Kincaid. Kuszący Duet. Tom 3

Nie wiem, czy to kwestia nastroju, czy po prostu tej serii, ale „Kincaid” wciągnął mnie szybciej, niż się spodziewałam. I chociaż mam kilka zastrzeżeń do poprzednich części, to tutaj coś w końcu zaskoczyło. Może to ten nagły zwrot w narracji, bo śledzenie historii oczami Donovana działa zupełnie inaczej niż patrzenie na wszystko przez pryzmat Sabriny. Zawsze uważałam go za najbardziej niejednoznaczną postać w całym tym zamieszaniu i dopiero tutaj dostałam okazję zobaczyć, z czego właściwie zbudowany jest ten jego mrok.

Co mnie zaskoczyło, to sposób, w jaki autorka pokazuje jego walkę o kontrolę. W poprzednich częściach było to bardziej tło, coś sugerowanego. Tutaj widzimy to bez filtrów. Donovan nie jest typowym mrocznym kochankiem z romansów. Ma ostre krawędzie, które czasem aż bolą podczas czytania, ale jednocześnie nie da się go zwyczajnie nie lubić. To właśnie ta mieszanka sprawiła, że czytałam zachłannie, a nie tylko z ciekawości, co jeszcze Paige wymyśli.

Dużą rolę grają retrospekcje. Na początku myślałam, że rozwalą rytm, ale w praktyce nadają całości sens. Nagle przestaje się dziwić temu, jak bardzo Donovan chce wszystko kontrolować. Widać, dlaczego trzyma się swojej żony tak kurczowo, a jednocześnie nie potrafi powiedzieć wprost, co go gryzie. To jest właśnie jedna z tych części, gdzie odkrywamy postać od środka i nagle pewne zachowania, które wcześniej irytowały, zaczynają być logiczne.

Zdecydowanie mniej jest scen erotycznych. Spodobało mi się to bardziej niż się spodziewałam, bo tym razem nie one prowadzą historię. Są, ale wyglądają bardziej jak naturalny element ich małżeństwa, a nie obowiązkowe przerywniki. Dzięki temu całość staje się dojrzalsza. Ten tom skupia się na emocjach, które w innych częściach ginęły pod ciężarem ich relacji łóżkowej.

Muszę jednak przyznać, że Sabrina chwilami mnie męczyła. Wiem, że to Donovan jest główną osią tej części, ale jako jego partnerka mogłaby być bardziej spójna. Raz wydaje się silna i świadoma, po czym nagle znika jej cała pewność siebie. Nie zepsuło mi to odbioru, ale miejscami zauważałam tę nierówność.

Najbardziej doceniam to, że autorka nie idzie w przesadną słodycz. To historia pary po ślubie, ale wcale nie wygląda jak stabilne, wygładzone życie z katalogu. Ich małżeństwo trzeszczy, a Donovan nie potrafi ukryć, że zaczyna się gubić. To było naprawdę ciekawe, bo rzadko kiedy męski bohater w romansie dostaje aż tyle przestrzeni na emocje. I to emocje, nad którymi nie panuje.

Czy było idealnie? Nie. Momentami czułam, że fabuła mogłaby bardziej przyspieszyć. Ale jednocześnie nie mogę powiedzieć, że się nudziłam. Wręcz przeciwnie. Książka ma coś, co trzymało mnie przy niej do ostatniej strony. Dlatego finalnie daję jej mocne 4 na 5. Nie jest to część, która zmienia oblicze całej serii, ale jest zdecydowanie najlepsza pod względem konstrukcji bohatera. I co najważniejsze, pokazała mi Donovana takiego, jakiego chciałam poznać już od dawna.

Jeśli ktoś lubi romanse, w których postacie faktycznie się rozwijają, a nie tylko rzucają w siebie namiętnością, to ta część powinna mu się spodobać. Ja przynajmniej kończyłam ją z poczuciem satysfakcji i lekką chęcią powrotu do wybranych fragmentów.