Etnografia pamięci PRL-u. Kultura codzienności...

W czasach PRL-u obowiązywał określony model normatywny, według którego człowiek socjalizmu powinien być osobą kulturalną. Uczestnictwo w kulturze było źródłem prestiżu, a rozwój osobowości, rozumiany jako stawanie się osobą o wysokiej kulturze, stał się popularnym i niemal powszechnym celem w dążeniu do awansu społecznego. Od inteligencji oczekiwano działań, które miały podnieść poziom kulturalny społeczeństwa, zwłaszcza poprzez wprowadzenie mniej wykształconych warstw w kulturę narodową.

Powojenne dekady były pod tym względem specyficzne, ponieważ odrzucono tradycyjne wyznaczniki prestiżu, takie jak rodowód szlachecki czy dziedziczne bogactwo, na rzecz ideału człowieka socjalistycznego. W tym nowym modelu edukacja i kultura miały być dostępne dla wszystkich, a dążenie do stania się osobą kulturalną było zarówno modelem rozwoju osobowości, jak i celem aspiracji społecznych.

Nasze badania dotyczące okresu PRL-u koncentrują się na pamięci o codziennym doświadczeniu osób, które świadomie przeżyły ten czas. Interesuje nas nie tyle historia rozumiana jako ciąg ważnych wydarzeń, ile raczej codzienne życie ludzi, którzy żyli w tej epoce. Celem jest zrozumienie, jak jednostki odnajdywały się w realiach PRL-u, jak radziły sobie z codziennością i jak tego doświadczyły. Dlatego nie skupiamy się wyłącznie na kulturowej pamięci okresu PRL-u, ale przede wszystkim na pamięci komunikacyjnej, zbieranej poprzez osobiste i biograficzne narracje, które nawiązują do wspomnień przekazywanych w formie opowieści.