Doktor Bogumił. Uczniowie Hippokratesa. Tom 1

Bogumił Korzyński rozpoczyna pracę jako lekarz w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie w roku 1850. To czas, gdy medycyna boryka się z wieloma wyzwaniami. Siedem lat wcześniej innowacyjny pomysł Horacego Wellsa dotyczący użycia eteru jako środka znieczulającego zostaje odrzucony, co doprowadza wynalazcę do tragicznego końca. Podobny los spotyka Gustava Michaelisa, który dwa lata wcześniej traci życie pod kołami pociągu, próbując bezskutecznie wprowadzić zasady aseptyki na salach porodowych. Szpitale w połowie XIX wieku są pełne wyzwań, zdominowane przez brudne i krwawe operacje, gdzie ceni się szybkość działania chirurga bardziej niż jego zdolność do ratowania życia.

Bogumił, zainspirowany potrzebą ochrony zdrowia kobiet, takich jak jego żona, której poród niemalże kończy się tragicznie, pragnie specjalizować się w ginekologii. Jednocześnie zmaga się z osobistymi problemami i sekretami z przeszłości, które są nieznane nawet dla jego małżonki i wpływowej rodziny lekarskiej.

Codziennie wspiera go Augusta, jego szwagierka zafascynowana medycyną i znająca języki. Mimo iż marzy o karierze lekarki, napotyka na mur uprzedzeń, gdyż zawód ten jest zarezerwowany wyłącznie dla mężczyzn, a kobiety nie mogą studiować na uniwersytetach. Mimo to, Augusta znajduje sposób, by przedostać się do świata, który do tej pory był zarezerwowany dla mężczyzn – uczniów Hippokratesa.

Powieść umiejętnie łączy autentyczne odkrycia medyczne z osobistymi historiami, ukazując trudności, jakie napotykali polscy lekarze w drugiej połowie XIX wieku. Narracja wciąga, przypominając styl Jrgena Thorwalda, a autorka, mająca wiedzę z zakresu medycyny, zręcznie porusza się po tematyce historii anestezjologii, położnictwa czy epidemiologii, czyniąc lekturę niezwykle zajmującą i pouczającą. Książka z pewnością zasługuje na uwagę.

dr hab. Anna Marek, historyczka medycyny