Delilah Green ma to gdzieś

Dlaczego tak mało osób mówi o tej książce? Przecież to jest świetne! Co prawda o Delilah Green słyszałam już dawno temu i nawet kiedyś zaczęłam ją czytać, ale przez natłok innych pozycji i obowiązków porzuciłam ją (czemu postąpiłam tak głupio?), ale w końcu nadszedł ten czas i poznałam do końca historię młodej fotografki.

„Delilah Green ma to gdzieś” to lekka i urocza książka, ale tematy, które porusza, chwytają za serce. Główna bohaterka w młodości doświadczyła ogromnej tragedii. Najpierw straciła matkę, a potem ojca. Opiekę nad nią przejęła jej macocha, ale nie była ona zbytnio z tego faktu ucieszona, co wyraźnie demonstrowała. Kobieta posiadała już swoją własną córkę, na której skupiła całą swoją despotyczną uwagę. Obie dziewczynki ogarnięte żałobą, nie potrafiły znaleźć wspólnego języka, a powstałego dystansu nie udało się już naprawić w przyszłości. Delilah całe życie była sama, nie miała przyjaciół ani rodziny. Nikogo kto byłby przy niej, wspierał ją, czy wysłuchał.

I właśnie to tak bardzo łamało mi serce 💔 W głębi duszy czułam jej ból, strach i pragnienie, by w końcu stała się dla kogoś ważna. Delilah nauczyła się sprawiać wrażenie, że nic ją nie obchodzi, a w środku tak naprawdę cierpiała. Ukrywała się za maską obojętności i sarkazmu. Dzięki takiej kreacji bohaterki świetnie obserwowało się zmiany, które zachodziły w jej życiu. Jak stare relacje ewoluowały, a Delilah zaczęła zdawać sobie sprawę, że nie chce dłużej być sama.

Bardzo lubię wątki siostrzanych relacji, a w tej książce jest on jednym z najważniejszych. Astrid i Delilah nigdy nie były blisko, nie rozumiały się, wiecznie robiły sobie na złość. W ciągu tych kilku tygodni bohaterki przekonują się, że nie wszystko jest takie czarno-białe, jak się wydawało. Mają okazję poznać swoje dorosłe wersje, ujrzeć siebie w trochę innym świetle. Autorka świetnie poprowadziła ten wątek, a jego punkt kulminacyjny był jeszcze lepszy.

Wątek romantyczny jest przeuroczy. Bohaterki ciekawie kontrastują między sobą, są całkowicie różne, ale obie bardzo dużo przeszły w życiu. Bardzo podobało mi się, że z początku wszystko było takie nieśmiałe, ukradkowe spojrzenia i przypadkowe dotknięcia. Dzięki trzecioosobowej narracji mamy wgląd w myśli obu postaci i to zdecydowanie robi robotę. Tak jak w przypadku „Heartless” od Elsie Silver tu również nie przeszkadzał mi wątek dziecka. Nigdy nie będzie on moim ulubionym motywem, ale dochodzę do wniosku, że dobrze napisany nie przeszkadza mi tak bardzo, jak sądziłam.

Bright Falls zauroczyło mnie i już niedługo znowu się tam wybiorę 🤭