Kieślowski. Zbliżenie

Co słychać, Krzysiek?
Cóż, jestem w Warszawie. Próbuję tworzyć filmy, staram się, czasem się udaje, czasem nie. Jednak dla Krzyśka, syna urzędniczki i inżyniera budowlanego, sztuka filmowa stała się ostatecznym triumfem. W polskim kinie to rzadkość, by komuś udało się tak jak jemu. Co doprowadziło do tego, że chłopak uciekający przed chorobą ciążącą na jego rodzinie, stał się reżyserem filmowym? Jak to możliwe, że twórca, któremu nawet najbliżsi współpracownicy wróżyli rychły koniec, nagle zdobył światowy sukces? Dlaczego ówczesny świat, u krańca dwudziestego wieku, widział w nim wizjonera? I czemu, jak zauważył jeden z jego przyjaciół, był wobec siebie tak surowy?

Kieślowski zawsze dążył do zamierzonego celu. Nic nie mogło go powstrzymać przed realizacją swoich planów. Wolał głodować niż pójść do wojska. Trzykrotnie próbował dostać się do łódzkiej filmówki, będąc zdeterminowanym, by nie zawieść matki. Niemal nigdy jednak nie czuł pełni satysfakcji z dokonań. Ciągle zadawał sobie pytanie, czy obrał właściwą ścieżkę zawodową.