Głosy Monologi

Włoski pisarz Claudio Magris, znany jako jeden z najwybitniejszych współczesnych autorów, stworzył zbiór opowiadań, które przyjmują formę monologu. Choć stanowią one pojedyncze narracje, łączą się w fascynującą i harmonijną całość, odsłaniając kluczowe motywy charakterystyczne dla twórczości Magrisa. Przewijające się w nich obrazy rzek i morza pełne są różnorodnych znaczeń i metafor, związanych z podróżą, życiem, historią, a także z wiecznym trwaniem, ruchem i jego brakiem, wędrówką oraz celem.

W kolekcji tej można znaleźć jedną z najbardziej „wodnych” opowieści Magrisa, zatytułowaną "Conde". Zbiór ten został wzbogacony o słowo wstępne napisane przez autora oraz posłowie tłumaczki, które wspólnie tworzą dialog dopowiadający i rozszerzający treść zawartych w nim głosów.

Magris pisze o różnicy między „nocnym” a „dziennym” pismem, przywołując myśl Ernesta Sábato. W nocnym piśmie twórca staje twarzą w twarz z niespodziewanymi emocjami i impulsami, które potrafią zarówno fascynować, jak i przerażać, ujawniając nieznane dotąd aspekty własnej osobowości. Do tej kategorii należą jego dzieła takie jak "Głosy", "Mieć życie za sobą" oraz, częściowo, "Teraz chyba Pan zrozumie", które są zbudowane na bazie teatralnej, wykorzystując fizyczność głosu, gestów i ciała monologu.

Natomiast "Conde" zaliczane jest do innej kategorii – chociaż przedstawia melancholijny i mroczny nastrój, nie zawiera tej samej negatywności co inne teksty. Zamiast tego, cechuje się poczuciem epickiej jedności życia, które mimo przeciwności i katastrof jest obecne, nawet jeśli czasami ukryte.