Historia bezpieczeństwa wewnętrznego w Polsce

Autor książki zabiera czytelnika w podróż przez niemal 250 lat historii instytucji zajmujących się bezpieczeństwem wewnętrznym w Polsce, umieszczając tę tematykę na tle wydarzeń politycznych oraz społeczno-ekonomicznych od połowy XVIII wieku aż po rok 1989. Narracja zaczyna się w czasach, gdy Polska, inspirowana ideami Oświecenia, podejmowała próby budowy nowoczesnego państwa. Był to moment, w którym po raz pierwszy udało się uruchomić centralną administrację rządową, w tym również resort spraw wewnętrznych odpowiedzialny za bezpieczeństwo wewnętrzne.

Kolejne etapy opisują trudny okres zaborów, kiedy to Polska stosowała instytucje zapożyczone od zaborców, wiele z nich prowadziło działania przeciwko interesom Polski. Krótka, acz intensywna epoka międzywojenna to czas budowania nowych instytucji zajmujących się bezpieczeństwem, które, mimo wyzwań, zdołały zdobyć zaufanie społeczne oraz poważanie na arenie międzynarodowej. Niestety, rozwój ten został brutalnie przerwany przez II wojnę światową, która przyniosła tragiczną zagładę wielu polskim funkcjonariuszom i strukturom ochronnym.

Końcowa część książki dotyka trudnych lat powojennych, gdy na terytorium Polski próbowano wdrożyć obcy, niedemokratyczny model ustrojowy. Instytucje bezpieczeństwa w tamtym okresie były silnie wzorowane na sowieckich wzorcach, podobnie jak w innych krajach regionu. Transformacje w systemie bezpieczeństwa, które nastąpiły po roku 1989, autor zostawia jako temat do rozwinięcia w kolejnej publikacji.