Hubal

Henryk Hubal-Dobrzański, noszący herb Leliwa, stał się legendarną postacią w historii Polski. Jego nieugięty duch był postrachem niemieckiego okupanta w kraju pogrążonym w wojennej zawierusze. Dowodząc Wydzielonym Oddziałem Wojska Polskiego, przemierzał bagna i walczył w licznych zasadzkach, nigdy nie rezygnując z walki za wolność Rzeczypospolitej. Dzięki niemu Polska nigdy symbolicznie nie uległa. Dla swoich wrogów miał jedynie kule, natomiast żołnierzom dodawał otuchy słowami: „Nie było rozkazu kapitulacji... przeszliście przez piekło... za nami groby kolegów... czy po to ginęli, abyśmy teraz mieli złożyć broń? Ja w żadnym razie broni nie złożę, munduru nie zdejmę... tak mi dopomóż Bóg!”

Książka ta, autorstwa Jacka Komudy, jest najtrudniejszą powieścią w jego dorobku. Komuda, przemierzając szlaki bojowe majora Hubala, zarówno w wyobraźni, jak i fizycznie, dotarł do źródeł historycznych poprzez badania terenowe oraz studiując mapy. Powieść opiera się na faktach historycznych, pamiętnikach i nowoczesnych opracowaniach, a bohaterowie i wydarzenia w niej przedstawione są rzeczywistymi postaciami i zdarzeniami.

Powieść tę otwiera poruszające wspomnienie: „(...) dziś rano pochowałem Majora, byłem przy tym, kiedy Niemcy wynieśli jego ciało do gospodarstwa Laskowskich w Anielinie, gdy ograbili go z osobistych rzeczy. Szedłem w jego ostatniej drodze do Poświętnego, gdzie zwłoki zostały załadowane na ciężarówkę i zawiezione... dokąd - to wyjaśnia powieść.”