Gra jako obiekt oporny

Co powstaje, gdy gracz wchodzi w interakcję z grą? Zazwyczaj coś, czego trudno się spodziewać. Książka autorstwa Justyny Janik bada dynamiczną relację między graczem a cyfrową grą, umieszczając ją w kontekście refleksji Tadeusza Kantora oraz filozofii nowomaterializmu, reprezentowanej przez Karen Barad. Teoria Kantora i Barad stanowi fundament do dogłębnych analiz różnych zjawisk obecnych w grach, takich jak glitche, speedruny, czy duchy wewnątrzgrowe, a także pozostałości porzuconych gier sieciowych. Podejście to pozwala na nowe podejście do gier, oparte na materialności i relacjach, gdzie zarówno gracz, jak i gra odgrywają rolę w tworzeniu znaczeń płynących z rozgrywki. Janik ukazuje cyfrową rozgrywkę z nowej perspektywy, prowokując do przemyśleń nad tym, jak gry mogą wpływać na nasze postrzeganie transformacyjnej siły interakcji z nie-ludzkim Innym.

Dzięki wprowadzeniu do badań nad grami nowatorskiego paradygmatu refleksji ontologicznej, autorka wyraźnie odcina się od konwencjonalnych analiz formalnych i egzystencjalnych dostępnych w literaturze naukowej. Traktując gry jako obiekty oporne, opisuje je jako skomplikowane i multimodalne zjawiska, podkreślając ich rolę jako bio-obiektów w świecie cyfrowym. W opinii dra hab. Michała Kłosińskiego, przedstawione przez Janik podejście stanowi istotny wkład w dyskurs groznawczy.