Jerzy Giedroyc Aleksander Bocheński. Listy 1940-2000

Jerzy Giedroyc i Aleksander Bocheński połączyli swoje losy na przestrzeni siedmiu dekad, zachowując wyjątkową więź. Spotkali się jako młodzi ludzie przed wojną, zjednoczeni pragnieniem silnej Polski. Chociaż wojna i komunizm zmusiły ich do podjęcia różnorodnych decyzji, ścieżki ich życia były znamienne. Bocheński zdecydował się pozostać w Polsce, stając się po wojnie głównym orędownikiem ugody, a jego praca "Dzieje głupoty w Polsce" uchodzi za kanoniczny przykład politycznego realizmu. Giedroyc natomiast osiedlił się na emigracji, zakładając Instytut Literacki, z którego "Kultura" stała się bastionem niezależnej myśli polskiej. Mimo rozłąki, ich kontakt w listach nie zanikał. Przyjaźń, wzmocniona wspomnieniem o Adolfie Bocheńskim, który poległ pod Ankoną, trwała mimo trudnych wyborów politycznych. Listowna wymiana trwająca sześć dekad, choć czasem przerywana, stanowi dosadny dowód trudnych wyborów, jakie musieli podejmować Polacy. Jest również świadectwem nieustającego szacunku, historią przyjaźni odzwierciedlającą wpływy polityki, a jednocześnie polityki, która dostrzega blask prawdziwej przyjaźni.