Kariery senatorskie rzymskich trybunów wojskowych

Za panowania dynastii Sewerów, obejmującej lata 193-235, Rzym doświadczył znaczących zmian, które nieustannie fascynują zarówno badaczy, jak i czytelników. Wcześniej utrwalony przez Augusta system zarządzania opierał się na współpracy cesarza z senatem oraz idei ekspansji imperium. Spełnienie tych wymagań gwarantowało cesarzowi uznanie jako "dobrego princepsa" oraz deifikację, podczas gdy ich zaniedbanie mogło prowadzić do potępienia pamięci cesarza przez senat, czyli damnatio memoriae.

W strukturze administracyjnej dominowali członkowie elity, ze szczególnym uwzględnieniem senatorów, a następnie ekwitów. Jednak za Sewerów relacje między princepsami a senatem uległy pogorszeniu, głównie za sprawą licznych uzurpacji i wojen domowych. Sewerowie, aby utrzymać władzę, opierali się w dużej mierze na wsparciu armii, której dowództwo stanowili zarówno senatorowie, jak i ekwici.

Znana jest rada Septimiusa Severusa, której udzielił synom, Caracalli i Gecie, na łożu śmierci: "Żyjcie w zgodzie, wzbogacajcie żołnierzy, a całą resztą pogardzajcie" (Cassius Dio 77, 15, 2). Relacje Sewerów z senatem były sporadycznie dobre, niemniej princepsi konsekwentnie starali się wprowadzać swoich zwolenników, przekształcając senat w narzędzie lojalne ich rządom. Rządy tej dynastii uważa się za moment przełomowy w historii Rzymu, uznając ich za prekursorów późniejszego systemu władzy dominatu.