Tadeusz Pełczyński - sylwetka autora

Podczas nauki w warszawskim Gimnazjum Chrzanowskiego oraz studiów medycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie w latach 1911-1914, był związany z organizacjami "Pet" i "Zet". W Krakowie pełnił funkcję szefa "Wolnego Strzelca" oraz działał w Drużynach Polowych Sokoła. Od lipca 1915 roku służył w Legionach Polskich, awansując na stanowisko dowódcy plutonu, a później kompanii 6 pułku piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 roku został internowany w Beniaminowie.

Po odzyskaniu niepodległości w listopadzie 1918 roku, rozpoczął ponownie służbę w Wojsku Polskim jako dowódca kompanii 6 pułku piechoty Legionów. Od września 1919 do października 1921 był związany z Szkołą Podchorążych Piechoty w Warszawie, gdzie pełnił rolę dowódcy kompanii i batalionu. Został zweryfikowany w stopniu majora w 1921 roku. Po ukończeniu studiów w Wyższej Szkole Wojennej (1921-1923), wrócił na krótko do służby w Szkole Podchorążych Piechoty, a we wrześniu 1924 roku rozpoczął pracę w Biurze Ścisłej Rady Wojennej i Oddziale III Sztabu Generalnego.

Podczas przewrotu majowego opowiedział się za marszałkiem Józefem Piłsudskim, pracując w jego sztabie pod kierownictwem podpułkownika Józefa Becka. W marcu 1927 roku został przeniesiony do Oddziału II Sztabu Generalnego, awansując do stopnia podpułkownika w kwietniu tego roku. W tym czasie pełnił funkcje szefa wydziału oraz kontrwywiadu Wojska Polskiego. Od marca 1932 roku do września 1935 kierował 5 pułkiem piechoty Legionów w Wilnie, a w 1934 roku uzyskał awans na pułkownika dyplomowanego. W październiku 1935 roku ponownie objął funkcję szefa Oddziału II, którą pełnił do stycznia 1939 roku, kiedy to został dowódcą piechoty dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty w Wilnie.

We wrześniu 1939 roku brał udział w walkach 19 Dywizji Piechoty, a po jej rozbiciu dowodził samodzielnym zgrupowaniem na tyłach wroga. Następnie ukrywał się na Lubelszczyźnie, gdzie tworzył struktury konspiracyjne. Od lipca 1940 do kwietnia 1941 pełnił funkcję komendanta Okręgu Lubelskiego ZWZ. W kolejnych miesiącach został zastępcą, a następnie szefem Sztabu Komendy Głównej ZWZ-AK, współtworząc struktury ZWZ-AK. Od lipca 1943 roku pełnił funkcję zastępcy Komendanta Głównego AK do momentu upadku Powstania Warszawskiego. W październiku 1943 roku został awansowany na generała brygady.

Jako szef Sztabu KG AK odpowiadał za sprawy organizacyjne, bieżące działania bojowe, wywiad, łączność oraz planowanie operacyjne przyszłego powstania powszechnego, będąc współautorem koncepcji operacji "Burza". Ranny podczas Powstania Warszawskiego, po jego upadku trafił do niewoli niemieckiej. Po wyjściu z niewoli, od sierpnia do października 1945 roku, pracował jako szef Gabinetu Naczelnego Wodza, generała Bora-Komorowskiego. Był współtwórcą i długoletnim prezesem Studium Polski Podziemnej w Londynie, a także zaangażowanym członkiem Koła byłych Żołnierzy AK. Brał udział w tworzeniu trzeciego tomu "Polskich Sił Zbrojnych w II wojnie światowej" poświęconego AK oraz głównym redaktorem pięciu tomów "Armii Krajowej w dokumentach". Został wyróżniony licznymi odznaczeniami, takimi jak Order Virtuti Militari IV i V klasy, Krzyż Niepodległości oraz dwukrotnie Krzyż Walecznych.