Bajki. Satyry. Monachomachia

Ignacy Krasicki, znany szerzej jako książę-biskup, jest jedną z najważniejszych postaci w polskim klasycyzmie. Ten nurt, charakterystyczny dla epoki oświecenia, traktował literaturę jako narzędzie do kształcenia i stymulowania rozwoju społecznego. W swoim zbiorze "Bajki. Satyry. Monachomachia" Krasicki zgromadził dzieła, które odzwierciedlają jego zainteresowanie postawami Polaków z różnych warstw społecznych. Jego głębokie zrozumienie obyczajów i wyzwań, przed jakimi stało współczesne mu społeczeństwo, uczyniło jego twórczość niezwykle różnorodną pod względem form literackich.

W "Bajkach" Krasicki posługuje się krótkimi, rymowanymi utworami, zazwyczaj z udziałem zwierząt jako bohaterów, aby przekazać istotne prawdy o ludzkiej naturze. Z kolei "Satyry" to zwięzłe, groteskowe utwory, w których autor krytykuje ludzkie wady i naganne zachowania codziennego życia. "Monachomachia", czyli "Wojna mnichów", jest natomiast poematem heroikomicznym. Z właściwym dla oświecenia humorem, Krasicki krytykuje w niej zacofanie i wystawny styl życia duchowieństwa.