Octave Mirbeau - sylwetka autora

Octave Mirbeau, znany francuski pisarz, dramaturg, krytyk sztuki i dziennikarz, otwarcie związany z awangardą literacką i antymimetyzmem, pochodził z rodziny o średnich dochodach. Wyedukowany został w kolegium jezuickim w Vannes, skąd został wydalony w tajemniczych okolicznościach, które opisuje jego powieść Sébastien Roch. Uczestnictwo w wojnie francusko-pruskiej w 1870 roku wpłynęło znacząco na jego życie osobiste, co również znalazło swoje odzwierciedlenie w jego twórczości, na przykład w powieści Le Calvaire, która wywołała kontrowersje wśród francuskich nacjonalistów. Po porzuceniu studiów prawniczych Mirbeau rozpoczął karierę dziennikarza, a dopiero po dwunastu latach udało mu się zdobyć wystarczającą niezależność, by głosić swoje własne poglądy.

Mirbeau swoją karierę literacką rozpoczął publikując pierwsze powieści, jednocześnie promując nowe nurty w literaturze i sztuce w mediach. Był zaciekłym orędownikiem impresjonizmu, pisząc liczne artykuły o Claude’u Moneta i Camille’u Pissarro, lecz otwierał się także na inne kierunki artystyczne, jak prace Félixa Vallotona i Pierre’a Bonnarda. W szczególności doceniał twórczość Vincenta van Gogha i pomógł wylansować Auguste’a Rodina, jednocześnie stając w obronie twórczości Camille Claudel. W 1890 roku Mirbeau rozpropagował talent belgijskiego dramatopisarza Maurice’a Maeterlincka w artykule w Le Figaro, a w 1910 roku wsparł Marguerite Audoux, która później zdobyła Prix Fémina. Jako członek Akademii Goncourtów, Mirbeau promował młodych, oryginalnych artystów, a także angażował się w kwestie społeczne i polityczne, stając na czele obrońców Alfonsa Dreyfusa.

Kreatywne eksperymenty Mirbeau uwidaczniają się w takich utworach jak Dans le ciel czy Le Jardin des supplices, gdzie stosuje fragmentację narracji jako formę wyrazu. Jego późniejsze dzieła, takie jak Les 21 jours d’un neurasthénique, La 628-E8 oraz Dingo, poszerzają tę koncepcję, redukując tradycyjną strukturę powieści do zbioru autonomicznych fragmentów. Mirbeau zachował jednak ostrość polemiki, co stało się znakiem rozpoznawczym jego stylu.

Jako dramatopisarz, Mirbeau w sztuce Les Mauvais Bergers poruszał tematy społeczne i polityczne, choć z czasem zmniejszył poziom doktrynerstwa na rzecz bardziej przejrzystej dramaturgii. Jego jednoaktówki, jak Farces et moralités, oraz sztuki Le Foyer i Les affaires sont les affaires, wciąż przyciągały uwagę widzów. Mimo że po śmierci Mirbeau jego twórczość na chwilę popadła w niepamięć, z biegiem lat ponownie zyskała popularność, a jego poglądy, koncentrujące się na indywidualizmie i wolności wyrazu, są obecnie ponownie doceniane. Zachowując swoją świeżość, dzieła Mirbeau trwale wpisały się w kanon literatury światowej.