Dossier K.

Imre Kertész, aby stworzyć coś na kształt autobiography, sięgnął po format wywiadu. W przeciwieństwie do większości swoich dzieł, tutaj przyjmuje perspektywę pierwszej osoby. Mimo że opowiada w ten sposób, podkreśla, że nie jest bohaterem ani narratorem tej historii. Kertész wyraża bowiem pogląd, że należy precyzyjnie określić, kim właściwie jest pisarz: czy jest to jednostka z rzeczywistym życiem, czy może postać wykreowana przez tego realnego człowieka. On sam skłania się ku tej drugiej opcji. Z luźnego dialogu, który prowadzi, wyłania się jednak opowieść o jego życiu, począwszy od lat dzieciństwa aż do współczesności. Fakty z jego biografii, które były jedynie sygnalizowane we wcześniejszych pracach, zostają teraz uporządkowane chronologicznie. Kertész komponuje swoje wspomnienia, przeplatając je z refleksjami na temat różnych aspektów życia i anegdotami. Opowiada o trudach swojego dzieciństwa, poszukiwaniu tożsamości, przeżyciach z czasów Holokaustu, motywach przystąpienia do partii komunistycznej, oraz o rozważaniach dotyczących samobójstwa. "Dossier K." zawiera również unikalny tekst, który Kertész wygłosił w obozie Auschwitz w 2000 roku, a który wcześniej nie był publikowany w Polsce.