Ciałko. Hiszpania kradnie swoje dzieci

W 1999 roku hiszpański Sąd Najwyższy ustanowił prawo, że każde dziecko ma prawo do informacji o swoich biologicznych rodzicach. To przełomowe orzeczenie spowodowało, że biuro adwokata Enrique Vili Torresa zaczęło przyciągać nowych klientów. Wielu z nich, choć z opowieści rodzinnych lub sąsiedzkich wiedziało o swoim adopcyjnym pochodzeniu, nie mogło tego potwierdzić dokumentami, ponieważ ich metryki urodzenia wskazywały na adopcyjnych rodziców jako biologicznych. Enrique określał takich klientów mianem hijos falsos, czyli fałszywych dzieci, szacując, że może ich być nawet około trzystu tysięcy.

Równocześnie do prawników i mediów zaczęli zgłaszać się również rodzice, którzy odzyskali nadzieję na odnalezienie dzieci, które uważali za zmarłe. Tak zrodził się termin bebes robados, oznaczający skradzione dzieci. W latach 60. i 70. XX wieku noworodki były sprzedawane w Hiszpanii za cenę odpowiadającą wartości mieszkania. W ten szokujący proceder zaangażowane były nie tylko osoby prywatne, ale także instytucje państwowe i kościelne.

Katarzyna Kobylarczyk w swojej książce obnaża jeden z najbardziej druzgocących i zagadkowych epizodów współczesnej historii Hiszpanii, który wciąż pozostawia wiele nieodkrytych tajemnic.