Hanka Bielicka. Umarłam ze śmiechu

Książka jest osobistą relacją Zbigniewa Korpolewskiego, wieloletniego przyjaciela Hanki Bielickiej, jednej z najwybitniejszych artystek polskiej sceny. Autor, z charakterystycznym dla siebie humorem, opisuje niezwykłą drogę kariery Bielickiej, jej artystyczne wybory oraz czas, kiedy jej obecność na polskiej scenie była niezaprzeczalna. Pozycja ta odsłania także nieznane dotąd kulisy jej życia prywatnego - ujawnia jej charakter, upodobania, rozterki, a także ważne relacje w jej życiu, w tym niezachwianą miłość do kapeluszy.

Książka stanowi nie tylko hołd dla wielkiej artystki, ukochanej przez polską widownię, ale także lekko podaną refleksję na temat sztuki kabaretu oraz roli dobrego humoru w kulturze. Zawiera również ciekawy, sentymentalny epizod napisany przez Krzysztofa Daukszewicza jeszcze przed śmiercią Bielickiej, będący swoistym epitafium na jej życzenie.

Wspomnienia Korpolewskiego o fenomenie Hanki Bielickiej stanowią most między jej czasami a współczesnością - nikt nie zdołał zająć jej miejsca, a publiczność nadal odczuwa jej brak. Jacek Cygan proponuje, aby uczcić jej imię nazwania nieistniejącej autostrady ze Strykowa do Warszawy. Książka jest jednak metaforyczną autostradą, która prowadzi do zrozumienia jej geniuszu i niesamowitej osobowości.

Maria Szabłowska opisuje Korpolewskiego jako niezawodnego świadka polskiego show businessu, którego przeżycia i anegdoty zasługują na spisanie. To właśnie biografia Bielickiej, dla której pisał liczne monologi, jest początkiem jego opowieści o niezwykłym życiu u boku tej wyjątkowej artystki.