Filozofia a zwierciadło przyrody

Richard Rorty (1931-2007), wybitny amerykański filozof, znany z krytyki filozofii analitycznej i związany z postmodernizmem, w swojej wczesnej, acz przełomowej publikacji z 1979 roku, rzuca wyzwanie tradycyjnej epistemologii i jej metafizycznym fundamentom. Rorty, inspirowany duchem drugiej połowy XX wieku, opisuje filozofa jako uczestnika dialogu, przeciwstawiając się klasycznemu wizerunkowi myśliciela, który tworzy solidne podstawy dla nauki i kultury.

Koncepcja epistemologii według Rorty'ego nawiązuje do nowożytnych myślicieli jak Kartezjusz i Kant, którzy przedstawiają poznanie jako proces odzwierciedlania rzeczywistości. Takie podejście, według Rorty’ego, generuje szereg pozornych problemów, jak dualizm wnętrza i zewnętrza, podmiot a przedmiot, czy prawda jako zgodność z rzeczywistością, które później wymagają rozwiązań. Jednak Rorty proponuje radykalne rozwiązanie, nie poprzez kolejne analizy, lecz poprzez całkowite odrzucenie tych zagadnień.

Oddalając się od pozytywistycznej nadziei na oczyszczenie filozofii za pomocą logiki, Rorty podziela jednak ich antymetafizyczne podejście. Kiedy czytelnik przemyśli wpływy Kartezjusza i Kanta, staje przed pytaniem – co po Rortym? Jakie zadania ma przed sobą pragmatyczna filozofia, gdzie prawda jest subiektywna i związana z indywidualnymi grami językowymi? Rorty proponuje prostą odpowiedź: filozofia polega na badaniu sensu pytań, które sami sobie stawiamy.