Klasyka. John Barleycorn wspomnienia alkoholika

"John Barleycorn czyli wspomnienia alkoholika” opisuje drogę staczania się człowieka w wyniku pijaństwa. Jest tutaj przedstawiony bohater, ale umówmy się – wszyscy doskonale wiemy, że to personifikacja autora tej książki. Droga ta jest opisana w imponujący sposób jako upadek człowieka w świecie, w którym panuje tolerancja i gloryfikacja korzystania z niebezpiecznego narkotyku jakim jest alkohol. Zaczyna się ona zazwyczaj od bagatelizowania pierwszych spotkań z alkoholem w dzieciństwie, które przez dorosłych traktowane są jako zabawne anegdoty (niech pierwszy rzuci kamieniem ten, który od swojego wujka na weselu nie usłyszał anegdoty o tym jak kuzynka upiła się mając 5-6 lat, kiedy spijała likier z kieliszków). W związku z presją rówieśników i potrzebą sprawiania wrażenia dojrzałego i doświadczonego, w końcu dochodzi do poważnej regularnej konsumpcji. Jack London w latach młodości ma problem z nadmiernym, ale na szczęście regularnie przerywanym, spożywaniem alkoholu.
Z wiekiem bohater/London popada w coraz większą rozpustę i niekontrolowaną ochotę na truciznę, której smaku nawet nie lubi. Jak na ironię, w szczytowym momencie swojej twórczej kariery systematycznie niszczy samego siebie. Nie jest w stanie pisać bez uzupełniania odpowiedniej dozy narkotyku w swoim organizmie.
Trzeba jednak przyznać, że alkoholizm to problem głęboko męski – i to też zauważa autor, pokazują to też wszelkie statystyki. Począwszy od presji rówieśników, spełniania oczekiwań grupy i uwarunkowań kulturowych, mężczyźni mają tendencję do popadania w nałogi. Kobiety pod tym względem wydają się wręcz indywidualistyczne. Oczywiście generalizuję i upraszczam w tym momencie. London wydaje się, że szuka rozwiązania ku temu i wskazuje, że świat powinien dążyć do równości płci – tylko wtedy problem uzależnienia młodych mężczyzn się zmniejszy.
W tej książce autor wskazuje także na kwestię prohibicji i zakazów. Wydaje się bezcelowym zabranianie wszelkiego rodzaju używek, bo może to doprowadzić do tylko większej szkody i ograniczy ludziom wolność. Z kolei pełna legalizacja również nie przyniesie żadnego skutku. Znalezienie konsensusu jest niezwykle trudne i nie ma rozwiązania idealnego.
Przez całą książkę przedstawiany jest brutalny portret alkoholizmu, a taki portret rzadko kiedy jest rysowany w tak przejmujących obrazach. To chyba najbardziej dojrzałe dzieło na temat alkoholizmu. Ponadczasowe. "John Barleycorn czyli wspomnienia alkoholika” to niezwykle ważna i warta przeczytania książka. Wszak problem alkoholizmu jest obecny po dziś dzień...

"John Barleycorn czyli wspomnienia alkoholika" został napisany przez Jacka Londona w 1913 r. - zaledwie trzy lata przed jego śmiercią w wyniku powikłań spowodowanych uzależnieniem od morfiny i alkoholu. Tytuł nawiązuje do alkoholu - jeśli poszukacie w Wikipedii znaczenie słów "John Barleycorn" to odkryjecie, że jest to "angielska i szkocka personifikacja jęczmienia (barley - jęczmień, corn - ziarno) z którego produkuje się napoje alkoholowe". Książka opowiada historię alkoholizmu bohatera, który zaczął się od pierwszego drinka w wieku pięciu lat.
Momentami rozdziały są powtarzalne. W gruncie rzeczy historia jest autentyczna, bez żadnych złudzeń, że bohater nie jest alkoholikiem. Przez wiele stron opowiada on o swojej wyjątkowej mocy opierania się alkoholowi przez wiele miesięcy - mocy, którą posiada niewielu innych. Podaje przykłady swoich licznych przyjaciół marynarzy, którzy ulegli alkoholizmowi, ale nie on. W związku z tym spędza dużą część książki, przygotowując się w ten sposób do życia. Dzięki nowoczesnym metodom odwykowym wiemy dziś, że przyznanie się do alkoholizmu jest kluczowym krokiem do wyzdrowienia - nie jesteśmy pewni, czy London i jego bohater kiedykolwiek do tego doszli, choć tytuł i sposób pisania zdają się sugerować, że jest on rozdarty.
Szczerze mówiąc, to według mnie najlepsza książka Jacka Londona, mimo że w Polsce praktycznie nieznana. Jest oryginalna, głęboka i osobista. Mogę powiedzieć, że naprawdę w końcu zrozumiałem, co siedziało w głowie Londona. Najwyraźniej był innym człowiekiem, był wyjątkowy, ale nie był też nieskazietlnym geniuszem. Miał swoje wady.
Jak już mówiłem, i muszę to powtórzyć, cała ta książka wydała mi się w jakiś sposób oryginalna. Nigdy wcześniej nie czytałem czegoś podobnego. Prawie, prawie nigdy nie była nudna, całe spojrzenie na Johna Barleycorna było interesujące.
"John Barleycorn" to odważna książka - zwłaszcza jak na 1913 rok. I choć jest uważana za powieść, fikcję, bardziej jest to autobiograficzny zapis wspomnień. Warta przeczytania, ważna lektura.

"John Barleycorn czyli wspomnienia alkoholika” opisuje drogę staczania się człowieka w wyniku pijaństwa. Jest tutaj przedstawiony bohater, ale umówmy się – wszyscy doskonale wiemy, że to personifikacja autora tej książki. Droga ta jest opisana w imponujący sposób jako upadek człowieka w świecie, w którym panuje tolerancja i gloryfikacja korzystania z niebezpiecznego narkotyku jakim jest alkohol. Zaczyna się ona zazwyczaj od bagatelizowania pierwszych spotkań z alkoholem w dzieciństwie, które przez dorosłych traktowane są jako zabawne anegdoty (niech pierwszy rzuci kamieniem ten, który od swojego wujka na weselu nie usłyszał anegdoty o tym jak kuzynka upiła się mając 5-6 lat, kiedy spijała likier z kieliszków). W związku z presją rówieśników i potrzebą sprawiania wrażenia dojrzałego i doświadczonego, w końcu dochodzi do poważnej regularnej konsumpcji. Jack London w latach młodości ma problem z nadmiernym, ale na szczęście regularnie przerywanym, spożywaniem alkoholu.
Z wiekiem bohater/London popada w coraz większą rozpustę i niekontrolowaną ochotę na truciznę, której smaku nawet nie lubi. Jak na ironię, w szczytowym momencie swojej twórczej kariery systematycznie niszczy samego siebie. Nie jest w stanie pisać bez uzupełniania odpowiedniej dozy narkotyku w swoim organizmie.
Trzeba jednak przyznać, że alkoholizm to problem głęboko męski – i to też zauważa autor, pokazują to też wszelkie statystyki. Począwszy od presji rówieśników, spełniania oczekiwań grupy i uwarunkowań kulturowych, mężczyźni mają tendencję do popadania w nałogi. Kobiety pod tym względem wydają się wręcz indywidualistyczne. Oczywiście generalizuję i upraszczam w tym momencie. London wydaje się, że szuka rozwiązania ku temu i wskazuje, że świat powinien dążyć do równości płci – tylko wtedy problem uzależnienia młodych mężczyzn się zmniejszy.
W tej książce autor wskazuje także na kwestię prohibicji i zakazów. Wydaje się bezcelowym zabranianie wszelkiego rodzaju używek, bo może to doprowadzić do tylko większej szkody i ograniczy ludziom wolność. Z kolei pełna legalizacja również nie przyniesie żadnego skutku. Znalezienie konsensusu jest niezwykle trudne i nie ma rozwiązania idealnego.
Przez całą książkę przedstawiany jest brutalny portret alkoholizmu, a taki portret rzadko kiedy jest rysowany w tak przejmujących obrazach. To chyba najbardziej dojrzałe dzieło na temat alkoholizmu. Ponadczasowe. "John Barleycorn czyli wspomnienia alkoholika” to niezwykle ważna i warta przeczytania książka. Wszak problem alkoholizmu jest obecny po dziś dzień...

"John Barleycorn czyli wspomnienia alkoholika" został napisany przez Jacka Londona w 1913 r. - zaledwie trzy lata przed jego śmiercią w wyniku powikłań spowodowanych uzależnieniem od morfiny i alkoholu. Tytuł nawiązuje do alkoholu - jeśli poszukacie w Wikipedii znaczenie słów "John Barleycorn" to odkryjecie, że jest to "angielska i szkocka personifikacja jęczmienia (barley - jęczmień, corn - ziarno) z którego produkuje się napoje alkoholowe". Książka opowiada historię alkoholizmu bohatera, który zaczął się od pierwszego drinka w wieku pięciu lat.
Momentami rozdziały są powtarzalne. W gruncie rzeczy historia jest autentyczna, bez żadnych złudzeń, że bohater nie jest alkoholikiem. Przez wiele stron opowiada on o swojej wyjątkowej mocy opierania się alkoholowi przez wiele miesięcy - mocy, którą posiada niewielu innych. Podaje przykłady swoich licznych przyjaciół marynarzy, którzy ulegli alkoholizmowi, ale nie on. W związku z tym spędza dużą część książki, przygotowując się w ten sposób do życia. Dzięki nowoczesnym metodom odwykowym wiemy dziś, że przyznanie się do alkoholizmu jest kluczowym krokiem do wyzdrowienia - nie jesteśmy pewni, czy London i jego bohater kiedykolwiek do tego doszli, choć tytuł i sposób pisania zdają się sugerować, że jest on rozdarty.
Szczerze mówiąc, to według mnie najlepsza książka Jacka Londona, mimo że w Polsce praktycznie nieznana. Jest oryginalna, głęboka i osobista. Mogę powiedzieć, że naprawdę w końcu zrozumiałem, co siedziało w głowie Londona. Najwyraźniej był innym człowiekiem, był wyjątkowy, ale nie był też nieskazietlnym geniuszem. Miał swoje wady.
Jak już mówiłem, i muszę to powtórzyć, cała ta książka wydała mi się w jakiś sposób oryginalna. Nigdy wcześniej nie czytałem czegoś podobnego. Prawie, prawie nigdy nie była nudna, całe spojrzenie na Johna Barleycorna było interesujące.
"John Barleycorn" to odważna książka - zwłaszcza jak na 1913 rok. I choć jest uważana za powieść, fikcję, bardziej jest to autobiograficzny zapis wspomnień. Warta przeczytania, ważna lektura.