców, o nazwie Vestmana.<br> <br> Ojciec koleżanki ofiary, ten który jako ostatni ją widział przed zamordowaniem to weteran wojenny, były żołnierz armii duńskiej, który brał udział w misji pokojowej na terenie Bośni. Boryka się z PTSD, ma problemy alkoholowe. Urywa się mu ciągle film. Niewiele pamięta z tej ostatniej nocy, kiedy widział koleżankę swojej córki. Brzmi znajomo? Motyw ten przewija się w twórczości Mroza nieustannie, mężczyzna po traumatycznych przeżyciach ucieka w nałogi i ma kłopoty…. <br> <br> Historia jest dość zagmatwana, ale bardzo ciekawa. Książkę najpierw przeczytałem, później odsłuchałem w formie audiobooka. Podczas słuchania obejrzałem kilka filmów na YouTubie przedstawiających Wyspy Owcze. Zapoznawałem się z piękną scenerią tych wysp. Nawet do tego stopnia mnie zainteresowały te wyspy iż kiedyś chciałbym pojechać je w końcu odwiedzić, myśl ta przewija się w mojej głowie od dawna, autor trafnie inspiruje ku temu kresląc naprawde fascynujący obraz hermetycznej, pełnej tajemnic spolecznosci Farerów, gdzie wszyscy wszystko o wszystkich wiedzą, jednoczesnie podchodzac nieufnie do kazdego, kto zbliży się do Wyspy i nie jest turystą. Ci bowiem pojawiają się i znikają nie burząc przy tym spokoju lokalsów, zupełnie inaczej niż przedstawiciele duńskich organów ścigania. <br> <br> "Enklawa" to pierwszy tom trylogii. Myślę, że sięgnę po kolejne tomy cyklu, zwłaszcza, że słyszałam dobre opinie o nich od moich przyjaciół!:-)

“Enklawa” to powieść napisana pod pseudonimem, trudno jednak oczekiwać aby na rodzimym rynku literatury ktokolwiek dał się nabrać, wiadomo kto stoi za napisaniem tej książki i ta wiedza stanowi obietnice dobrej zabawy w okolicznościach innych, niż te, które zazwyczaj proponuje nam Remigiusz Mróz. Tym razem autor zaprasza nas do świata tajemniczych Wysp Owczych, pozornie raju dla emerytów, gdzie czas płynie wolniej, deszcz przeplata słońce, a lokalni mieszkańcy dobrze się znają i wiedzą o sobie wszystko. Czy aby napewno? <br> <br> Wyspy Owcze to spokojne miejsce, gdzie mieszkańcy głównie żyją od sezonu do sezonu, przyjmując turystów głodnych przygód. Niewiele tu się dzieje, a ostatnie głośne przestępstwo było w 1988 roku. Pewnej nocy cały ten sielankowy nastrój przepada, ponieważ znika nastolatka. Szybko okazuje się, że tą zaginioną jest Poula Lokin. Ostatnią osobą, która widziała dziewczynę jest Hallbjorn Olsen czyli nasz główny bohater. Jak to w bywa w małej miejscowości, wszyscy angażują się w poszukiwanie zaginionej, ale efekty są nijakie. W tę sprawę angażuje się duńska policja wraz z całym sztabem mediów. Potem okazuje się, że kolejna dziewczyna gdzieś znika, a Vestmanna, ta spokojna mieścinka, skrywa wiele sekretów.<br> <br> Początkowo cała akcja skupia się na tym, że Hallbjorn to rasowy alkoholik i w dniu zaginięcia Pouli, tak poszedł w tany, że urwał mu się film. Wszystko obraca się wokół tego, że nic nie pamięta oraz obawia się, że będzie podejrzanym numer jeden. Stara się być w dobrej komitywie z policjantką, by po cichu dowiedzieć się gdzie był tamtego wieczora. Potem powoli do tej akcji dokłada się kolejna cegiełka w postaci następnego zaginięcia. To co się od razu rzuca w oczy to konflikt pomiędzy Danią, a Wyspami Owczymi, a ta wzajemna niechęć ma podłoże polityczne. Niestety utrudnia to w jakiś sposób śledztwo, ponieważ mieszkańcy nie chcą współpracować z "obcymi" organami ścigania. Drugą rzecz, którą można zauważyć to nakreślanie na każdym kroku jaka jest mentalność ludzka w małych społecznościach. Tutaj mam na mysli, że wszyscy się znajdą, wiedzą kto z kim bardziej przebywa, znają swoje przeszłości oraz solidarnie stoją razem murem, nawet jeśli mają jakieś straszne sekrety. Dopiero potem wysuwa się jedno zaginięcie, a potem drugie. Także od razu widać, że tutaj nie jest na pierwszym planie dokonane przestępstwo i szukanie sprawcy, ale cała otoczka dookoła oraz psychika głównego bohatera.<br> Co do zakończenia - nie chcę za wiele mówić, bo tutaj można bardzo szybko zdradzić osobę winną, ale już w okolicy 9-10 rozdziału już połowicznie przeczuwałam w jakim kierunku to wszystko pójdzie (ale podkreślam, że nie wskazywałam sprawcy, chodzi mi o wątki związane z telefonem, nauczycielem oraz z zabawami nastolatków). Jednak uważam, że to zakończenie oraz wskazanie osoby winnej jest mocno przypadkowe, które wyskakuje jak królik z kapelusza w ostatniej chwili.<br> <br> Z ciekawostek - od razu widać, kim inspirował się Pan Mróz. Jeśli oglądaliście okładki i przeczytaliście chociaż jeden tom autorstwa Jo Nesbo to widać uderzające podobieństwa. Jasna okładka książki, wraz w jakimś elementem w środku i krople/smuga krwii przy tym elemencie. Imię autora pomniejszone oraz zapisane chudszą czcionką, a nazwisko powiększone i pogrubione. Harry Hole jak i Hallbjorn Olsen to alkoholicy, nie radzący sobie z nałogiem. Takich inspiracji klasykami tudzież mistrzami gatunku jest więcej, czasem przez to mam wrażenie, jak gdyby Mróz nie tyle był pisarzem, co dobrym rzemieślnikiem, któremu warsztat pozwala mieszać gatunki, czerpać od najlepszych i wplatać to wszystko w swoje książki, które koniec końców nie sposób jednak określić mianem “arcydzieł”, może jednak z drugiej strony sam Mróz nigdy nie aspirował do takich tytułów? <br> <br> Cztery gwiazdki, czyli można przeczytać i dać się wciągnąć tej historii, świetnie pasuje na jesienne, dżdżyste wieczory z kubkiem herbaty, ciepłym kocem i głową pełną wyobrażeń o hermetycznym świecie Wysp Owczych;-)

Na wstępie zaznaczę, że podróż na Wyspy Owcze od lat cieszy się moim szczególnym zainteresowaniem, podobnie jak możliwość udania się na Islandię - obie wyspy daleko na północ położone od ciepłych szerokości geograficznych mimo wszystko jakoś mnie ku sobie przyciągają, może właśnie za sprawą dość hermetycznego świata, tak odległego od zglobalizowanej wioski w której zyje na codzien. Kiedy zatem dowiedziałem się, że tłem dla wydarzeń przedstawionych przez Mroza a nowej powieści jest właśnie świat Farerów…. poczułem przyjemne podniecenie literackie;-) <br> <br> Wyspy Owcze, to niewielki kraj, mały archipelag wysp należący do Danii, jednak cieszący się sporą autonomią.<br> Dotychczas nie przeczytałem żadnej książki Remigiusza Mroza, postanowiłem zacząć przygodę z jego książkami od właśnie tej pozycji, nordyckiego kryminału z powodów o których wspomniałem wcześniej. Byłoby błędem stwierdzenie iż to skandynawski kryminał. Wyspy Owcze należą de facto do królestwa Danii, ale nie należą do Skandynawii. Podkreślam to, gdyż to samych mieszkańców Wysp Owczych to drażliwy temat. Zresztą w książce relacje duńsko-farerskie są jednym z wątków pobocznych.<br> Wyspy Owcze to bardzo spokojne miejsce. Średnio raz na kilkadziesiąt lat dochodzi tam do morderstwa. Ostatnia ofiara morderstwa to był obcokrajowiec, także na tle miejscowej farerskiej ludności statystyka zabójstw wygląda jeszcze lepiej. Oczywiście wspominam tu statystykę realną, nie tą która poruszona jest w książce "Enklawa".<br> W "Enklawie" mamy do czynienia z dwoma morderstwami. Policja farerska tak rzadko prowadzi śledztwa morderstw, także zostaje wzmocniona przez duńską panią detektyw, która przybywa na Wyspy Owcze w celu przeprowadzenia śledztwa.<br> Duńska policjantka nie zawsze spotyka się z przychylnością miejscowych ludzi oraz policjantów. Jednak skrupulatnie prowadzi śledztwo.<br> Wyspy Owcze zamieszkuje około 50 tyśięcy mieszkańców. Posługują się oni własnym językiem farerskim, należącym do grupy północnych języków germańskich, jednak różniącym się nieco od języka duńskiego. Język farerski bardziej spokrewniony jest z językiem islandzkim niż duńskim. Uważam, że kwestia porozumiewania się duńskiej policjantki z ludnością farerską mogła być lepiej rozwinięta w książce. Co prawda dowiadujemy się, iż istnieje bariera językowa, jednak mało dowiadujemy się na temat problemów komunikacyjnych. Z moich własnego researchu wynika, że język farerski na tyle różni się od duńskiego iż przeciętny Duńczyk nie był w stanie zrozumieć Farerów oraz swobodnie się z nimi porozumiewać bez wcześniejszego zapoznania się z tym językiem. Farerzy natomiast dość mocno trzymają się własnej tożsamości, nie są otwarci aż tak bardzo na język duński. Przyznam, że ta praktyczna kwestia była trochę po macoszemu potraktowana w książce.<br> Ofiarą morderstwa jest nastolatka, badania toksykologiczne wykazują iż była pod wpływem kokainy zanim została zamordowana. Ostatnią osobą którą ją widziała był ojciec jej koleżanki. Całość ma miejsce w małym miasteczku mającym około 1000 mieszkańców, o nazwie Vestmana.<br> <br> Ojciec koleżanki ofiary, ten który jako ostatni ją widział przed zamordowaniem to weteran wojenny, były żołnierz armii duńskiej, który brał udział w misji pokojowej na terenie Bośni. Boryka się z PTSD, ma problemy alkoholowe. Urywa się mu ciągle film. Niewiele pamięta z tej ostatniej nocy, kiedy widział koleżankę swojej córki. Brzmi znajomo? Motyw ten przewija się w twórczości Mroza nieustannie, mężczyzna po traumatycznych przeżyciach ucieka w nałogi i ma kłopoty…. <br> <br> Historia jest dość zagmatwana, ale bardzo ciekawa. Książkę najpierw przeczytałem, później odsłuchałem w formie audiobooka. Podczas słuchania obejrzałem kilka filmów na YouTubie przedstawiających Wyspy Owcze. Zapoznawałem się z piękną scenerią tych wysp. Nawet do tego stopnia mnie zainteresowały te wyspy iż kiedyś chciałbym pojechać je w końcu odwiedzić, myśl ta przewija się w mojej głowie od dawna, autor trafnie inspiruje ku temu kresląc naprawde fascynujący obraz hermetycznej, pełnej tajemnic spolecznosci Farerów, gdzie wszyscy wszystko o wszystkich wiedzą, jednoczesnie podchodzac nieufnie do kazdego, kto zbliży się do Wyspy i nie jest turystą. Ci bowiem pojawiają się i znikają nie burząc przy tym spokoju lokalsów, zupełnie inaczej niż przedstawiciele duńskich organów ścigania. <br> <br> "Enklawa" to pierwszy tom trylogii. Myślę, że sięgnę po kolejne tomy cyklu, zwłaszcza, że słyszałam dobre opinie o nich od moich przyjaciół!:-)

Drugą powieścią Remigiusza Mroza, po którą sięgnąłem jest książka napisana pod pseudonimem, do której autorstwa pisarz "przyznał się" stosunkowo niedawno. Wybór padł z powodu miejsca akcji - Wysp Owczych - które są krainą mocno mnie interesującą - niewielka społeczność, zimno, z dala od wielkiego świata.<br> <br> Zasada prowadzenia akcji jest identyczna jak w przypadku "Kasacji" - bardzo szybkie sceny-rozdziały, zero zbędnego pitu-pitu, wyraźnie nakreślone postaci wykonujące kolejne czynności. Poznajemy jednego z Farerów, wdowca, ojca nastolatki, której koleżanka zaginęła. Od razu na wyspę przybywa wysłanniczka duńskiej policji, i to właśnie z perspektywy tych dwóch postaci będziemy oglądać jak zdawałoby się spokojne, nudne, wręcz rutynowe życie wyspiarzy okazuje się być równie zagmatwanym, jak życie wśród codziennego zgiełku cywilizacji.<br> <br> Z losów postaci wyłania się obraz zamkniętej społeczności, która jednak ma swoje problemy. W czasach globalizacji i powszechnego dostępu do internetu, smartfonów i facebooka życie wygląda zupełnie inaczej. Szczególnie życie nastolatków, na co ich rodzice są w ogóle nieprzygotowani. Ponadto można się nieco dowiedzieć o innych problemach Farerów, jak podziały na tych, którzy pragną jedynie większej autonomii od Danii, jak i tych, którzy chcą pełnej niepodległości. Niczym Nigel Farage, bezmyślnie tłuką w umysły prostych ludzi o wolności, dobrze wiedząc, że bez wsparcia Danii skaliste wysepki na północnych wodach nie będą miały żadnych szans na sprawną ekonomię.<br> <br> Powieść doskonale trzyma w napięciu, o wiele bardziej, niż wspomniana "Kasacja". Akcja jest przedstawiona w taki sposób, że czytelnik z obserwatora staje się niemalże czynnym uczestnikiem wydarzeń; mamy wrażenie, że podobnie do bohaterów sami pod poczuciem stałego zagrożenia składamy fragmenty danych, próbując złamać tajemnicę i wyjaśnić to, co zdarzyło się przed kilkoma dniami. Zakończenie jest także bardziej, niż ciekawe, zresztą kto wie, czy to naprawdę koniec? Chcę wiedzieć, zatem od razu sięgam po kolejną powieść Ove Logmansbo.

Tęsknicie niekiedy za domkiem w górach, gdzieś na końcu świata, gdzie widok znajomy każdego dnia przed oczami przynosi wam ukojenie, spokój, pewność, że jutro będzie tak samo świat wyglądał? To ten rodzaj powtarzalności, która daje poczucie bezpieczeństwa, gdy znasz sąsiadów, gdy pory roku przychodzą o tej samej porze, a dzikie zwierzęta znają swoje miejsce i żyją w koegzystencji z ludzkimi osadami. Takich miejsc nie ma już wiele na świecie, ale…. 1200 mieszkańców Vestmanny na Wyspach Owczych tworzy swoistą enklawę. Życie nie jest tu łatwe, paskudna pogoda, drożyzna, trudno o pracę, nawet rybacy, posiadacze kutrów ledwo wiążą koniec z końcem. Wielu Farerów uważa, że tylko niepodległość, szczególnie gdyby wreszcie u wybrzeży natrafiono na złoża ropy naftowej, odmieniłaby ich los. Jednak solidarność, życzliwość, poczucie wspólnoty, także z tymi, którzy nie mają nic przeciwko unii z Danią, są wśród mieszkańców bardzo silne. Czy wszystko to legnie na zawsze w gruzach po zaginięciu dwóch szesnastolatek? Kiedy to na jaw wychodzą brzydkie ludzkie przywary, pijaństwo dorosłych, narkotyki wśród młodzieży...?<br> <br> Tropienie źródeł tragedii, która wstrząsnęła Vestmanną jest żmudne, a prawda wciąż wymyka się z pola widzenia wszystkich zainteresowanych, na czele z duńską policjantką Katrine Ellegaard.<br> <br> Autor bez wątpienia zaliczył kolejne, tym razem mocno skandynawskie wejście smoka. Klimatycznie, nastrojowo odniósł sukces. Jednak intryga kryminalna specjalnie oryginalna nie jest, a główny bohater, Hallbjørn Olsen, w zamyśle postać skomplikowana i ciekawa, na razie polskim bohaterom Mroza nie dorównuje. Ale dziesięć grudniowych dni Enklawy to nie koniec kryminalnej historii Vestmanny lecz dopiero pierwszy tom trylogii!